Eindelijk, het gaat beter met me. Ik denk niet meer 24 uur aan hem, zie hem niet meer denkbeeldig op straat lopen, droom niet meer over hem en lig ook niet meer wakker. Het is nog lang niet weg en vergeten of verwerkt maar het gaat de goede kant uit!

Ik, nouja, mijn vriendin, heeft heeft een sms geestuurd dat ik in Frankrijk ben. Nu maar hopen dat hij reageerd en dat ik na aanleiding van zijn reactie het kan proberen te vergeten. Gisteren ook al tot half drie wakker gelegen en nu weer niet kunnen slapen. Ik moet wachten op een reactie van hem.... Mijn vriendin schrok aardig van de verhalen die ik haar vertelde over hoe mijn laatste weken liepen. Nu gaan we er samen weer bovenop komen!

Vandaag ging ik met mijn ouders naar het plaatsje waar hij woont en studeert. Ik heb heel facebook, google en alles uitgezocht om te kijken of ik zijn adres kon vinden maar dat lukte niet. Vandaag reden we door de straten, ik was alleen maar op zoek naar hem. Het was vreselijk. We liepen een trapje af, en je kent de trappen in oude steden in Frankrijk! Ik trilde zo erg op mijn benen en had vreselijke buikpijn. Het idee dat ik hem elk moment tegen kon komen, maar niet wist waar en wanneer, dat is zo verschrikkelijk! Machteloosheid, en angst.

Het is een lang verhaal maar sinds de zomdervakantie ben ik iemand tegen gekomen die ik leuk vond, en ik wist zeker dat dat wederzijds was. Maar mijn vriendin kwam de laatste paar dagen ook en hij had zijn nummer op een tafeltje gelegd. Nu dacht zij dat het voor haar was en was helemaal gelukkig, niet dat ze hem leuk vond maar gewoon dat ze aandacht kreeg. Ze wist dat ik hem leuk vond maar niet dat ik smoorverliefd op hem was (ben). Ze smste hem een paar keer (hij is Frans) en hij duurde dat hij haar nog een keer wilde zien.