Het is nu denk ik 2 weken geleden dat ik voor het laatst heb geschreven, ongeveer een maand sinds het uit is.
Ik zorg ervoor dat ik veel leuke dingen doe met vrienden en niet te veel alleen ben, wanneer ik dan wel alleen ben neem ik de tijd en probeer ik het verdriet toe te laten, ook al doet het pijn.
Gister, zondag, avond had ik een flinke dip. de ergste sinds weken denk ik.
Vorige week maandag heb ik hem gezegd dat hij de rest van zijn spullen op kon komen halen en dat heeft hij ook gedaan, hij heeft alleen wel zijn sleutel gehouden, dus ik heb hem gevraagd of hij aub de sleutel terug kon geven.
Gister was ik de hele dag naar een leuk pretpark met mijn vrienden (ik woon in het buitenland!) en had een geweldige dag, totdat ik tussen de middag een berichtje van hem kreeg: ik kom vanmiddag de sleutel langsbrengen. Waarop ik schreef: goed. Ik kreeg hierop terug: een kus. En daar heb ik niet op gereageerd. Toen kreeg ik even later: Ik heb nog even het doosje van mijn telefoon gepakt, die was ik vergeten. En ik stop NU de sleutel in de brievenbus...
Daar heb ik niet op gereageerd, maar dat vond ik zo overbodig van hem... Op de een of andere manier heeft dat dus wel een beetje het plezier van die dag verpest. Ik heb geprobeerd om het toch nog leuk te hebben en dat is ook wel een beetje gelukt, maar ik liep toch steeds met hem in mijn achterhoofd. De laatste keer dat ik in dat pretpark was, was ook met hem, dus ik liep steeds te denken aan hoe leuk we het hadden toen we daar samen waren.
Op de terugweg in de trein was iedereen in slaap gevallen en ik voelde de bui al hangen, het verdriet dat je naar de keel grijpt...adem die stokt... en toen ik eenmaal uit de trein stapte en naar huis toe liep hield ik het niet meer. Huilen, janken, zoveel pijn...het besef dat het nu echt over is... dat ik niet denk dat hij nog terug komt...het deed eventjes zo veel pijn, ik kon alleen nog maar het gemis en mijn gebroken hart voelen, de emoties namen over en ik kon niet meer denken. Gelukkig kon ik een vriendin bellen en die heeft me gerust kunnen stellen, maar ik heb tot diep in de nacht liggen huilen.
Vandaag toevallig belde zijn moeder me, of ik zin had om even iets te gaan drinken om even met haar te kletsen. Hij woont nu weer bij haar. Ik heb altijd een hele goede band met haar gehad, helemaal omdat ik in het buiteland woon en mijn eigen moeder in nederland, ik heb altijd goed met zijn moeder kunnen praten enzo en ze heeft me gezegd dat het haar heel veel pijn doet en ze hoopt dat ik op haar steun blijf rekenen ookal ben ik niet meer samen met haar zoon.
Dus ik ben even het centrum in gegaan, helaas was ze een vriendin tegen gekomen en die zat er ook (die vriendin is stom toevallig de moeder van de vrouw van mijn ex-zwager)
het was even gezellig, maar het viel me zwaar. En bij het afscheid nemen zag ik dat ze huilde, ook al probeerde ze het te verstoppen.
Nu ben ik dus weer alleen thuis. In het huisje waar we tot 1 maand terug samen zo gelukkig waren ( of dat dacht ik, naar zijn woorden was hij dus al lang niet meer gelukkig met mij)
Pfff het is zo moeilijk allemaal he. Maar goed, we zijn een maand verder, ik leef nog steeds. Ik heb zware momenten maar gelukkig ook leuke momenten, ik kan nog lachen, dat houdt mij op de been en geeft aan dat ik er wel doorheen kom. Maar af en toe, heb ik gewoon even de steun nodig van ldvd, van mensen die snappen hoe ik me voel...