Tot in het diepste van mijn ziel

afbeelding van rozenblaadje

Ik scharrelde al mijn moed bijeen om hem eindelijk eens te vertellen dat ik het idee heb dat hij me aan het lijntje houdt met het 'varen'... Ik wacht al 5 jaar en teveel hebben we ons ruzies gehad, te vaak heb ik mijn frustraties opgekropt. 2 keer al gingen we uit elkaar, maar ik heb gevochten, omdat ik hem niet kon en ook niet wou los laten. Zaaaaalig, zullen sommige denken, een nieuwe kans krijgen... Ik ben blij dat ik de kansen kreeg om het nog maar eens te proberen tussen ons, om te zien of het deze keer wel werkt. Maar dat doet het niet. Toen ik hem zei wat er in me om ging, begon hij (zoals hij dat heel goed kan) erg persoonlijk te worden... Ik ben er bijna 29 en wil verder gaan met mijn leven, niet ter plaatsen blijven trappelen, maar aan een gezin beginnen. Mijn kinderen zouden mijn alles zijn. Hij zei dat hij vond dat ik niet genoeg mijn best doe, dat hij zich afvraagt of ik wel in staat ben om een gezin te onderhouden... Zoiets heeft nog nooit iemand tegen me gezegd en het raakte me tot in het diepste van mijn ziel. Ik voel me gebroken! Het meest frustrerende van al is nog dat ik wel keihard mijn best doe, ik doe alles om hem ook maar te pleasen, om hem gelukkig te maken! Men vindt zelfs dat ik soms veel te ver ga hierin, dat ik mezelf voor hem wegcijfer... En dan zoiets op je bord krijgen!!! Ik heb geen flauw idee hoe het nu verder moet, ik denk dat het eens tijd wordt dat ik weg ga... Maar iets lijkt me tegen te houden, iets denkt nog steeds dat alles wel beter wordt... Hoe moet dit in godsnaam verder??? Ik kan niet meer eten, niet meer slapen, niet meer denken en mijn gedachten niet meer verzetten. Ik weet het allemaal niet meer...

afbeelding van cheezie

Lieverd toch.. Weetje Ik zat

Lieverd toch..
Weetje Ik zat in een soort gelijke dezelfde situatie als jij. .
Je weet het. . Je weet het dondersgoed dat je weg moet gaan. .
Je zegt zelf: je denkt dat het eens tijd wordt dat. .
Maar het vervelende van dit alles is. . Is dat je het zelf moet doen. .
Wij kunnen hier van alles zeggen.. Je omgeving kan het zeggen. .
Maar als jij er niet 100% achter staat om weg te gaan zal je het nooit doen. .
Vindt die kracht in jezelf om te gaan. . Want je weet het zelf ook dat dit niet houdbaar is. .
En dat je beter verdient hoef ik niet te zeggen toch?
Je weet het zelf heel goed meis.. En je komt er. . Echt. .

Heel veel sterkte!

afbeelding van rozenblaadje

@cheezie

Lieve Cheezie
Begin ik te huilen als ik je reactie lees... Ik weet dat je gelijk hebt! Maar inderdaad, ik moet het zelf doen en net dat lijk ik niet te kunnen. Waar haal ik die kracht vandaan? Hoe doe je dat? De defenitiviteit maakt me bang, het voorgoed los laten van datgene waar ik al 5 jaar voor vecht... De valstrik is dat ik hem ga idealiseren, zoals Poem eens schreef 'liefde is soms een illusie... Je mist hem niet, wel het ideaalbeeld dat je gecreëerd hebt" Nu, hoe je het ook draait of keert, ik ben bang dat ik hier niet sterk genoeg voor ben, ik voel me zwak, terneergeslagen en weet niet hoe ik dit moet overleven. Klinkt eigenlijk best wel dramatisch hé? Nou, ik ben even m'n sterke zelf en m'n positiviteit kwijt.Hoe gaat het bij jou intussen? Gaat t al wat beter dan?Liefs

afbeelding van cheezie

Even een hele dikke knuffel

Even een hele dikke knuffel vanaf hier!
Vergeet nooit dat je altijd sterker bent dan je denkt. .
Alleen nu voel je dat even niet. . En dat is begrijpelijk. .
Die man kleineert je net zolang tot dat je er zelf in gelooft..
Je wringt je net zolang in bochten tot dat je er bijna zelf in gelooft dat je dit zelf ook zo wilt. .
En dat je het goed vindt zo en dat je wel gelukkig bent. .
Ik wou dat ik je een knopje kon geven. . En zeggen hey druk hier maar op en dan is hij weg inclusief verdriet. .
Ik voel je onmacht door het scherm heen en ik begrijp zo wat je bedoelt. .
Mijn 'schoon ouders' zeiden vorige week dus tegen me van vindt die kracht in jezelf om te stoppen..
Ook ik reageerde precies zoals jij. . Ik kan het niet. .
En ik zou ook niet weten of ik die kracht nou echt heb gevonden. .
Ik heb gisteren voor het eerst een afspraak met hem afgezegd. . Voor het eerst. .
Het voelde als een enorme overwinning. .
Maar ik denk dat jullie samen wonen? Dus dan is dat al niet van toepassing. .
Wat mij hielp is continu slecht over hem denken. . Ik idealiseer hem ook..
Probeer realistisch te blijven.. schrijf het desnoods op. .
Ik weet niet of je sport maar ga dat anders doen voor je eigenwaarde. .
En iemand op deze site zei een keer tegen mij van wil je nog zoveel jaar van je leven vergooien?
Je kan het. . Echt! ! Geloof in jezelf! !

afbeelding van waterman

Dapper Rozenblaadje

Rozenblaadje, blijf dichter bij wat je zelf wilt he. Wat je diepste wensen zijn. Dat soort wensen bedriegt je niet, en daar moet heeeeeeeel veel voor wijken. Loopt dit niet, loop het niet zoals je wilt, kom je hiermee niet verder, laat het dan achter je. Kop op, rug recht, borst vooruit, en op zoek de plek waar JIJ JOUW wensen wel haalbaar maakt! Zoals ik vaker zeg, en wat ook heel erg voor jou geldt: ga heeeeeeeel veel van jezelf houden!

Veel sterkte van waterman!

afbeelding van Jeannette

@ rozenblaadje

Wat dapper van je dat je toch opnieuw de strijd bent aangegaan!
Dat hij je dan min of meer de hoek intrapt is zijn onmacht waarschijnlijk.
Probeer dat ook op die manier te zien en niet aan jezelf gaan twijfelen hoor!
Het blijft een langzaam moeilijk proces waar je doorheen gaat maar iedere keer kom je een stapje verder bij de uitkomst van dit verdriet.
Ik hoop oprecht dat je uiteindelijk voor jezelf zal kiezen en hem los kunt laten.
Want jij kunt niet eeuwig de gever blijven en dat zal hij eerst moeten ervaren.
Ik denk dat daar toch eerst afstand voor nodig is tussen jullie.

Laat jezelf niet nog verder uithollen door hem meis...
Je verdient zoveel meer dan dat!

Sterkte en liefs van Jeannette

afbeelding van petals

hoe doe je dat hè, weggaan?

hoe doe je dat hè, weggaan? Als ik jouw verhaal lees dan herken ik heel veel. Misschien heb je mijn verhaal gelezen. Mijn ex was een meester in manipulatie, in het constant mij waardeloos en schuldig laten voelen, alles was mijn schuld. En ik, ik ging steeds harder lopen en heb het keer op keer geprobeerd.
Wat bij mij de druppel was, was een aantal boeken en een website waardoor ik erachter kwam dat er veel meer vrouwen zijn met deze ervaring, het leken exacte kopieën van mijn verhaal en daarom herken ik ook veel dingen van jouw verhaal. Als ik dat soort verhalen lees, gaan meteen mijn alarmbellen af. Hij breekt jou helemaal af, dat is in zijn belang, want als je zwak bent, ben je onder zijn controle. Hij is zelf iemand die juist al die dingen niet kan, hij is niet gezond, hij parasiteert op jou en breekt jou af om zelf de energie op te zuigen. Maar vergeet nooit dat hij spiegelt: jij bent juist wel in staat tot dit soort dingen, juist met iemand als hem gaat dat niet, hij is jouw probleem, niet problemen binnen jou zelf!!

Ik las die boeken en kwam erachter dat mijn ex gewoon nooit gaat veranderen, er zit iets serieus mis in zijn persoonlijkheid. Ik heb het hier narcist genoemd, waar ik kritiek op kreeg. Omdat ik de discussie niet meer wil aangaan hier, en soms best emotioneel werd onder de reacties, ben ik weg van deze site. Maar ik lees nog wel mee, en af en toe wil ik toch echt reageren.

Wat voor naam je het ook geeft, dat herkennen voor wat het was, een gestoord iemand, en ook mijn eigen rol hierin herkennen, en me realiseren dat het niet meer zou veranderen... heeft mij net dat kleine beetje extra kracht gegeven om weg te gaan, en vooral weg te blijven! Er zijn verschillende redenen waarom je uiteindelijk niet weggaat, of waarom je terugrent. Ik ben 3 keer teruggerend. Je bent een soort van verslaafd aan hem, je hoopt op verbetering tegen beter weten in, het heeft ook te maken met de cyclus van mishandeling: na een slechte periode volgt een iets betere waarin hij je weer binnenhengelt met excuses, sorry.... maar het is nooit gemeend. En er speelt nog vanalles meer mee.

Maar 1 ding: het is allemaal niet zo simpel zoals sommigen roepen: waarom blijf je bij zo iemand? Vanuit de de buitenwereld hoor je dan: waarom doe je dat in godsnaam, ben je gek of zo? Of misschien denk je dat zelf ook, ga je het jezelf kwalijk nemen, waarom ben ik zo zwak? Je voelt je ook zo moe, dat je het op een gegeven moment ook allemaal wel best vindt, alles voor een momentje van de illusie dat alles ok is, voor dat momentje rust. Ik had momenten dat ik alleen maar onder de dekens lag bij hem thuis, te moe om ook maar iets te doen, maar als hij me dan een kus gaf als hij wegging, kon ik weer even hopen, even net doen of er niks aan de hand was. Verder kon ik gewoon niet meer nadenken.

Cheezie schrijft: je zult pas weggaan als je het echt wil, dat klopt, maar het probleem is: iets in jou kan best wel eens blijven roepen dat dit niet is wat je echt wilt. Dat is die verslaving dus. En dan moet iets je dwingen om uiteindelijk toch weg te blijven, ook al is die kracht die je naar hem toelokt zo sterk. Daarvoor heb je hulptroepen nodig, lotgenoten, mensen die je begrijpen, zelf inzicht in de situatie, zodat je je los kunt worstelen uit zijn greep. En geloof me als je eenmaal los bent zal het zo'n enorme opluchting zijn!

Ik weet niet of je Engels spreekt? De boeken die mij hebben geholpen, en die ik ook via deze site heb:
- why does he do that? Inside the mind of angry and controlling men van Lundy Bancroft
- the verbally abusive relationship, van P. Evans
- controlling people? van P. Evans
en de site www.psychopathfree.com. Klinkt heel serieus, psychopaat, zullen vast wel weer mensen zijn op de site die daar dan ook weer over vallen. Maar los van de benaming, geloof me je hebt er echt wat aan, als mijn vermoeden correct is en jij ook te maken hebt met zo'n persoon. Als dat zo is zul je daar zoveel herkenning vinden.

Daar is het enige recept: wegwezen, en geen contact meer. Dit zijn giftige persoonlijkheden die jou helemaal leegzuigen en uiteindelijk dumpen ze je ook nog als er niks meer te halen valt. Zo te horen is het proces al een aardig end onderweg, je hele wereld draait om hem, je functioneert niet meer normaal. Zo ging het bij mij ook: ik was alleen nog met hem bezig, werd langzaam gek, iets wat hij me dan weer verweet: zie je wel, je bent niet normaal. Terwijl het zijn gedrag was dat het bij mij veroorzaakte. Het zijn MEESTERS in manipulatie, in gekmakerij tot op het punt dat je niet meer helder kunt denken. Er is echt maar 1 recept: weg van de waanzin! En dan zul je zien dat zodra het gif uit je leven weg is, dat het dan stukken beter zal gaan, dat je stapje voor stapje kan gaan helen!

afbeelding van rozenblaadje

@petals

Lieve Petals
Ja, ik heb af en toe wel eens een blog van je gelezen, ook vele zaken in herkend, helaas... Mijn verstand weet inderdaad wel dat al die zaken die hij me verwijt niet kloppen. Mijn gevoel wordt gekraakt, zo hard tot ik op den duur me zelfs begin af te vragen of het wel écht niet aan mij ligt... Ik zie ook in dat hij soms een manipulatief spelletje speelt. Maar ik weet ook hoeveel ik van hem houd. Waarom toch hé? Ja, na het lezen van sommige blogs doorheen de tijd hier denk ik af en toe ook wel dat ik een relatieverslaving heb, dat ik daarom niet van hem weg kan. Soms doet hij kleine dingetjes, waardoor ik weer ga hopen en dan vergroot ik die kleine dingen uit, ik zeg hem dan ook hoe trots ik ben op hem. Maar eigenlijk gaat het meer slecht dan goed, er gaan zelden dagen voorbij waar ik niet heb getwijfeld of ik wel bij hem zou blijven... Erg hé? En toch blijf ik al 5 jaar bij hem, met hoop en heel veel geduld en heel veel zaken die ik verdraag. Ik heb er ook veel aan als ik artikels/blogs/boeken lees, dus ik dank je voor de tips! Mijn Engels is niet uitstekend, maar ik kan wel mijn plan trekken, ik zoek even die boeken op. Misschien helpt t ook mij wel om weg te blijven?

Ik begrijp dat je soms vanuit je boosheid dingen schrijft over je ex, waar anderen dan weer kritiek op hebben, toch denk ik dat we hier vaak zijn en vanuit emotionele momenten een blog schrijven, vanuit ons gevoel. Zelf doe ik dat ook en ik zal wel fouten maken en domme dingen schrijven, adviezen geven aan mensen die misschien anders over komen dan ik ze bedoel. Maar alles is goedbedoeld, toch? Jammer dat er soms zoveel aanvallende kritiek komt. Want tenslotte zijn we hier om elkaar te helpen hé?

Ik dank je voor je bijdrage en ik hoop dat ik op een dag net zo sterk word als jullie allemaal hier, wat ben ik toch trots hoor op jullie! Liefs

afbeelding van petals

wees je er volledig van

wees je er volledig van bewust dat dat juist precies is wat hij wil, dat jij denkt dat het aan jou ligt! Daar ligt nou net het hele probleem. Hij kraakt je volledig, zonder enige rekening te houden met jou. Meisje, je bent niet meer dan een object voor hem, om leeg te zuigen. Op het einde zal hij je dumpen als hij weet dat er niks meer te halen valt, als jij leeg bent, dan begint het pas echt, hij zal je desnoods voor je ogen inruilen voor de volgende. Kijk naar hoe hij met je omgaat. Het zou moeten gaan om jou, om jullie samen! Maar er is helemaal geen jou meer over straks, hij breekt je tot op het bot af hoor. Alles wat jij doet is slecht, je houdt geen gevoel van eigenwaarde meer over. En dan wordt dat weer tegen je gebruikt.

Mijn ex vond het helemaal geweldig om me te laten geloven dat ik niks waard was, dat ik niemand was, dat ik nooit geluk in de liefde zou vinden, dat ik gek was, dat hij zich voor me schaamde, al die dingen. Dan zou ik wel blijven. En het werkte... Weet je wat het is, het is MISHANDELING. Het is geen fysieke mishandeling, maar verbale mishandeling. Echt lees vooral het boek van P. Evans hierover. Als je er nog nooit mee te maken hebt gehad, heb je geen idee wat je overkomt, en zou je het misschien niet eens mishandeling noemen. Maar dat is het wel. Ik las letterlijk in dat boek terug hoe mijn ex steeds reageerde. Inzien, echt voelen hoe erg het is, dat beseffen, dat je te maken hebt met iemand die jou mishandelt, je helemaal lam beukt al is het niet fysiek dan wel emotioneel... en inderdaad, zoals Chelle zegt: waarom blijf jij zelf? Dat is nog de allerbelangrijkste vraag.

Voor mij persoonlijk echter kwam dat pas erna, na het besef waar ik in had gezeten, na weg te zijn gegaan. Dat zijn allemaal inzichten waar je later mee komt. De belangrijkste stap waar je jezelf toe zult gaan moeten dwingen, is wegwezen. Ook al voel je je zo zwak, schreeuwt je hele wezen om hem, doe het! Want... wanneer ben je wel sterk genoeg? Doet dat er eigenlijk toe? Juist omdat je blijft, word je steeds zwakker.. hoe langer je blijft, hoe zwakker je wordt! Juist als je jezelf dwingt om weg te gaan, ook al wil je helemaal niet... dan pas kun je je hoofd leeg gaan maken en jezelf die oh zo belangrijke vraag gaan stellen. Want zolang jij in het 'oorlogsgebied' blijft, zal het alleen maar erger worden. Je geeft zelf al aan, dat je niet eens meer helder kunt denken. Hoe kun je dan nu gaan analyseren waarom je blijft, of aan je eigenwaarde gaan werken? Dat zijn volgens mij processen die veel langer in beslag nemen, en een heldere geest, ruimte om daaraan te werken.

Misschien dat ik daarom zo blijf hameren op het belang van inzicht, geen verstandelijk inzicht, maar WAKKER WORDEN! Dat je je er tot je diepste van doordrongen bent: hier zit iets helemaal fout!! Of je het nou een narcist noemt, of een psychopaat, of dat je je liever ver houdt van diagnoses, wat doet het er uiteindelijk toe. Het is essentieel dat je inziet dat je hier met een abnormale situatie van doen hebt die niet meer zal veranderen, die alleen maar erger wordt, en dat het moment waarop je sterk genoeg zult voelen juist door die waanzinnige situatie misschien wel helemaal nooit komt!!! Dat het er juist bij hoort, dat je je zwak voelt, dat je je vastklampt aan hem. Dat je geen energie meer over hebt voor het beantwoorden van de meest simpele vragen, ik kon niet eens meer bedenken wat ik wilde aantrekken, zo OP was ik. Laat staan dat ik moest gaan bedenken waarom ik bleef, dat ik te weinig eigenwaarde had, etc. Dat is natuurlijk belangrijk, maar de vraag is, moet je daarop wachten om weg te gaan?

Het is wellicht urgenter dan jij zelf denkt, dit soort mannen kan ook fysiek gevaarlijk worden! Een van mijn beste vriendinnen had ook te maken met een soortgelijk iemand die haar op het laatst ook sloeg. En ik ken via via nog een ander iemand die in elkaar is geslagen door haar ex nadat zij weg is gegaan. Ook weer zo'n soortgelijk verhaal, precies dezelfde signalen, precies dezelfde kenmerken. Het hoeft niet te gebeuren, maar het kan wel. Dat was ook een van de laatste zetjes die ik nodig had om weg te blijven: doordat ik inzag wat voor gestoorde situatie dit was, voelde ik me echt niet meer veilig en dacht ik op een gegeven moment: no way dat ik nog in 1 huis bij hem ga zitten. Hij werd ook steeds opgefokter elke keer als ik weg was gegaan en weer terug kwam. Je zou kunnen zeggen, Petals maak nou geen mensen bang, is dat niet een beetje overdreven, maar echt wees voorzichtig! Pas heel goed op jezelf!

En juist die kleine dingen hè.. het is zo herkenbaar. Maar dat staat ook omschreven in die boeken: op een gegeven moment ben je zo murw, dat je blij bent met niks. Er staat ook iets in over traumatic bonding: als je heel erg pijn bent gedaan of er overkomt je iets heel ergs, dan heb je de neiging om de 'redder', die jou de reddende hand toesteekt, zo dankbaar te zijn. Dat is een natuurlijk instinct van mensen. Maar het ellendige in jouw situatie is nu juist, dat de mishandelende persoon en de redder 1 en dezelfde persoon zijn! Dus jij bent zo opgelucht en blij als hij weer eens een kruimeltje geeft, maar diep vanbinnen is zijn gedrag verrot als de pest. In die boeken staat ook over cognitieve dissonantie: je verstand weet het wel, maar juist door die verslaving, door die perfecte fase in het begin, door die band die je denkt te hebben met hem, blijft het allemaal zo dubbel.

Misschien reageer ik af en toe overdreven en emotioneel, maar weet je ik voel je pijn, door jouw verhaal, ik weet hoe het voelt, en ik weet zelf hoe verdomd moeilijk het is. Het maakt me gewoonweg razend om jouw verhaal te lezen!

afbeelding van chelle

Aanvulling

De discussie 'wanneer is iemand nu een narcist of niet', die ga ik niet weer openbreken. Verdedigen waarom je ten alle tijden voorzichtig en waakzaam behoort te blijven waar het de behoefte tot het partner-labelen van 'persoonlijkheidsstoornissen' betreft, die schuif ik met respect voor de gemoederen ook maar even terzijde.

Maar toch even een aanvulling. Of je nu (een) relatie/s hebt gehad met partners waarbij je geen enkele 'stoornis' kon ontdekken, of met (een) partner/s waarbij er via online-diagnoses met vlaggetjes hoog wordt gescoord op elke bedenkbare stoornis, de vraag die altijd overeind zal blijven staan is: wat maakt/e, dat desbetreffende partner zolang en zoveel bij je kon wegbijten? Wat was het precies, waardoor je het liet gebeuren, toestond, doogde en tot in den treure bleef incasseren?

Stellen dat al de tragedies die je in de relatie met een partner hebt meegemaakt, terug te leiden zijn naar zijn/haar al dan niet aanwezige stoornis, beantwoord nog steeds niet de vraag hoe het komt dat je het zolang wist/wilde/hoopte/probeerde 'uit te houden'.

Het antwoord daarop vinden, waarmee je jezelf zal moeten verlossen van de dwangmatige hunkering naar betekenis van het gedrag van die partner, dát zal pas echt de verwerking en je zelfontwikkeling in gang zetten.

afbeelding van rozenblaadje

@Chelle

Ik ben er me van bewust dat ik nogal stellig was toen ik een poging deed om mijn ex-en te omschrijven Glimlach was ook niet slecht bedoeld. Ik wil hierin zeker mijn eigen rol niet ontkennen. Ik weet dat ik heel erg moeite heb met het los laten, dat hoe slecht de relatie ook is ik blijf vasthouden en streven om de ander te pleasen, om aandacht te krijgen. Dat kan niet de bedoeling zijn, weet ik. Mijn verstand ziet wel welke patronen zich ontwikkelen en de geschiedenis lijkt zich daarin te herhalen. Ik doe mijn best om voor mezelf op te komen, maar ik lijk (nog) niet sterk genoeg... Ik blijf verder streven om ook datgene wat nog in mezelf ontbreekt te veranderen. Liefs

afbeelding van blauwezon

@rozenblaadje

Ik sluit me aan bij de reacties van Petals en Chelle...het is een moeilijke stap om je los te laten. Maar het klopt niet he..iemand waar je zo om geeft, die je zo tot het bot toe raakt..En je weet het vast wel he..de alarmbellen rinkelen in je. Maar iets in je houdt je nog tegen. Toch denk ik he, dat je je al verder bent dan je zelf gelooft. Dat je dit al opschrijft in je blog..is al een eerste stap in de goede richting! Ik hoop dat je echt de kracht vindt om voor jezelf te kiezen..ik weet hoe moeilijk het is..maar ook ik kan vertellen dat het uiteindelijk zo veel rust in jezelf geeft als je afstand neemt..

Ik moest denken aan de mooie quote van Paulo Coelho

If you are brave enough to say goodbye, life will reward you with a new hello

Misschien is dit boek ook nog iets voor je: http://www.lydiavanderweide.nl/kronkel/artikel.php?pArt=106

afbeelding van Hetlevenismooi

@rozenblaadje

Natuurlijk raakt dat je tot in het diepste van je ziel! Jij bent in staat om een gezin te onderhouden, jij hebt juist alles op orde! Ik mocht jou gelukkig leren kennen.Glimlach Laat dat je ook echt niet aanpraten hoor, geen seconde in je gedachte! Zegt heeeeel veel over de ander, NIET over jou. Dit is te ver gegaan. Die relatie gaat het zo echt niet worden, dat weet jij wel. Maak je stap. Ik schrijf je verder in een pbtje.

Hier een krachtig, mooi nummer voor jou, die al vaker hier voorbij kwam, veel kracht voor jou, haal het eruit, voel het!
Luister naar de woorden 'you think I'd crumble' Nee nooit! Wij niet! Knipoog xxx

afbeelding van Mariah

rozenblaadje proces van loslaten destructieve relatie

Het is al goed dat je beseft dat je wegmoet dat is de eerste stap.
En dat het verschrikkelijk eng is inderdaad.
En als je eruit stapt zal je worden overvallen door paniek.
Want wie ben jij zonder deze man.
Maar je krijgt je leven weer terug!

Ik zie het als een sigaretten verslaving, iedere roker weet dat roken slecht is en wil stoppen maar kan het niet.
Allerlei rare redenen worden daar voor bedacht.
En als je stopt met roken word je gek van verlangen dat is de verslaving.

En ik ben het met Petals eens het kan heel goed werken om inzicht te krijgen in het gedrag van de man.
Daarmee geef je jezelf bevestiging dat het niet aan jou ligt.
Die bevestiging is belangrijk. Om te zien wat er gebeurde.

MAAR het gevaar is dan dat je verantwoordelijkheid uit handen geeft.
Hij deed mij schuldig voelen.
Maar wat deed jij dat jij je dat liet gebeuren.
Dat jij die ander zoveel macht gaf om jezelf klein te maken.

Wat je hebt te doen is naar jezelf kijken.
Waarom laat ik het zover komen.
Waarom laat ik me vernederen.
En dat gaat vaak verder dan de relatie, dat zijn patronen van vroeger, uit je jeugd je ouders of in mijn geval is veel terug te voeren naar een kinderlokker trauma uit mijn kindertijd.

Werken aan jezelf aan je eigenwaarde dat is de enige manier om los te kunnen komen van een destructieve relatie.
Jezelf vergeven dat je dit met jezelf hebt laten gebeuren.

En misschien is hulp zoeken hiervoor een goede optie.
Boeken kunnen hierbij helpen, lotgenoten kan een manier zijn.
Maar ook hier het gevaar te blijven hangen in wat mijn ex allemaal heeft gedaan met me, en dan zegt iedereen lieverd het ligt niet aan jou hoor hij is gek trek het je niet aan en dat kan je jarenlang volhouden maar je komt geen steek verder.

Ik zelf heb heel veel baat gehad in het proces om me te laten begeleiden cq behandelen door Trubbendorfer crisiscare die zijn expert op het gebied van alle verslavingen ook relatieverslaving het kan je helpen om de stap te zetten naar houden van jezelf.
De ziektekosten verzekering dekt de kosten.
Ze zitten in Tilburg en Amsterdam.

Mariah

afbeelding van benijntje

het enige dat ik je van raad

het enige dat ik je van raad kan geven is heel duidelijk blijven in wat jij wilt en waar jij voor wilt gaan

en ik snap je frustraties enorm heb het zelf mee gemaakt met mijn ex we zijn vier jaar samen geweest en hij heeft het mij erg moeilijk gemaakt, veel breuken, veel leugens

na een twee jaar zijn we eindelijk terug samen gekomen na enkele keren te proberen

en ik heb geleerd op u strepen te blijven staan, en geloof me het was hard omdat te doen, want ik heb in het begin veel e stap terug genomen en afstand genomen van hem ,maar hij is blijven terug komen en heeft me nu beloofd er voor te willen gaan

nog zit ik met wantrouwen en hoop ik natuurlijk dat hij het waard is en dat die nu eerlijk is en het beseft

maar als je echt van hem houd moet je duidelijk blijven in wat je wenst en verlangt en zeker niet met je laten spelen!

als hij je echt graag ziet gaat hij inzien dat die verkeerd is en zal die vechten voor je

ik wens je veel sterkte toe, probeer vooral gelukkig te zijn met jezelf