Nog even en ik ben er overheen..

Tenminste dat dacht ik. Een goede vriendin wees me even met m''n neus op de feiten. Ik zoek nog steeds bevestiging bij mijn ex-vriend. Ik wil graag praten om toch op een bepaalde manier bevestiging te krijgen dat wat wij hadden echt was. Ik zit vol met vragen, waar ik stiekem toch wel een antwoord op wil. Ik wil dat hij bevestigt dat de ruzie tussen ons twee toch eigenlijk best onnodig is en dat we best normaal kunnen doen tegen elkaar. Overal wil ik een bevestiging op. En hoe meer ik daarop ga hopen, hoe groter de teleurstelling zal worden, want zoals het er nu naar uit ziet komt er helemaal geen gesprek meer. Nooit meer. Hij heeft het voor zichzelf allang afgesloten. Misschien voelde het einde van onze relatie voor hem als een opluchting. In ieder geval een probleem minder waar hij zich zorgen over hoeft te maken. Hij heeft voldoende rekening met me gehouden vind hij. We hebben na de breuk een paar keer gepraat en msn/mailcontact gehad. Toen ik jarig was (een week na de breuk)heeft hij me niet eens gebeld. Hij was bang dat hij mijn dag zou verpesten..

Ik weet, ik hoef niet te hopen op een gesprek. Ook al wilde mijn ex dit tot een maand geleden zelf nog graag. Een normaal gesprek was toen niet mogelijk, we zaten vol met emoties, waardoor elk gesprek uitliep op heftige ruzies. Hij stelde voor om het wat rust te geven. Maar het is nu al een maand geleden. Ik ben er aan toe. Toen ik me beter voelde heb ik hem 2x gevraagd om een gesprek. Hij wilt het niet. Volgens hem is er genoeg gepraat. Ik kan niet vertellen wat dit met me heeft gedaan. Het heeft me gebroken. Er is een stukje van me afgenomen. Een stukje vertrouwen dat ik had in hem. Het voelt alsof hij me aan de kant heeft gezet, om vervolgens niet meer naar me om te kijken.

Maar het is goed zo. Het is tijd om het los te laten. Mijn ervaringen opschrijven, helpt hierbij. Hij lijkt in de verste verte niet op de man van wie ik zoveel heb gehouden.