Binnenkort zie ik hem weer. Zijn andere ex komt ook, de ex waar hij in het begin zijn hele hart aan gaf. De ex die hem zoveel pijn had gedaan.
Hij heeft nu een hekel aan haar, niemand mag haar echt, en ik ook zeker niet. Had al een hekel aan haar, maar vind het ook gemeen wat ze hem had aangedaa.
Ik weet niet wat ik hem heb aangedaan, zou die ook gehuild om mij hebben?
Zou hij me ook gemist hebben? Ach ja, wist ik het maar.

De enigste die om mij gehuild heeft is mn zusje, triest eigenlijk hé?
Tenminste tot zover ik weet. Alleen mn zusje miste me en toen was ze nog klein.
Soms denk ik dat er niemand van me kan houden. Hoe kan je in godsnaam van mij houden? Ik vraag het me af, elke dag. Hoe had ik ooit kunnen denken dat hij de rest van zijn leven met mij wou delen? Het leek er zo op, we waren zo smoor op elkaar. Niemand, maar dan ook niemand had het verwacht dat we uit elkaar zouden gaan! Zelfs zn beste vrienden niet! Vreemd hoe het leven kan lopen.

Vreemd dat het me zoveel gedaan heeft. Ik moest mezelf tegenkomen, alweer.
Ik was net herstellende van een periode waar ik ernstig gepest was.
Wat ervoor gezorgd had dat ik geen woord zei, uit angst. 2jaar heeft het geduurd voordat ik weer een beetje mezelf was. En dan komt ldvd om de hoek kijken, die hetzelfde met je doet maar dan nog een tikkeltje erger.
Dat heeft ervoor gezorgd dat de muur opnieuw werd opgebouwd. Minder contact maken met mensen, hecht je aan niks! Want op een dag zal het weg zijn en doet dat je pijn. Nee, hecht je aan niks.

Voor mijn gevoel ben ik hem eigenlijk kwijt, het gaat me steeds meer vertellen dat me niet meer bij elkaar komen. Het zorgt weer voor de nodige huilbuien als ik alleen ben. Iets waar ik toch echt d8 over te zijn.
Soms heb ik een hekel aan hem, alleen om wat hij me heeft aangedaan.
Ik weet haast wel zeker dat hij me nooit zoveel pijn wou geven, ik weet zeker dat als hij er ooit achter komt hij met een enorm schuldgevoel zal rondlopen.
HIj laat tekenen zien dat hij nog wel om me geeft. Ik moet hem loslaten.
Soms wou ik hem nooit ontmoet hebben. Dat had me zoveel pijn bezorgd, maar aan de ene kant ben ik er erg blij mee. Ik was dolgelukkig die periode.
Liet ff zien dat ik toch in staat was eventjes het hart van iemand op hol yte laten slaan. Iets waarvan ik d8 niet in staat te kunnen zijn.
Hij liet me eventjes zien dat ik niet eng was, dat ik een leuke meid was.
Maar voor eventjes, want die onzekerheid is gwn wer terug.
Vaak denk ik van: laat hem! Ga het plezier tegemoet, vecht voor je dromen.
Word gelukkig! Maar mn andere kant wilt dat niet, die wilt hem. Die denkt dat zonder hem geen gelukkig leven kan zijn. Ik typ dit nu met deze gedachten, terwijl de andere helft vecht, ik hoor het soms door mijn hoofd. Stop nu, ga door. Zet een vrolijk muziekje op, laat het achter je.

Pfff...geen zin om hem onder ogen te zien. Bang dat hoop weer terugkomt, iets waar ik niet op zit te wachten! Ik wilgeen hoop meer, mijn hoop is bijna weg.
Wil ook cker niet dat het terugkomt. Maar ach, juist als ik verw8 dat hij me verracht dan doet hij juist zo verliefd tegen me, juist dan kan ik het niet plaatsen. Iemand tips?

Liefs,
Dearest...