Ik denk dat het echt tijd wordt om afscheid te nemen van mijn grote liefde. Stoppen met touwtrekken en de touwen van mij af te slaan en door te lopen zonder achterom te kijken. Hij heeft zijn keuze gemaakt en dat was niet ik, hij heeft gekozen voor een leven zonder mij! Waarom probeer ik er zo graag, ongewenst, in te blijven?

Jij...
Jij kwam en stal mijn hart, meteen hadden wij een band. Meteen kozen wij voor elkaar en lieten niks tussen ons in komen. Wij waren een team, dezelfde ideeën, zelfde humor. Ik kon, en kan nog steeds, vreselijk om en met je lachen. Ik heb veel van je geleerd; hoe ik voor mezelf moest opkomen, dat ik wel slim genoeg was, hoe ik op mezelf kon vertrouwen. Jouw geloof in mij heeft mij door veel dingen heen geslagen en daar wil ik je voor bedanken.

Ergens ben je nog in mijn leven omdat we nog in één huis zitten en volgens mij gaat het redelijk goed. Ik doe in ieder geval mijn best om de draad op te pakken zonder jou naast mij.

Ergens snap ik nog steeds niet zo goed wat er is gebeurd en wat er mis is gegaan tussen ons. Omdat jij zegt dat het allemaal niet aan mij ligt weet ik het ook gewoon echt niet. Is het dan echt zo simpel dat we gewoon uit elkaar gegroeid zijn? Zo ineens? Waarom heb je het nooit aangegeven? Of was ik gewoon blind? In mijn eigen sprookje? En dan zo snel al een ander? Iets wat ik denk ik nooit zal begrijpen. Waarschijnlijk alleen als ik het ooit ook zelf meemaak. Net als jij mijn verdriet niet begrijpt omdat je het zelf ook nog nooit heb meegemaakt. Weet je nog dat je mij zo mistte in Griekenland? En Egypte? En Barcelona? Weet je dat gevoel nog wat je toen had? Dat heb ik nu ook alleen weet ik zeker dat jij nooit meer terug komt naar mij en dat is best een bezwaard gevoel.

Het enige wat ik probeer is goed uit elkaar te gaan. Ik weet dat vrienden blijven er niet in zit voor jou. Je zegt van wel maar we weten allebei dat je het zegt om mij gerust te stellen. Geeft niet. Ik snap het wel.

Als ik nu naar je kijk begin ik steeds minder te voelen voor je. Best raar want ik heb altijd zoveel van je gehouden en nog steeds. Maar het is anders. Misschien ga ik nu door wat jij al gehad heb? Ik haat je niet, ben niet boos, wel gekwetst. Ik vertrouwde je. Je zou me nooit laten vallen, maar thats life toch?! Wat er ook gebeurd ik zal jou nooit laten vallen. Als je ergens mee zit zal ik er altijd voor je zijn als je me nodig hebt, als een vriendin, want zo ben ik.

Ik zet stapjes de goede richting op, in ieder geval verder weg van jou. Ik word steeds minder het blok aan je been, echt waar. Maar ik moet soms ook wennen, alles hebben wij gedeeld en ondanks dat je mij niet altijd begreep probeerde je het wel en accepteerde je mijn stomme dingen. Ik ben gewoon heel bang om alleen te zijn en voel me eenzaam zonder jou, maar dat slijt zeggen ze.

Ik beloof dat er een dag komt dat ik niks meer voor je zal voelen zoals ik deed....maar zal altijd van je blijven houden want deze relatie met jou....was voor mij geweldig. We hebben ups gehad en downs maar ik zou het zo weer overnieuw doen en niks veranderen...

Tot ziens mijn grote liefde.....