Waar moet ik beginnen....

Meer dan 6 jaar geleden geraakte ik bevriend met enkele meiden... we begonnen samen uit te gaan en op een avond hadden ze nog een extra vriendin bij...
Deze wist me helemaal te intrigeren.. haar krullen vielen me meteen op en zij waren de grote reden waarom ik op haar verliefd werd.

Kort daarna zijn we een koppel geworden. Het eerste jaar was hemels. Ze bruiste van de liefde, impulsieve beslissingen en veel plezier. Dat jaar zijn helaas haar ouders gescheiden en dit heeft een gigantische druk gelegd op onze relatie... Ik moet nu eerlijk toegeven dat ik er niet zo was in het feit dat ze bij mij haar verhaal kon doen... maar telkens ze bij mij was kon ze haar gedachten verzetten en plezier maken, terug van het leven genieten. Daar was ze me heel dankbaar voor.

Na anderhalf jaar waren we beiden geslaagd aan de middelbare school en lachte het studentenleven ons toe.
Zij ging op kot in Antwerpen en ik bleef achter om te studeren. Bij een kennismakingsweekend gebeurde er iets heel fout. Ik was gigantisch dronken en een meisje bij mij in de klas kwam naar me toe en kuste me op de mond. Ik duwde haar meteen weg en vroeg: "WTF doe je nu?!". Ik had deze meid nog maar een paar keer gezien en ze flikt al zoiets? Had er noggeneens echt mee gepraat. Helaas hadden enkele vriendinnen van mijn lief het gezien. Ik moest dit natuurlijk wel opbiechten aan haar. De volgende dag toen ik terug nuchter was belde ik haar op om te zeggen dat we moesten praten. Nadat ik het verteld had, dumpte ze me meteen. Ze had er geen begrip voor dat ik dronken was en dat zij mij kuste. Ik kon haar wel begrijpen, het klonk allemaal zo ongeloofwaardig. Enkele dagen daarna kwam ze toch op haar keuze terug, ze had spijt, ze vond dat ze te hard voor me was geweest.

Toen ging het weer 3 jaar heel goed... we hadden veel meegemaakt (mijn ouders op punt van te scheiden, problemen met haar zus op school en op relationeel gebied, zij even niet goed in de markt gelegen bij mijn familie). Maar wat er ook gebeurde, het maakte onze band alleen maar sterker. We bleven elkaar steunen door dik en dun. We zitten nu op 4.5 jaar. Kwam er weer een meisje in het spel. Ze toonde interesse in me. Dat was leuk... weten dat je na 4.5 jaar in een relatie te zijn nog altijd goed in de markt ligt... ik ging soms op de berichtjes in maar meer ook niet. Ze begon te vertellen dat ze me graag zag en dergelijke... dat vond ik te ver gaan en ik wou heel die koek achter me laten. Toen vond mijn vriendin de berichtjes. Ze vroeg wat dit was... in een vlaag van paniek ontkende ik alles staalhard. Hiervoor dumpte ze me weer... Weer helemaal terecht. Hoewel er niets gebeurd is tussen ons behalve een beetje sms verkeer waarbij ik me altijd heel oppervlakkig hield... haar vertrouwen was wel geschonden... Toen zijn we 3 maanden uit elkaar geweest. We negeerden elkaar staalhard. Ik was echt bezig met haar te vergeten toen ze me ineens een bericht stuurde om naar een café te komen. Ik negeerde het eerst en mijn vrienden zeiden me ook om dat te doen. Maar ze bleef die avond sturen. Ik zei tegen mezelf van: owkay we gaan eventjes kijken wat het geeft. Ze zat daar kei verdrietig, zei dat ze me miste en ik smolt weer helemaal voor haar.

Nu zitten we op bijna 5 jaar. In dit jaar kreeg haar moeder borstkanker. Daar haar ouders gescheiden zijn hebben wij ons helemaal opgeofferd voor de verzorging van haar. We reden elke dag naar het ziekenhuis in Edegem. Zij ging niet meer uit om voor haar moeder te zorgen. In deze periode heb ik haast al mijn vrienden opgegeven om ook bij haar thuis te zijn en voor haar moeder te zorgen. Haar moeder heeft gelukkig kanker overwonnen en ik voel dat wij daar grotendeels aan bijgedragen hebben... Ook nu ging het allemaal weer goed...

Tot in september vorig jaar. Alles begon killer en statischer te worden. De sleur werd enorm voelbaar op veel vlakken. Ze heeft me enkele duidelijke signalen gegeven en me letterlijk gezegd dat er dingen moesten veranderen, dat ze het zo niet volhield... En wat deed ik? Niets... ik stak mijn kop in het zand en dacht dat het allemaal wel los zou lopen...

Nu heeft ze me een maand geleden gedumpt... ze kon geen energie meer in onze relatie steken. Het kwam niet echt aan als een donderslag bij heldere hemel maar prettig was het in ieder geval niet... We hebben ondertussen nog veel gebabbeld, zij wil gewoon beste vrienden blijven maar dat kan ik niet op deze moment. Ik voel nog veel te veel voor haar en het doet me elke keer pijn om haar te zien...

Volgende dingen lagen aan de basis van de breuk:
- Mijn laksheid
- Gebrek aan communicate
- Gebrek aan impulsiviteit
- Werk
- e.d.

Ik heb ondertussen heel veel dingen ingezien. Zo was zij de vrouw van mijn leven. Ben ik bij de therapeut te weten gekomen dat ik onder veel druk en frustratie gebukt ga. Maar kon hier nooit over babbelen. Ik bleef dit meenemen en ik zit gewoon helemaal vast. Ik kon gewoon niets meer doen en daardoor is de relatie doodgebloed. Ik ben me aan het herpakken en ik probeer mij te verbeteren. Maar voor haar zijn het vijgen na pasen.

Ik doe het nu voor mezelf en misschien ziet ze mijn efforts in dat dit blijvend is.

Zo ga ik nu naar een therapeut om te leren babbelen over mijn gevoels.
Ik hou een dagboek bij waarin ik elke dag schrijf wat ik voel en denk.
Ik maak elke dag een to-do lijstje op van dingen die ik nog in orde moet maken.
Niets meer uitstellen.
Ben van plan om alleen te gaan wonen.

Gisteren is ze zelfs met mij naar de therapeut gegaan. Ze maakte me op voorhand wel duidelijk dat ze het voor mij deed en niet meer voor ons. Maar het voelde daar zo goed. Het leek echt te helpen, maar ze verduidelijkte me weer dat het niets meer zou worden tussen ons nu. Omdat ze geen energie meer heeft, ze heeft rust en tijd nodig...

Ik weet echt niet wat te doen momenteel. Daarnet vroeg ze weer of ik mee met onze kat naar de dierenarts ga. Ze wil tijd en ruimte om haar hoofd vrij te maken maar ze haalt me om de dag terug aan terwijl ik haar laat doen. Ze zegt dat ze nog niet zeker is van haar keuze. Ze vroeg zelfs aan God om haar een teken te geven dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Haar hart zegt volmondig ja, maar haar hoofd zegt nee...

Zal ik haar de rust en tijd geven want dat is wat ze vraagt en verdiend. Maar moet ik blijven klaarstaan voor haar? Is het niet beter als ik gewoon aan mezelf denk nu en eerst zelf zie dat ik alles terug op een rijtje heb?

ALS ze dan later misschien nog afkomt om terug te beginnen dat ik het dan nog kan bezien maar er nu gewoon van uitgaan dat het voor altijd gedaan is?

Pfff ik weet het allemaal niet meer ze