Beste mensen,

Om één of andere reden had ik de drang om naar deze site te surfen.
Heeft het te maken met Valentijn, ik weet het niet.

Bijna 2 jaar geleden heeft de "liefde van mijn leven" me gedumpt na een prachtige relatie van bijna 7 jaar.
Ik ben nog altijd zeer dankbaar voor de geweldige tijd die we samen gehad hebben.
Maar ondertussen ben ik sterker en volwassener geworden.
En heb ik ondertussen weer een pracht van een vrouw ontmoet, waarmee ik nu 7 maanden mee samen ben.

Ik ken jullie gevoel en waarmee jullie, zeker vandaag, mee worstelen.

Het is nu bijna een half jaar geleden dat je me dumpte na een relatie van 6.5 jaar.
Ik hoef enkel vandaag nog door te komen... but i'll get there with a little help of my friends!

Morgen staat er een nieuw jaar voor de deur.
Het jaar waarin jij volledig uit mijn systeem gaat verdwijnen en ik me misschien weer langzaam durf open te stellen voor een nieuwe liefde... Een jaar met nieuwe kansen die ik met beide handen zal grijpen.

breath in and cut shorter. don't let your heart sink lower
i know we had differences but this love will last a lifetime
if we put our heads together and trace back this history
it won't take long to realise how much you mean to me
old photographs still stuck to the door, smoke stained teeth and damp cold floors
the first time your kiss seemed softer, that one time when your heart broke harder
its this love we never had, sometimes think that i'm glad this hate
i miss being by your side, i need a place to hide
i've tried to forget your name
but every night seems the same

Ik wist dat ze dit weekend naar Amsterdam zou gaan met een jongen die ze heeft leren kennen op een festival.
Ben ook via via te weten gekomen dat ze een beetje verliefd op hem is...

En om één of andere reden doet het me bitterweinig.
Ik heb het gevoel dat ik steeds meer vooruit begin te kijken (en dat houdt ook in, andere meiden natuurlijk)...
Ook het gevoel van, ach... zolang ze maar gelukkig is zeker...

Vind het echt raar... is dit tijdelijk of ben ik er dan toch over aan het geraken?

Gisteren was het 2 maanden sinds we uit elkaar zijn gegaan...

Ik neem nu al een tijdje antidepressiva. Ik voel me langzaamaan iets beter terug in mijn vel en ik ondervind dat ik meer geconcentreerd ben waardoor mijn gedachten minder afdwalen naar de breuk.

Maar toch kan ik de gedachte dat ik 'mijn' meisje met iemand anders zie niet onderdrukken...
Ik zie haar al levendig voor mijn ogen iemand anders kussen... het bed delen... vooral dat doet me pijn.

Ik ben vandaag thuis gebleven van mijn werk. Ik stond weer op na een praktisch slapeloze nacht en ik kon echt niet meer verder. Ik ben meteen de zetel ingeploft en daar ben ik gebleven.
Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat het zo niet meer verder kan en dat ze maar naar de dokter moesten bellen.

Eenmaal bij de dokter heeft hij geconstateerd dat ik accuut depressief ben... ik heb anti-depressiva meegekregen.
Deze blijken pas na een week echt te helpen dus ik moet eerst nog doorbijten.
Gelukkig mag ik vandaag en morgen wel van mijn werk thuisblijven.