Ik heb laatst een vriendschapsliedje gemaakt voor mijn "vorige ex" waar het acht jaar geleden mee stuk liep. Nu is zij een van mijn beste vrienden en een van degenen die me "bij de les" houdt als ik dreig af te dwalen in gevoelens en overpeinzingen die niet voldoende zin hebben. Ze heeft een nieuwe vriend en ze is al heel lang niet meer zo gelukkig geweest. Ook al is het lang geleden, het raakt me intens. Maar op een goede manier. Het vriendschapsliedje ging over de hoop dat zij met hem een mooie toekomst heeft en ik heb zelden zo'n oprecht goedbedoeld liedje gemaakt. Zij was er heeeel blij mee, en zelfs haar nieuwe vriend (die het enigszins moeilijk had met het feit dat zij een oude liefde als ik nog bleef zien) was erdoor geraakt en heeft me gecomplimenteerd met het lied en gezegd dat hij nu minder zwaar tilt aan de grote vriendschap tussen haar en mij. DAT zijn de complimenten waar ik het voor doe, waar ik mijn eigenwaarde uit haal, waaraan ik denk als ik me afvraag of alles nog zin heeft.

Zo zie je maar: tijd heelt een boel wonden. Totdat de wonden geheeld zijn moet je zo min mogelijk aan de korstjes pulken anders gaat het weer bloeden. Met een beetje pech worden het zelfs littekens. Dus lekker een Garfield-pleister op de wond en wachten tot het geneest. Ondertussen gewoon andere dingen doen. Er zit simpelweg niets anders op. Het kan natuurlijk zijn dat het nooit geneest; in dat geval moet je ermee leren leven dat de wond er altijd zit. Zo goed mogelijk behandelen en een beetje ontzien, en focussen op alle plekken waar geen wonden zitten.

GELUKKIG NIEUWJAAR!