Heb de stap genomen

afbeelding van HDD08

Ik ben vandaag thuis gebleven van mijn werk. Ik stond weer op na een praktisch slapeloze nacht en ik kon echt niet meer verder. Ik ben meteen de zetel ingeploft en daar ben ik gebleven.
Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat het zo niet meer verder kan en dat ze maar naar de dokter moesten bellen.

Eenmaal bij de dokter heeft hij geconstateerd dat ik accuut depressief ben... ik heb anti-depressiva meegekregen.
Deze blijken pas na een week echt te helpen dus ik moet eerst nog doorbijten.
Gelukkig mag ik vandaag en morgen wel van mijn werk thuisblijven.
Zo hoop ik hier thuis, omringd door mijn gezin wat tot rust te komen en mijn gedachten te kunnen verzetten.

Ik hoop echt dat ik hier doorgeraak...

afbeelding van crazy

je geraakt er wel !!!!

chapeau!!!
dat je er zo eerlijk voor durft uit komen dat je hulp nodig hebt!!!!!
die eerste stap zetten moet nie makkelijk geweest zijn : maar je hebt het toch maar lekker gedaan !!!

petje af dus!!!

en al lijkt de weg ook nog zo lang : je geraakt er wel .. beetje bij beetje

you can do it !!!!!

afbeelding van HDD08

Dank je voor de steun

De eerste stap was inderdaad niet gemakkelijk. Want de stempel depressief op jou is toch redelijk hard om te dragen.
De pillen hebben in ieder geval hun effect al niet gemist want voor de eerste keer in anderhalve maand heb ik nog eens lekker geslapen.

Het deed echt deugd om zo uit het bed te kunnen komen...

afbeelding van amber11

HDD08

Ben blij dat je die stap hebt genomen..
Ach een stempel? Beter een stempel dan verdrinken in toch? Mij mogen ze dertig keer die stempel geven als het er voor zorgt dat ik door kan gaan.
Knap van je! Met de nodige rust vind je vast dat lichtje weer
x

afbeelding van Syl72

Re@HDD08

Hallo,

Ik had een tijdje geleden je blog gelezen, en ik vroeg me af hoe het nu met je is? Slaan de anti depressiva al aan, of is het nog te vroeg...

Groet Syl

afbeelding van HDD08

anti-depressive

Dank je voor je reactie...

Langzaamaan ondervind ik toch dat ze beginnen te werken.
Ik voel me toch iets beter terug in mijn vel en ik merk dat ik meer geconcentreerd ben, mijn gedachten dwalen niet meer zo hard af naar de breuk...

Maar ik vermoed dat ik toch nog een lange, moeilijke, eenzame weg heb af te leggen...

Groetjes, Hans