I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me...

You used to captivate me
By your resonating light
But now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me...

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me...

Soms, zoals dagen als vandaag, weet ik echt niet meer wat ik moet doen.
Elke dag vraag ik me af hoe het vandaag weer zal gaan, hoe ik me vandaag weer zal voelen. Ik word er gek van, elke dag is zo onzeker. Als ik me even goed voel, kan dat een uur later weer helemaal zijn omgeslagen. Zo onrustig, ineens dat verdriet of een leegte waar ik niets mee kan.

Ik ben me af gaan vragen waarom ik me sinds hij echt is weggegaan zo anders ben gaan voelen. Mijn hele leven is veranderd sinds hij is vertrokken. Ik ben veranderd, alles om mij heen ook. Alles waar ik eerst zo van kon genieten, alle dromen die ik had de hele toekomst die voor me ligt en waar ik altijd zo veel zin in had.. Alles is minder. Minder spannend, minder leuk, minder boeiend en minder intens.
Alles is saaier, alles heeft minder zin. Zonder hem. Hij heeft zo veel meer gegeven en meegenomen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Het gevoel van een veilige plek waar even alle pijn verdwijnt, het idee dat er altijd iemand onvoorwaardelijk van je houdt ondanks alles houdt van de persoon die je nu bent. Iemand die al het slechte doet vervagen omdat hij zoveel goeds geeft wat zoveel meer telt. Hoop op een toekomst, een reden om niet op te geven. Altijd een way out. Je maatje, je grote liefde en je soulmate. Wat je ook doet, er is altijd iets waarvoor je doorgaat omdat ook al doe je alles fout en verlies je alles, het allermooiste en beste wat je is overkomen nog naast je staat. Door alle pijn die het leven je kan geven schijnt er altijd nog een licht, iets waar je alles op hebt gebouwd. De plek waar ik mijn woede en frustraties kwijt kon. En de plek waar ik al mijn liefde kon geven en waar dat met open armen werd ontvangen.
En boem.
Weg is het. Wat moet je dan doen? Na de schok, na de pijn, na de woede en al het verdriet. In mijn geval heb ik alle fases al gehad. Ik ben boos geweest, intens verdrietig echt alles. Maar na alles is het niet afgelopen. Nog steeds elke dag, zonder de woede. Alleen het verdriet, het gemis. Niet meer zo intens maar af en toe slaat de wanhoop volledig toe. Zoals vandaag.

Het enige wat ik nog kon doen was hem voorgoed uit mijn leven bannen. Bijna 4 maanden geleden stortte ik totaal in omdat ik er achter kwam dat alles, en vooral hij, totaal veranderd was. Meer dan dat trok ik niet meer, en dat heb ik hem op een(helaas)dramatische wijze duidelijk gemaakt. Koud, kill en totaal niet zoals ik hem kende heeft hij er amper op gereageerd.
Wat ik ook deed of zei het leek hem allemaal niet meer te raken. Al zijn gevoel heeft hij weggestopt zodat niemand hem ooit meer kan raken.
En mijn God wat mis ik hem hierdoor. Hij is zo vreselijk veranderd door de manier die hij gevonden heeft om door te gaan. Ik herken niets meer in hem van de persoon die ik ooit mijn grote liefde noemde. En alleen omdat hij te bang is om weer pijn te voelen. Hij heeft mij daardoor zo veel pijn gedaan, hij heeft geen idee.
In ieder geval heb ik 4 maanden geleden alles omgegooid, nieuwe telefoon, nieuw nummer, alle foto’s etc weg, weg van hyves, weg van msn. Geen manier voor ons meer om contact te zoeken.
Want dat is voor mij het beste. Zolang hij niet om me heen is, word ik niet geconfronteerd met het verleden. Word ik niet geconfronteerd met mijn eigen fouten, komt er geen nieuwe pijn bij.
Dit leek mij de beste manier om het af te sluiten, en dat ’t heel lang duurt beleef ik nu. Nog elke dag vecht ik ertegen en er zijn dagen dat het beter gaat. Maar ongelofelijk, wat is het moeilijk zonder hem.
Ik mis hem niet zoals hij nu is, ik mis hem zoals hij altijd was bij mij. En ik weet dat het niet terugkomt nu, wat ik ook doe hij heeft zichzelf zo ver weggestopt. Hier voelt hij zich het beste bij.
Niet afgelopen weekend maar dat weekend daarvoor kwam ik hem tegen op een festival. En weer werd bevestigd hoe erg hij is veranderd, walgelijk. Zoals hij zich nu presenteert lijkt het wel een jongen zonder gevoel, die met drugs en lachen het leven doorgaat. Alsof er nooit iets is gebeurd.
Ik keek naar ’m, en herkende niets meer. Niets meer van vroeger.
Toen ik thuis kwam had hij een privé tik op hyves gestuurd. Dat deed hij de vorige keer ook toen we weer contact kregen en toen dat uiteindelijk voor mij uitliep op een groot drama.
Het was heel onschuldig wat ie zei, hij zei dat ie het super vet vond en jij Isa? Maar het deed me gewoon pijn. Pijn dat hij contact zocht, ik heb hem zo duidelijk gemaakt hoe kapot ik was van alles en dat hij me echt met rust moest laten voor ’de komende 10 jaar’. Wat had hij daar verkeerd aan begrepen? Dat was 4 maanden geleden en geen 10 jaar, behalve als hij 10 weken had gelezen. Oke ik heb hem niet ontlopen of genegeerd op dat festival. Maar dat was te moeilijk, dit was onschuldig. Waarom moest hij me toch weer opzoeken op hyves. Hij weet hoeveel pijn het me doet, en hoe makkelijk het lijkt te zijn voor hem. Hij denkt alleen maar aan zichzelf, en natuurlijk heb ik niet gereageerd. Maar het feit dat hij denkt dat ik zo makkelijk weer terug kom, dat hij dat zo wel weer even regelt.. Is echt pijnlijk. Dat is niets van hoe hij met mij was. Het draaide om ons, om mij en om zijn onvoorwaardelijke liefde. Hij was zó gek en zo verliefd op me. En nu is hij ineens de ’player’?

Wat denkt hij wel? Hij heeft geen idee of hij doet alsof hij geen idee heeft, hoe erg ik hem nog mis elke dag. Hoe moeilijk het is voor mij om weer te leven, om weer te genieten zonder hem.
Ik heb soms zo de neiging om toch te reageren, hem toch weer even in m’n leven te laten. Maar zo kom ik er nooit overheen.
Weet je hoe moeilijk het is om hetgeen en degene die ik het liefst in mijn leven heb en om me heen heb, expres uit m’n leven te houden. Ik vraag me zo af of hij nog aan mij denkt. Of hij het er af en toe nog moeilijk mee heeft, mij ook mist.

Gisteravond rook ik voor het eerst sinds maanden de winter weer. De kachel stond voor het eerst weer aan, en toen ik een raam openzette rook ik de buitenlucht en de kou. Het bracht me meteen weer terug naar vorig jaar winter. Toen alles veranderden. Toen ik hoorde dat mijn grote liefde en mijn maatje me had bedrogen. Sinds toen is alles bergafwaarts gegaan. Ik had nog nooit zoveel pijn gevoeld.
Alles stortte in. En toen had ik me nooit kunnen voorstellen dat ik nu weer terug zou willen naar dat moment. Niet perse dat moment, het liefst daarvoor natuurlijk. Maar hoeveel pijn het ook deed, hoe geshockeerd ik ook was, hoe misselijk van verdriet gewoon.. Ik had hem nog. Zijn liefde, zijn spijt, alles van zijn kant was er nog.
En ik denk dat het toen nog te redden was. Ons.
Natuurlijk praat ik nu achteraf, en was ik zo woedend dat ik hem alleen maar verder heb weggeduwd. Toch kwamen we steeds weer bij elkaar terug omdat het gewoon niet anders kon. Van toen tot nu, nu ben ik hem helemaal kwijt. En ik weet niet meer wat ik moet doen. Ergens is het mis gegaan, fout gegaan, ergens was onze liefde toch niet sterk genoeg. Terwijl mijn liefde nu sterker is dan ooit.

But loving someone, don’t make them love you

Maar hij hield zo vreselijk veel van me. Door hem ben ik gaan inzien wat liefde is, hoe je van iemand moet houden. Ik ben verliefd op hem geworden door de manier waarop hij verliefd was op mij. Ik ben van hem gaan houden omdat hij zoveel van mij hield. Daar was alles op gebaseerd. Ik was zijn enige, eerste en grote liefde. Kan zo’n liefde doven? Door pijn? Kan liefde kapot gemaakt worden door pijn en verdriet, doordat je jezelf wilt beschermen? Ik kan het gewoon niet geloven. Ergens moet het nog zitten. Maar wat maakt het nog uit.
Wat ik ook heel erg mis, is dat ik nergens met hem over kan praten. Omdat we geen contact meer hebben, maar hiervoor ook niet omdat hij dat gewoon niet wilde niet kon of niet deed. Ook al is het uit, ik kan met niemand meer fantaseren en praten over hoe het eerst was.
De leuke dingen die we deden, de liefde die we hadden. ‘’ weet je nog.. ‘’ is er nooit geweest. Te pijnlijk, kwam te dichtbij voor hem.
Ik ben zo veranderd, zoveel ouder geworden ben zoveel ingaan zien. Mijn volgende relatie zal zo anders worden, ik weet nu waar mijn fouten zaten en ik wil het zo graag goedmaken. Maar het is te laat. Gewoon te laat. Ik weet niet meer wat ik moet doen, wat doe je als je alles al hebt geprobeerd maar door hebt dat zonder hem, alles veranderd is in negatieve zin. Hopen op beter? Wanneer? Ik mis alles, zijn huis, familie, bed, zijn lichaam zijn woorden en vooral zijn onvoorwaardelijke liefde.

Ik zit elke nacht gevangen
In de draden van jouw web
Waar ik stil moet blijven hangen
Tot ik nooit meer heimwee heb
Maar ik zie nog steeds de vormen
Van jouw lippen op mijn glas
En jouw lichaam staat nog steeds in het matras....

Bind m'n handen langs m'n lichaam
En dan nog hou ik je vast
Doe een blinddoek voor m'n ogen
En ik vind je op de tast
Maak m'n beide oren doof
En ik zal horen wat je zegt
Ik ben de verliezer
De verliezer
Verliezer in een ongelijk gevecht..

Ik lig elke nacht geketend aan een ketting van gemis...
En ik mag me niet bewegen
Tot de pijn geslonken is
In de kamer liggen scherven
Van ons leven op de grond
En ik proef nog steeds je tranen in mijn mond

Bind m'n handen langs m'n lichaam
En dan nog hou ik je vast
Doe een blinddoek voor m'n ogen
En ik vind je op de tast
Maak m'n beide oren doof
En ik zal horen wat je zegt
Ik ben de verliezer...
De verliezer
Verliezer in een ongelijk gevecht...

Je achtervolgt me waar ik ga
Waar ik ook ben
Waar ik ook sta
Je bent de schaduw achter mij!
Iedere seconde van de dag
Hoor ik je stem
Zie ik je lach
Wanneer laat je m'n hart weer vrij?

Oh, ik zou wel willen vluchten
Maar ontsnappen heeft geen zin
Want uiteindelijk, haal jij me toch weer in

Bind m'n handen langs mijn lichaam
En dan nog hou ik je vast
Doe een blinddoek voor m'n ogen
En ik vind je op de tast
Maak m'n beide oren doof
En ik zal horen wat je zegt
Ik ben de verliezer
De verliezer
Verliezer in een ongelijk gevecht