wat een mooie quote onderaan je blog. Het is denk ik wel goed dat je in ieder geval vanuit dat startpunt ergens heen kunt, al is het startpunt nog zo rot.... je hebt in ieder geval een richting nu, al is het niet de richting die je uit wil. Maar richtingloos rond blijven dobberen, dan weer de ene, dan de andere kant op geslingerd worden, dat hou je ook niet vol. Precies hetzelfde soort berichtjes als jij nu typt, heb ik dus afgelopen week wel verstuurd, zo moeilijk want je weet dat het het beste is, maar heel je gevoel verzet zich er tegen omdat dat nog steeds een andere richting uit wil

Herkenbaar, ik ben gisteren met vriendinnen gaan lunchen en winkelen. Gezellig hoor, we hebben het er ook wel even over gehad, kon vrij relaxed blijven omdat ik me op dat moment even best relaxed voelde. Maar wat er werkelijk speelt, hoe ik me werkelijk voel, dat weet niemand. Meteen toen ik thuis was, nee nog niet eens toen ik thuis was, toen ik van de trein naar huis liep, liep ik gewoon alweer te huilen... Vragen hoe je vakantie was, wat heb je allemaal voor leuks gedaan? Ehhh heel veel ruzie gemaakt met mijn ex en daarna is het uitgegaan... nee joh welnee, ben lekker uitgerust en voel me prima.

Misschien is het een idee om toch tenminste 1 van die collega's, of misschien wel iedereen, in vertrouwen te nemen? Ik kon dat bij mijn vorige collega's dus wel, nu niet want nu ben ik freelance en moet ik mijn professionele gezicht opzetten elke dag, allemaal nieuwe opdrachtgevers, niemand vertrouwd. Als je collega's ervan weten, hoeft dat nog niet te betekenen dat je constant moet gaan huilen op je werk, want ja het blijft je werk en normaliter moet je werk en privé gescheiden houden. Maar ze zullen het wel begrijpen en als je dan af en toe een zwak moment hebt... we zijn allemaal mensen hoor!