Gisteren kwam mijn ex naar mijn stad omdat ik haar een tijd terug een ring gegeven had die niet paste, die zouden we ruilen tegen een andere en ze mocht hem zelf uitzoeken. De avond ervoor hadden we nog een gesprek waar uiteindelijk kwam dat als het leuk tussen ons kan zijn en ik ben nog verliefd op haar dat ik weet dat het goed komt. Nu weet ik dat dat misschien iets is dat nu nog een gedachte mag zijn bij haar en dat het in de toekomst anders kan zijn, maar het deed me goed het te horen. Het maakt het makkelijker om voor nu afscheid te nemen. En wie weet wat er gebeurt in de toekomst.

Ze arriveerde, compleet gestressed, heel afstandelijk en vinnig. Ze had nog een hoop werk te verzetten en was duidelijk niet blij er te zijn. Ik zou haar ook nog helpen met wat papierwerk waar ze niet uit kwam, dus daar zijn we twee uur zoet mee geweest in een cafe. Toen dat klaar was begon ze op te klaren. Daarna naar het winkeltje om de ring te ruilen. In die winkel uiteindelijk een ring gevonden die haar zo ontzettend goed stond, dat die het wel moest worden. Ze klaarde helemaal op. Gaan lopen naar het station, om onderweg nog ergens even te zitten en praten. Onderweg sloeg ze haar arm om me heen en straalde ze zichtbaar. Ik zei tegen haar dat de ring symbool mag staan voor onze mooie tijden samen, dat ik natuurlijk nog hoop heb maar dat ik haar als vriendin ook niet kwijt wil.

Op een bankje gaan zitten. Ze vertelde me dat ze weet hoe belangrijk ze voor mij is, en dat ik dat ook voor haar ben. Dat ze zich nog steeds heel erg tot me aangetrokken voelt maar de laatste tijd vooral de intellectuele gesprekken uit het begin gemist had. We konden allebei de redenen daarvoor aanwijzen. Ze zei dat ze het ook moeilijk vond om te zien hoe we verder moeten, omdat ze eigenlijk nog heel graag samen aan dingen wilde werken, projecten, dingen ondernemen, maar dat ze ook haarzelf moet terugvinden, net als ik. Dat ze niet opeens allerlei dingen gaat najagen, maar vooral met zichzelf aan de slag wil. En helaas dat ze niet zeker weet hoe ze zich voelt als ze gemerkt heeft hoe het leven is zonder mij zo veel om haar heen. We spraken af een week geen contact te hebben. Volgende dinsdag spreek ik haar weer even, waarschijnlijk digitaal.

We liepen naar het station. Op het perron kreeg ik ineens een hele lange knuffel. De trein kwam, en we moesten er nog een stuk heenlopen. Ze gaf me snel een kus, liep naar binnen, keek nog een keer om, en daar zag ik een glimlach die ik heel lang niet gezien heb.. Ook al weet ik dat ik er niet teveel bij moet denken.

Ergens weet ik nu dat ik gewoon door moet met mijn leven, mijzelf weer optrekken uit het dal waarin ik beland ben. En inderdaad, wie weet wat er in de toekomst ligt. Maar ik ben blij dat we op deze manier afscheid konden nemen. Het maakt het veel draaglijker.