Ja, eigenlijk ben ik best een leuke vent. Vind ik. En volgens mij anderen ook wel, zoals blijkt.

Maar toch kan ik er niks aan doen dat ik soms avonden heb als vanavond. Een leuke avond. Het begon een beetje loos; wat rondhangen met een goeie vriend en er kwam nog een andere vriend langs die wel wat zag in een biertje na zijn werktijd. Prima. Dus we drinken een paar biertjes, gaan gezamenlijk wat eten en begeven ons na afloop naar een leuke bar waar mijn goeie vriend en ik inmiddels regulars zijn.

Maar ik loop later op de avond terug met tranen op mijn wangen. Het was me eerder die avond al aangevlogen, maar wanneer kan zich dat beter uiten dan tijdens een wandeling naar huis met de juiste muziek op de MP3-speler? Tranen over mijn wangen, ja. Terwijl mijn geest gepreoccupeerd is met het meisje met wie ik het inmiddels meer dan 3,5 jaar geleden uitmaakte.

Ik denk aan haar terug. Terwijl ik in de bar sta en het op zich gezellig heb, en net zoals wel vaker het geval is daar, veel nieuwe mensen leer kennen, stel ik me onbewust en onwillekeurig de situatie voor dat zij en ik nog vriendje en vriendinnetje zouden zijn. Dat ik, als ik de bar zou verlaten, me naar huis zou begeven, waar zij inmiddels al in bed zou liggen, om lekker tegen haar aan te kruipen. Tegen mijn meiske.

Mijn meiske, dat zo anders is dan ik. Ik ga naar een bar en maak iedereen te vriend. Krijg drankjes van mensen omdat ze het gezellig of interessant vinden om met me te lullen. Vind mezelf stiekem ook wel gezellig. Niemand die me schuwt, van onsociale kerel tot lekker wijf. Ja, het zit wel in me. Stiekem nog de zaakjes op orde ook, hartstikke leuk. Maar ondertussen ook niet. Want het wordt nooit meer hetzelfde.

Ik zal nooit meer tegen dat meiske aankruipen waar ik het eerder over had. Ik loop naar huis met niet eens per definitie trieste muziek, maar de muziek geeft al wel snel aanleiding om aan haar te denken. Dat is het geval met veel muziek die ik heb. Veel nummers doen me aan haar denken.

Het was echt een lieve meid, zo bedenk ik me met tranen over mijn wangen. Misschien niet het type meisje dat iemand zou verwachten bij zo iemand als ik, zoals ik me tegenwoordig vaak opstel in sociale situaties. Sommigen omschreven haar wel als een 'grijs muisje' en ergens begreep ik die omschrijving ook wel. Maar ik hield van haar. Zoals ik nooit van iemand anders heb gehouden. En dat voelde ze ook voor mij, dat weet ik zeker.

Maar we zijn 3,5 jaar verder. Dat is fucking lang. Zij heeft inmiddels iemand anders, sinds begin dit jaar. Hoe dat gaat - ik heb geen idee. Daar zorgt het non-contact op haar initiatief wel voor. Ik heb ook anderen gehad na haar - drie keer, maar dat is inmiddels allang verleden tijd. Ik ben al meer dan een jaar inmiddels vrijgezel. En gek genoeg kan ik me niet aan het gevoel onttrekken dat zij iets aanlegt met iemand en dat dat het nu voor haar is, terwijl ik nog loop aan te klooien.

Ja, van die drie die ik na haar heb gehad, heb ik van één op een gegeven moment echt geloofd dat het voor mij zou kunnen werken, al kwam dat geloof misschien pas nadat we alweer uit elkaar waren. Gek genoeg had ze ook bepaalde parallellen met mijn eerste vriendinnetje, en kon ze me treffen op dezelfde golflengte. Goeie vrienden zijn we nu, en ik heb enige hoop gekoesterd dat dat misschien toch wel weer zou kunnen groeien naar meer, maar het wordt me steeds duidelijker dat dat toch niet het geval is.

Hoe leuk ik ook ben. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit hoe leuk je bent. Dat is misschien wel een van de meest wrange conclusies die ik de laatste tijd heb getrokken. Liefde werkt niet zo met leuk en niet leuk. Liefde werkt op gevoel en gevoel houdt zich niet zo bezig met leuk of niet leuk. Gevoel gaat er gewoon vanuit, in de lijn van een eerdere blog van mij, 'het is er of het is er niet'. Daarom zijn er ook vrouwen die zich laten slaan door hun geliefde waarna de relatie strandt en dat ze toch nog oprecht kunnen zeggen dat ze hun (slaande) geliefde missen. Liefde werkt niet met lief of niet lief, of cool of niet cool.

Ondertussen ben ik mij, ondanks alles toch nog enigszins arrogant, bewust van het feit dat ik best leuk ben. Dat merk ik gelukkig ook nog vaak genoeg. Maar die meiskes aan wie ik in het verleden mijn hart verloren heb - zij behoren tot het verleden. Om het eerste meiske, M., kunnen zo af en toe de tranen nog over mijn gezicht lopen, omdat ik zoveel van haar hield en omdat ik haar zo mis - terwijl ze niet de schoonheidsprijs verdient met hoe ze met mij na afloop is omgesprongen. In de juiste bui zou ik dat vast ook om het laatste meiske, K., kunnen voelen, maar dat is allemaal veel recenter. Pas onlangs heb ik me gerealiseerd dat ik haar moet loslaten omdat ze niet hetzelfde meer voor mij voelt als ik voor haar voel - en dat er ook weinig voor te zeggen is dat dat nog wel gaat komen, tegen wat ik mezelf had bedacht in.

Ik maak me schuldig aan wat zowel een goeie vriendin van mij als K. zelf ook doen. Allebei hebben ze ook een eerste liefde aan wie ze met veel zoetigheid terugdenken en die nog altijd een stevige aantrekkingskracht op hen uitoefenen. Maar in allebei de gevallen zijn het klootzakken. Vooral die ex van K.; die heeft op een gegeven moment, toen het al anderhalf jaar uit was, weer contact met haar gezocht en uiteindelijk zijn ze samen in bed beland. Niet omdat zij dat nou zo graag wilde; zij heeft weinig met seks. Maar ze voelde genoeg voor hem; ze hoopte dat het misschien weer wat zou worden. Hij, echter, vond die seks wel lekker, maar besloot zich daarna op te stellen als de lul die hij was. Opportunistische klootzak. Zij stuurde hem lieve dingen om hem te laten weten wat ze voor hem voelde; als hij er al op reageerde, was het halfbakken. Potje seks, prima, maar een relatie - nee.

Terwijl ook dat meisje een lieve schat is. Ze verdient zoveel meer. Maar die klootzak, voor wie ze nog bepaalde gevoelens heeft, geeft dat haar niet. Toch blijft ze ook na afloop nog een zwak voor hem hebben. En voor mij? Nee, voor mij blijkbaar niet. Op een feestje afgelopen weekend was het tenslotte nog een zeer afschrikwekkend geval als ze uiteindelijk, omdat slaapplaatsen op dat feestje regelen een crime bleek, met mij in één bed zou belanden. Stel je voor. Ik zei nog laconiek iets in de trant dat we dat in het verleden vaak genoeg hadden gedaan, dus dat dat niet zo'n probleem zou moeten zijn. Maar zij vond het toch niet zo prettig. Nee, stel je voor, met mij in één bed liggen. Als het die lul van een ex geweest was, was het ongetwijfeld zwijmelen in de zevende hemel geweest, maar die goeie vriend, met wie ze een bijzondere vriendschap heeft, die haar probeert te laten ervaren wat liefde is, met wie ze iets meer dan een jaar geleden het ook prettig vond om samen in een bed te liggen - nee, dat "vind ik" toch wel "niet zo fijn".

Liefde is niet rechtvaardig; de wereld en het leven evenmin. Maar ik lijk me er niet aan te kunnen schikken.

En dat is er waarschijnlijk de oorzaak van dat ik me zo triest voel. Ik heb dat concept van liefde nog wel steeds hoog zitten. Ik heb M. nog steeds heel hoog zitten, onbewust. Onbewust, want bewust geeft ze me helaas ook teveel reden om daar anders over te denken. Waarom moet ik tenslotte genegeerd worden? Waar heb ik dat aan verdiend? De ultieme doodstraf; niet alleen ontkennen dat je samen iets heel bijzonders hebt gedeeld, maar zelfs het bestaan van de ander ontkennen. Waar heb ik die vlijmscherpe dolk aan verdiend?

Een lul die vreemdgaat vindt z'n ex terug op deze site, al klagend dat ze het zo moeilijk heeft omdat ze nog zoveel van hem houdt, maar dat ze niet weet hoe het nu verder moet, nadat HIJ HAAR gedumpt heeft omdat HIJ het liever met Bep doet! En zij maar janken hier dat ze hem zo mist... Dat hij zo'n lieve kant heeft, of whatever... Vragend of ze nog moet hopen....

Ja, daar word ik triest van. Van het feit dat de wereld nier rechtvaardig is - en de liefde al helemaal niet. Dat het niet lijkt uit te maken hoe lief of leuk je nou bent, omdat het er is of het er niet is. Dat het lijkt alsof de grootste lullen op deze wereldbol het beter hebben dan goeie jongens zoals ik, die die meiskes om wie ze geven niet verneuken. Die niet vreemdgaan, die geen rare dingen doen, die gewoon over gevoelens en dat soort shit kunnen lullen, die gewoon rekening houden met hun vriendinnetjes, die weten wat houden van is...

Maar ja, misschien maak ik me er zelf ook wel schuldig aan. Ik mis M. heel erg, maar dat is verre geschiedenis. Ik mis K. ook en ik heb pas recentelijk de conclusie getrokken dat ik haar ook moet loslaten omdat dat er ook niet in zit. Maar M. en K. zijn misschien ook niet zulke fraaie exemplaren. Ik maak me misschien schuldig aan hetzelfde als waar K. en die andere vriendin van mij zich schuldig aan maken - iemand koesteren die dat misschien niet waard is. M. gaf mij immers de doodssteek van het negeren - niet alleen ons verleden negeren, maar ook mijn bestaan negeren. De stance aannemen dat het haar compleet koud laat hoe het met mij gaat; complete nonchalance. En K. - voor K. ben ik denk ik wel bijzonder - maar als 'gewone vriend'. Wat haar ex bij haar losmaakt, hoe zo'n lul het ook is, dat kan ik niet bij haar losmaken. Vechten tegen de bierkaai. Maar toch heb ik er lang aan gehangen. Allebei verdienen ze het eigenlijk misschien niet. Zou een ander zeggen, zoals mijn beste vriend dat wel zegt. Maar toch oogsten ze allebei dat gevoel bij mij, zij het allebei op een andere manier (je eerste vriendin, met wie je meer dan vijf jaar wat hebt gehad, is anders dan je vierde vriendin, met wie je vier maanden wat hebt gehad, tenslotte). En daarmee ben ik misschien net als bijvoorbeeld K. die nog een bepaald gevoel heeft voor haar eerste ex, die opportunistische lul. En daarmee begrijp ik ook dondersgoed hoe dat werkt; gevoel hebben voor iemand die dat misschien eigenlijk niet verdient.

Ik zou het allemaal achter me moeten laten. M. zeker; dat is inmiddels 3,5 jaar geleden. K. ook, al heb ik met haar nog wel contact, maar ik merk dat datgene wat ik graag zou willen, er niet in zit. Tijd voor mij om me te bekwamen in die kunst.

Maar hoezeer ik me er ook in bekwaam, ik kan niet onder de trouwe lul uit die ik ben. Zij - vooral M., maar ook K. - hebben, truttebollen als ze zijn, wel mijn liefde weten te ontlokken, zonder dat we dat nu nog wederzijds voor elkaar voelen. En daarom loop ik zo once in a while 's nachts terug uit een bar met tranen over mijn wangen.

Me wrang realiserend dat het ook nooit meer zo zal worden als toen.