Gisteravond teruggekomen van vakantie, 8 dagen weggeweest, een superleuke tijd gehad, een wandeltocht gemaakt door de alpen, bergen beklommen, super mooie omgeving, steenbokken, marmotten, adelaars, uitzicht op de mont blanc, kilometers ver kunnen kijken, boven op piek gestaan van 3km hoogte. Toen nog een paar dagen over, naar Turijn geweest, 3 dagen cultuur, lekker italiaans eten, uit geweest, heerlijk weer, super dus..

Maar dan toch.. het onderhuidse gevoel dat constant aanwezig is, constant blijft zeuren, constant aan haar, aan de relatie blijft denken. Tijdens het wandelen vooral op moeilijke momenten, als het zwaar was, tijdens regen, maar vooral in Turijn, dan zie ik pas weer in hoe slecht ik tijdens de relatie was, wat ik allemaal niet gedaan heb, hoe weinig ik geinvesteerd heb, hoe weinig ik prioriteit bij de relatie heb gelegd en helemaal hoe weinig ik me bewust was van wat ik had. Ik had verwacht en gehoopt een stap verder te kunnen zetten, een stap dichter bij loslaten te komen, maar helaas, het tegendeel is het geval, de vakantie was te confronteredn daarvoor. Tijdens onze relatie heb ik uitgekeken naar vakantie, naar alle dingen die we samen gingen doen, kamperen, de bossen in, mooie steden bezoeken, lekker eten, alles wat je samen met je geliefde doet, het was te pijnlijk allemaal om dat met vrienden te doen, te confronterend om alles te doen wat ik juist met haar had willen doen.

Tijdens het wandelen heb ik drie steentjes meegenomen voor alle verwijten die ik mezelf maak, met het idee om voor mezelf te laten zien wat ik allemaal extra meedraag in mijn leven:
(1) Het niet bewust zijn van wat je hebt, niet tevreden zijn met je huidige situatie, niet de juiste prioriteiten kunnen leggen
(2) Het niet kunnen / durven praten over emoties, gevoelens, dromen, wat je wel wilt, wat je niet wilt
(3) Het niets ondernemen, geen actie, geen verassing, niks met haar alleen doen

Ik kan het gewoon niet geloven dat ik als ik zo superverliefd ben, ik dan telkens in bovenstaande patronen verval, waarom is dat?, waarom kan ik niet puur liefde aan iemand geven en waarom durf ik die liefde niet te krijgen?. Iedereen kan wel zeggen dat je voor al die dingen die ik noem twee personen nodig heb, dat is waar, maar zij deed tenminste nog een poging, deed elk van deze dingen nog, ik was totaal oblivious, blind, oogkleppen. Hier concrete voorbeelden:
(1) Ik bleef met vrienden op stap gaan, voetballen, darten, voetbal wedstrijden bezoeken, zonder ook maar een keer haar op de eerste plaats te zetten, het moest alles tegelijk, ik kon niet een van die dingen opgeven.
(2) Ik blokkeerde volledig, kon niks zeggen, niet hoe goed ik me voelde, hoe leuk ik haar vond, durfde ik niet, ja via de msn, of als ik wat gedronken had in de kroeg, dan ben ik een stuk losser, was ik enthousiast, maar als ik alleen bij haar was, kon ik alleen huilen, niet praten, niet aangeven, raakte mijn hersenen volledig in de war, een soort black out
(3) en de ergste van allemaal, ik ondernam niks met haar, zij deed nog pogingen om er uit te gaan, maar ik kon alleen maar op de bank zitten, in al die tijd zijn we 2x uit eten geweest en 1x naar de film bijvoorbeeld, dat is nog minder dan toen we aan het daten waren, ongelooflijk zeg!, het schoot me tijdens de vakantie ook weer te binnen toen ze dit aangaf, mijn antwoord:
"Het is even niet anders, binnenkort heb ik meer tijd voor je, misschien moeten we dan maar iets afspreken, een datum prikken.." Hoe kom ik hier bij? dit is toch niet voor te stellen dat je zoiets tegen je geliefde zegt? Net alsof het een zakenrelatie is, ik snap ook niet dat ze niet totaal uit haar slof schoot, misschien ook wel haar makke, dat ze niet goed kon aangeven waar het mis ging, ik maakte het nog bonter door vervolgens die afspraak half te vergeten.. ik kan er met de pet niet bij, dit zijn dingen die me normaal nooit overkomen, ik ben juist ondernemend, impulsief, vergat nooit dingen, had niet eens een agenda, deed alles uit mijn hoofd, droom veel, durfde veel dingen te doen, net als afgelopen vakantie, het was mijn eigen impulsieve actie om naar Turijn te gaan, waarom lukt dat dan niet in een relatie??? hoe stom kun je zijn zeg?, waar heb ik dit domme idee opgedaan?, waarom ben ik zo super blind geweest?,

Dat is wat me de hele tijd bezig hield, waar ik tijdens het wandelen, autorijden, slapen, slenteren aan moest denken, ik had gehoopt verder te geraken, maar heb nu erg sterk het gevoel weer teruggeworpen te zijn, ik mis haar enorm, voel me onwijs slecht, kan me zelf weer totaal niet motiveren om iets te gaan doen, het plezier is me echt weer ontschoten. Ik baal er zo van dat ik het maar niet los kan laten, geen moment, elke minuut van de dag moet ik aan haar denken, denk ik aan wat niet is geweest. Ik kom even niet verder, blijf hangen in het verleden, ookal probeer ik met man en macht me hierover heen te zetten, maar het gaat niet, ik vond haar te leuk, ik had mijn toekomst teveel aan haar opgehangen, het plezier, de rust, alles, ik kan maar niet geloven dat alles zo is gelopen, ik weet het even weer niet meer..

Liefs Bram