En zo ineens ben je 5 jaar later weer terug op de blog waar ik destijds zoveel aan had. Al was het maar om van me af te schrijven, de lieve reacties van mensen, gewoon het delen met lotgenoten...

5 jaar lang. Na een destijds pijnlijke relatiebreuk, duurde het 4 jaar voor er eindelijk weer wat moois op m'n pad kwam. 4 jaar van toch stiekem scheurtjes voelen, het niet durven openstellen voor nieuwe liefde. Toch kwam ze 4 jaar later (nu een klein jaar terug) in m'n leven. De liefste, mooiste, voorzichtigste vrouw ter wereld. De eerste die mijn houten kleine hartje weer opengooide.

En wat kwam ze binnen!

Ik kan rustig stellen dat de afgelopen 11,5 maand zo ongeveer de mooiste waren in mijn leven. Eindelijk weer liefde, genegenheid, het gevoel te kunnen geven wat ik jaren niet meer gaf. Ik werd er een leuker persoon door. Na enige tijd maakten we stiekem wat plannetjes. Samenwonen, misschien zelfs wel kindertjes in de nabije toekomst, maar voorzichtig. Samenwonen werd concreet, in november zou ik mijn eiland verlaten en richting haar polder vertrekken.
M'n kleine kat woonde er al.

Maar eerst nog op vakantie...

2 weken Spanje. Vorige week dinsdag kwamen we terug. Met de afscheidwoorden: "Ik heb zo'n zin dat je hier komt wonen over 2/3 maanden" vertrok ik weer richting eiland, nagenietend van 2 FANTASTISCHE weken...

Dat is ook het zure...D'r appje (!!notabene) op donderdagmiddag: "We moeten praten". Om er de dag erna, voor mij geheel onverwachts een punt achter te zetten.

"Ik ben te onzeker en te bang, ik heb veel oude wonden die ik alleen in m'n eentje kan verwerken. Ik hou van je, maar kan dit niet in een relatie"

Oh wat was ik blij 5 jaar terug dat dat gevoel afzwakt. Maar wat was ik vergeten hoeveel pijn het deed...

Wordt vervolgd