Na 2 weekjes rust is de onvermijdelijke dag weer aangebroken. Terug naar mijn studentenstad, terug naar het huis waar 'hij' ook een kamer heeft...

Hier zit ik nu & ik voel aan elke vezel in mijn lichaam dat hij hier ook is. Ondertussen heb ik al ongeveer 3 weken niets van me laten horen & het is goed zo. Mijn grootste vrees is alleen dat hij hier nog steeds niet zo over denkt & toch weer contact zal zoeken nu dat weer makkelijk kan...

Maar die zorgen houd ik voor als het zover is. Voor de rest gaat het prima. Ik heb nog mijn mindere momenten maar ze duren steeds minder lang.

Woensdag heb ik een soort van blind date, heeft een vriendin van me geregeld. Niet alleen, we gaan met een hele groep uit. Het gaat me er zeker nog niet om om een ander te hebben, maar het feit dat ik 'okee' heb gezegd wil toch zeggen dat ik er alweer om kan lachen & plezier kan hebben. Het wordt fijn, dat is het altijd. Ik kijk er echt naar uit, ik ben klaar om verder te gaan nu...