In het leven moet je flexibel zijn. Je moet je aan kunnen passen aan nieuwe situaties, persoonlijk of van buiten af.

Maar je moet niet vergeten waar je vandaan komt, je kunt ervan leren.

In mijn eeuwige twijfel dat laatste bericht te sturen, die laatste poging in een brief, ben ik nu tot een nieuw punt:

1) sturen kan helpen omdat je weet dat je alles probeerde (moet wel stoppen dan!)

2) als het zo is dat ik haar ooit trouw beloofde, kort geleden nog tegen haar zei dat ik van haar hou, en dat zij zei dat ze van mij houdt...wat is het waard dat ik dat zei als ik het nu laat liggen? Ja, zij nam de beslissing, maar mijn houden van is niet weg.
Met andere woorden, ik geloof erin dat je vasthoudt, dat is juist dat houden van. Ik weet niet eens hoe zij mij serieus kan nemen als ik het nu laat zitten, naar haar luister en niet contact. Moet geen stalken worden, maar ik denk dat zij denkt dat het wel meevalt met die liefde van mij voor haar, als ik mezelf nu niet belachelijk maak en doorga.

Ik hoorde dit weekend 2 verhalen:

1) een man was verliefd op iemand. Die liefde werd niet beantwoord, en nu en dan begon hij voor de deur de slapen, haar deur. Standvastig, maar ook wat eng en opdringerig. Het is niets geworden, maar als het dat wel was, als ze wel voor hem viel (ipv over hem), was het een prachtig verhaal van nooit opgeven en echte liefde

2) een ander stuurde elke week bloemen en chocola. Een jaar lang. Ze at de chocola, zette de bloemen in een vaas. Verder niets. Ook daar, als het wel gewerkt had, wat een geweldige vaste basis.

Tja, het werkte allebei niet. Maar als ik zou twijfelen en het uit zou maken, en ooit zou het goedkomen, dan zou II door dat liggen voor de deur en altijd die geschenken, weten dat mijn partner niet opgeeft. Voor niets of niemand, zelfs niet voor mij.

Zo, dat is pas trouw beloven en vasthouden.

Ik ga niet liggen en sturen, maar volledig aanpassen aan de door haar veranderde situatie....ik weet het niet.
Ik lees jullie berichten, breven ontvangen en brieven sturen, beide kanten, en eigenlijk lijkt het nooit goed.
Ik weet dat het veel om mijn eigen gevoel gaat, het uit mijn systeem krijgen enzovoort, maar r is ook dat kleine andere, die kleine vonk, die twijfel bij haar die steun kan krijgen, door te zien dat ik niet wil opgeven.

Laat haar in haar rust, maar laat het af en toe weten...ook om mijn eigen geloof in de liefde stand te laten houden.

Er is een Duitse man die door zijn vriendin verlaten werd. Hij wilde schrijver worden, zij was de stilstand beu en hem ook. Toen begon hij echt te schrijven, over haar, over hen, over hoe het kan zijn. Het boek is uitgekomen en het had een treurige afloop kunnen zijn, maar ze belde hem op, jaren nadat het uit ging, en zijn daadwerkelijk samen. Uitzondering, ja. Uniek, ook. Kan ik dat doen, nee.

Maar hij gaf niet op. Dat het goedkomen dan, kleine kleine kns, ben ik met jullie eens. Maar als het dan goedkomt...

Oh oh, ben mezelf weer kwijt geloof ik...