Gisterenavond teistert een zware regenbui de stad waarin in woon. In lig alleen in bed en hoor de wind en regen tegen het raam slaan. Ik voel me leeg en eenzaam. Op zo’n momenten kroop ik destijds dicht tegen hem aan en vertelde hij me dat hij het superleuk vond om met zo’n lelijk weer samen te kunnen liggen in ons nestje. Genieten van elkaar terwijl het buiten stormt. Het geeft me een pijnlijk gevoel te weten dat hij nu samen met iemand anders ligt te luisteren naar de regen. Mijn hart breekt…alweer. Ik val wenend in slaap. Deze morgen wist ik al dat het vandaag geen goeie dag ging worden. Ik blijf me steeds afvragen of we écht geen toekomst hebben. Was het écht niet mogelijk om samen verder te gaan. Op het werk wordt het me teveel en tegen alle goeie raad in (die ik zelf gisteren ook heb gegeven hier op de site) stuur ik een mail. Eentje waar een paar fotokes bijzitten van onze kat die hij graag plaagde en een kort zinnetje van mij: ‘ik mis je’. Ik heb er geen spijt van dat ik het gestuurd heb maar weet dat het niet de juiste manier is. Ik kwel mezelf omdat er geen antwoord op komt en begin te fantaseren over het feit dat hij me wel heel snel vergeten is. Hij doet alsof ik niet meer besta. Was onze relatie zo slecht? En nog duizenden andere vragen gaan door mijn hoofd. En zo komt het dat ik vandaag alweer een hele morgen aan het piekeren ben. Ik wil hier graag over raken maar weet dat dit niet gaat op een paar weken. Ik zie mensen hier na maanden nog strubbelen met hun gevoelens. En toch wil ik er vanaf. Het doet zo’n pijn. Dat verdriet en gevoel van eenzaamheid maken me kapot. Alles doet me aan hem denken. De stomste dingen eerst. Ik wil het zo graag stoppen maar het lukt niet…