Mijn 9-jarige relatie is alweer dik 3 maanden uit. En ik moet zeggen dat het naar omstandigheden goed gaat. Ik heb het erg druk met de verbouwing van mijn huis en bijna al mijn vrije tijd gaat erin zitten. Ik ben trots op mezelf dat ik dit allemaal op kan brengen. Ik doe bijna alles zelf elektra, timmeren noem maar op en ik doe het. Ze liep bij me weg, maar toch vond ik de kracht om verder met het huis te gaan. In augustus is het af en dan ga ik er wonen, vlak bij al mijn vrienden en familie echt heel mooi.
Ik geniet van de kleine dingen, potje wielrennen, met vrienden op stap, het eten van ons mam, de liefde van mijn vader moeder en broers. Maar voel me ook nog vaak eenzaam, terwijl ik eigenlijk heel veel liefde, waardering van heel veel vrienden en familie om me heen beleef.

Ik denk steeds minder aan haar, zaterdag tijdens het stappen was ze er ook (had haar al twee maanden niet gezien), ik zag haar silhouet, maar negerde haar compleet. In merkte al gauw dat ze ergens anders ging staan met haar vriendinnen. Ik raakte die avond nog in contact met een andere meid. We hebben gekust, ze wilde met me afspreken maar ik wilde dat niet ben gauw weg gelopen (vluchtgedrag), vervelend voor haar. Het lijkt wel of ik tien jaar terug in de tijd ben. Veel scharrels en veel uitgaan.

Het is allemaal heel lastig we hebben dezelfde vrienden, wonen in hetzelfde dorp. Ik denk weleens waarom gooide ze zo’n mooi toekomst weg. We hadden samen het huis af kunnen bouwen, en dan hadden we met onze families en vrienden om ons heen een prachtige toekomst op kunnen bouwen. Het had zo mooi kunnen zijn! Maar aan de andere kant denk ik ook, wat ze mij heeft aangedaan zal ik nooit kunnen vergeten, stel ze wil terug komen dan kan ik haar nooit meer vertrouwen. Ze heeft me zo voor de gek gehouden, dat moet en kan ik niet vergeten. Met z’n meid die dit soort beslissingen neemt kan ik gewoon geen toekomst opbouwen.

Ze wilde vrienden blijven, af en toe komen vragen hoe het met me gaat. Dat verzoek heb ik resoluut afgewezen. Voor haar is het lekker makkelijk zo ja, net of er niets is gebeurd, kan ze weer bij mijn vrienden komen staan. Nu moet ze telkens ergens anders gaan staan omdat ze weet dat ik geen behoefte heb om normaal met haar om te gaan. Ik gooit niet met modder, maar ik negeer haar totaal, en dat vind ze heel moeilijk. Ik heb heb het idee dat ik los van haar aan het komen ben. Dan helpt het niet om lekker eens te kletsen.
Haar de rug toekeren is de kortste weg naar nieuw geluk.

Dan is er nog iets, ik heb eigen helemaal geen zin in al die scharrels. Mijn vrienden geven me groot gelijk en zeggen trots hey daar heb je onze casanova! Ik versier die meiden niet om stoer te doen ofzo, maar gewoon omdat ik het op dat moment wel leuk vind. Maar ik weet gewoon niet goed wat ik wil. Vrijgezel heeft zijn voordelen, maar aan de andere kant ben ik ook gewoon niet iemand om nog lang vrijgezel te blijven. Maar stel ik krijg een vriendin, is dat dan niet wat snel???
En de druk die ik me opleg voelt ook niet goed, ik denk ik ben nu 30. Ik moet opschieten met een vriendin anders kom ik nooit meer iemand tegen.

Vragen over de toekomst veel vragen over de onbekende toekomst. Aan de ene kant goed omdat ik niet teveel meer terug kijk, maar echt vooruit wil. Maar aan de andere kant misschien te geforceerd.

Heeft iemand advies??