Ja, dacht ik gisteren even uit de achtbaan van ldvd te kunnen stappen..

ik maakte mijn gordel los..en (zie mijn vorige blog) zag mijn ex weer op de sportschool.
We kusten elkaar op de wang nieuwjaarswensen..en zoals Quasi het treffend beschreef: tja, als twee magneetjes te dicht bij elkaar komen. Pats!

en nu zit ik hier: mijn ogen zijn nog dik van het huilen. Mijn hoofd zit dicht. De hele nacht voelde net zo onstuimig als de storm..gehuild, gelopen, niet geslapen, gelezen, gedraaid, gemaald, pfff..

En nu? Ik ben nu boos op mezelf. Boos dat ik mezelf gisteren niet goed beschermd heb. Boos dat ik hem gisteren toch weer teveel in zijn ogen heb gekeken. Boos dat ik gisteren stiekem zijn hand heb aangeraakt. Boos dat ik te dicht bij hem gekomen ben. Ergens wilde ik hem laten weten dat ik hem zo mis. Maar ik weet dat dat geen zin heeft: hij moet de eerste stap zetten. Hij moet zeggen dat hij voor me gaat...en dat doet hij niet.. Maar ook gruwelijk verdrietig..oh wat mis ik hem..

Ik ben weer een paar stappen terug in de ldvd-trein..maar zal weer proberen mijn ruggetje recht te maken..het blauwe zonnetje weer wat te laten stralen..

Laat in de avond
slaat regen tegen het raam
Wind beukend op de deuren
vindt nergens onderdak
Hier waar het stil is tussen
vier muren zit ik mezelf in de weg
onder een dikke laag verleden maar
zonder de wijsheid die daarbij past.
Hanny Michaelis