Inmiddels al weer een tijdje geleden hier iets van me afgeschreven. Het gaat eigenlijk ook gewoon prima. Heb gewoon normaal vriendschappelijk contact met mijn ex en we hebben het zelfs over wat we nu allemaal aan het uitspoken zijn met scharrels en wat dan niet meer. Zij geniet van haar leventje op dit moment, moet ze ook lekker doen, ik heb ook mijn rondslet-periode gehad op die leeftijd. En ik geniet ook van al het moois wat er rondloopt, zeker nu het weer wat mooier weer begint te worden.

Dus ja, weinig mis mee zou je zeggen. Natuurlijk voel ik nog steeds wat voor haar, dat zal ik ook niet ontkennen, maar weet ook dondersgoed dat het de goede keuze is geweest om er mee te stoppen. Het ging niet. Het stomme gevoel is alleen dat het af en toe ineens te vertrouwd word. Er gebeurt niets hoor, het blijft gewoon bij kletsen en lachen, maar misschien allemaal wel net te intiem ofzo? Ik weet het niet precies. Lachen om 'onze grapjes' die alleen wij twee snappen, dat gebeurt de laatste tijd weer steeds meer. Of elkaar een beetje plagen. Iemand laten lachen voelt zo fijn. De klik is af en toe bijna voelbaar. Daarom haat ik die gedachtes in mijn hoofd zo dat het wel weer goed gaat komen tussen ons. Dat maakt juist die 'zone' waar je je nu in bevindt zo fragiel. Ik moet juist blij zijn dat het zo kan, lekker kletsen over niks, samen lachen, af en toe even een berichtje naar elkaar sturen, zonder over gevoelens te beginnen.

De vraag is, wil ik ook wel terug? En diep in mijn hart is dat misschien wel gewoon nee. Wil ik al dat gezeik wel weer? Nee. Het gaat haar nu heel goed af, dat zie ik en dat is ook het meisje wat ik zo leuk vond/vind. Maar wat als er weer een tegenslag komt, dan is ze echt niet leuk gezelschap, ze kan echt onhandelbaar zijn en niets van je aannemen. Ik koester de fijne momenten en ben opgelucht dat ik al die ellende niet meer hoef te ondergaan. Maar toch kan ik die gedachte van verzoening niet onderdrukken. Althans... voorlopig even niet...