Lieve lotgenoten..

Al twee maanden lang lees ik anoniem jullie verhalen, en nog meer verhalen op andere sites. Vandaag heb ik besloten een account aan te maken en mijn verdriet met jullie te delen. Grappig, met eigen vrienden wil ik het er niet over hebben, herkenbaar?

Mijn .. ik weet niet eens hoe ik hem moet noemen. Het woord ex doet me rillen. Ik noem hem ... Twee maanden geleden, een dag na onze 5 year anniversery, waarvan we er 3,5 samenwonen heeft hij me laten weten, door mijn doorgevraag hierover, dat hij geen spark meer voelt, en al lang niet meer gelukkig met mij was. Hierop wilde hij een break om zijn gevoel te onderzoeken, om te kijken of en hoe hij het zonder mij zou rooien.
Het was alsof ik een klap met een baksteen kreeg, heb mn tasje ingepakt en ben in shock naar een vriendin gegaan. We hadden alles; net een nieuw huisje, twee super hondjes, twee inkomens, hij deed een topstudie en ik was net afgestudeerd. De toekomst zag er zo mooi uit. Twee dagen later ben ik teruggekeerd naar huis, niet omdat hij dat gevraagd had, maar omdat ik er vanuit ging dat het echt over was en ik vond dat hij dan maar weg moest gaan. Immers, betaal ik onwijs veel en heb ik dat altijd gedaan omdat ik een vaste baan heb. Hij wilde niet weg, dus dat werden enkele dagen negeren, heel veel spanningen en uiteindelijk opende hij het gesprek dat hij me niet kwijt wilde. De dagen die daarop volgde waren geweldig. Veel liefde, fantastische momenten en lieve telefoontjes. Echter, ik voelde me zo beschadigd dat ik dit ook nodig had.

Hij is een week naar zijn familie gegaan, ik ben thuis gebleven vanwege mijn werk. In die week had ik het gevoel dat we alleen maar meer naar elkaar toe groeiden, hij belde/smste continu, zelfs diep in de nacht, en ik was gelukkiger dan ooit. Toen hij terugkwam had ik zijn telefoon in handen. Op dat moment las ik een pinggesprek met een ander meisje. Seksueel getint, heel seksueel. Je snapt dat ik opnieuw kapot ging. Ik heb hem geslagen en mezelf in de toilet verstopt om het gesprek voort te zetten, alsof ik hem was. Het meisje trapte erin en zo ben ik erachter gekomen dat ze elkaar in de week dat we een break hadden hebben herontmoet, ze kenden elkaar al en dat ze seksuele gesprekjes voerden, maar niet daadwerkelijk met elkaar naar bed geweest zijn. Uiteindelijk heb ik bekend gemaakt wie ik was. Hierop bevestigde ze me dat het bij gesprekjes is gebleven. Ook hij zei dit. Ter gevolg hiervan heb ik de volgende dag zijn spullen ingepakt, op[ de gang gezet. Maar hij kwam maar niet thuis.. en daar is het mis gegaan, ik werd compleet gevangen genomen door een gevoel van paniek, pure paniek, angst, verdriet, wanhoop, dat hij echt weg zou gaan. Hierop heb ik hem gebeld en gevraagd of hij naar huis wilde komen. Daar trof hij zijn spullen aan. .. is geen prater. Hij heeft in deze situatie een aantal keer sorry gezegd, me vast gepakt, maar ik heb slechts een of twee keer het gerustte gevoel gehad van oke, het zit echt goed nu. We kwakkelden door, ik door mijn onzekerheid steeds woede of verdriet aanvallen. Heb van de huisarts temazepam en oxazepam gekregen omdat ik geen raad met mezelf weet.

Sinds dit gebeurt is, een maand geleden nu ongeveer is de situatie zo doorgegaan. Bovendien heb ik hem op twee (kleinere) leugens betrapt, die voor mij natuurlijk zo groot waren (principe). Ik merkte dat hij steeds losser kwam, in positieve zin als het gaat om communiceren. Meer begrip en spijt voor hoe mij me behandeld heeft. Meer liefde, aandacht, investering in kleine dingen. Tot eergister. We zaten op de bank. Ik werd emotioneel, teruggezogen in mn onzekerheid, beschadigdheid etc en sprak dit uit. Hij pakte me vast en zei dat hij vanuit de grond van zijn hart van me houdt, ik zn meisje ben. Toen vroeg ik hem of hij nog wel een spark voelde. Nee, die voelt hij niet. Poef, opnieuw zat mn maag ergens bij mn knieen. Vanmiddag bevestigde hij dit wederom. Ik ben weggegaan, heb hem een sms gestuurd dat ik dit niet meer kan en een paar dagen wegga om uit te vogelen hoe ik weer rust krijg en hoe we zonder elkaar verder kunnen gaan.

Mijn fouten in dit proces zijn geweest dat ik degene was die op een keer na elke keer het contact weer zoekt, die hem niet kwijt wil, die aan het vechten is. Ik heb mn haar geverfd in de hoop dat hij me zo weer mooier vind, hou me enorm in om ruzies maar te vermijden, ben helemaal mezelf niet geweest. Hij zei laatst, toen ik hem vroeg waarom hij niet voor me vecht, dat hij dit niet doet omdat ik toch niet wegga..

Hij heeft gelijk! Het gevoel van eenzaamheid, incompleetheid en angst overheerst enorm. Hoe ervaren jullie dit??

Ik weet dat ik een mooie meid ben, die zoveel te bieden heeft, maar ik loop zo fucking vast. Ik weet het niet meer. Dit lucht op.

Liefs