Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal moest vertellen en vooral aan wie? Wat wilde ik ermee bereiken?

Ik schaamde mij voor mijn liefdesleven. Hoe kon ik in godsnaam zaken zo uit de hand laten lopen? En vooral niet een keer maar meerdere keren. Mijn partner, mijn dochter, mijn vriendin. Hoe kon dit gebeuren? Hoe lang heb ik geslapen? En waarom heb ik het zover laten komen?

Mijn partner en ik... ach in de Dode Zee zit meer leven. Het is te makkelijk om de schuld op haar af te schuiven. Tenslotte was ik er ook bij. Ik ben nooit weggelopen voor de verantwoordelijkheid en altijd opnieuw geprobeerd dingen vlot te trekken en op te lossen. Dat lukte soms, en soms niet. Maar sinds een tijdje ontbreekt mij de energie om dat weer te doen. Als een bokser voelde ik de ene na de andere klap. Laatste dieptepunt was haar visie op mijn ouders, die plotseling niets meer goed doen. Dat was voor mij toch wel de druppel. De vernederingen kon ik niet meer aan. Haar vreemdgaan, haar leugens en haar toekomst die ze zonder mij stiekem opzet.

Toen kwam ik haar tegen. Een prachtige mens, een fantastische vrouw, met ook krasjes op haar ziel. Wat begon als een schouder en het gevoel van genegenheid, waardering, begon meer te worden. Ze betrok mij steeds meer bij haar privé leven. Haar kinderen, haar problemen, haar werk, familiefoto's, berichtjes. Langzaam ga je dingen anders zien. Ik vond bij haar iets dat ik lang niet zag en voelde. Toen ik haar vertelde dat ik graag wilde ontdekken of er meer inzit dan elkaar zo af en toe te zien met alle leugens en puzzels van dien, zag ik iets dat ze wel verborgen hield. Haar angst naar het verleden. De pijn uit andere relaties die plotseling naar de oppervlakte kwamen. Huilend en bang nam ze afscheid. Ik begrijp haar angst om met mij verder te gaan op dit moment. Zij moet haar verleden verwerken en ik mijn heden. De onmacht maakte mij gek. Heel veel rare dingen heb ik niet gezegd of gedaan. Haar angsten projecteerde ze op mij. Het laatste wat zij mij vertelde is dat ze denkt dat ze nu verder kan. Iets wat ik moeilijk te begrijpen kan. Er was wat tussen ons, en dat kan niet zomaar weg zijn. Het lachen, genieten, elkaar missen, geborgen en veilig voelen zijn termen die zij gebruikte.

Uiteindelijk werd ik gek van mezelf. Angst, paniek, onzekerheid, alles kwam wel langs. Wat doe je? Wat doe je juist niet? Ik ben er eigenlijk nog niet helemaal uit. Wat ik wel doe, is juist nu geen contact opnemen. Ik geef haar de ruimte om helderheid te scheppen. Bovendien moet ik mijn situatie ook nog verwerken. Hier vond ik steun van onbekenden, die meeleven. En daarvoor wil ik jullie graag bedanken. Ik hoop maar dat ik jullie ook een steun kan zijn.

Ik mis haar vreselijk en er zullen nog moeilijke momenten komen. Zal ze contact weer opnemen? Hopelijk wel. Ik laat haar de eerste tijd zeker met rust. Anders werkt het alleen maar tegen mij, haar angsten zullen dan definitief ons uit elkaar brengen. Ik kan alleen maar hopen dat geen enkele interessante man in haar ziet wat ik in haar zag en dat we straks weer bij elkaar komen.

Zoals dit nummer beschrijft, zo sta ik er nu in. Deze vrouw die ik zo vreselijk mis, hoop ik weer in mijn armen te mogen sluiten