Veel mensen, vele verhalen. Maar er is toch altijd wel 1 ding gemeen. Ergens verloren wij ons verstand, ons gevoel en ons denkvermogen aan een ander. Iemand waarvan je een tijdje dacht dat zij (of hij) bij je hoorde. Sommigen van ons zelfs jaren lang. Ik ook

Je leest verhalen, ziet het soms voor je, en soms geloof je het niet. Je vraagt je af hoe iemand het zo ver kon laten komen. Maar je weet dat liefde blind maakt. Objectief kijken kan alleen niet naar jouw situatie.

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal moest vertellen en vooral aan wie? Wat wilde ik ermee bereiken?

Ik schaamde mij voor mijn liefdesleven. Hoe kon ik in godsnaam zaken zo uit de hand laten lopen? En vooral niet een keer maar meerdere keren. Mijn partner, mijn dochter, mijn vriendin. Hoe kon dit gebeuren? Hoe lang heb ik geslapen? En waarom heb ik het zover laten komen?