Veel mensen, vele verhalen. Maar er is toch altijd wel 1 ding gemeen. Ergens verloren wij ons verstand, ons gevoel en ons denkvermogen aan een ander. Iemand waarvan je een tijdje dacht dat zij (of hij) bij je hoorde. Sommigen van ons zelfs jaren lang. Ik ook

Je leest verhalen, ziet het soms voor je, en soms geloof je het niet. Je vraagt je af hoe iemand het zo ver kon laten komen. Maar je weet dat liefde blind maakt. Objectief kijken kan alleen niet naar jouw situatie.

Al meer dan een half jaar gebeurt hetzelfde patroon: iedere avond vanaf 8 uur in moet ik in mijn eentje doorbrengen, omdat mijn toekomstige ex of weg of op bed al ligt. Het geeft je een gevoel alsof je vreselijk besmet bent met iets. Als je mijn verhaal gelezen hebt, dan weet je dat ik misschien door wraak viel op een oudere gescheiden vrouw. En zij gaf mij zowel mentaal als fysiek dat er niets mis met me is.

Waarom ik haar dan nu niet meer zie... is me ook een beetje een raadsel. Het is nu ongeveer 6 weken geleden dat ik halsoverkop haar woning verliet. Ruzie? Nee. Paniek bij haar, en waarom? Omdat ik aangaf dat ik wilde uitvinden of er meer is dan alleen maar eens in de paar weken elkaar zien, wanneer haar kinderen bij haar ex waren. Trauma's van haar vorige relaties doemden op. Teleurgesteld dat ze mij over 1 kam schoor met haar slechte ervaringen ben ik zeker. Vooral dat. Misschien was ik te vroeg, misschien wilde ik plotseling te veel. Maar ik wilde vooral open zijn, naar mijn toekomstige ex. Geen excuses, gewoon zeggen: "ik heb iemand ontmoet, en dat wil ik uitdiepen of dat wat is", in plaats van: "ik heb werk op zaterdag".
Voor de gescheiden vrouw zou er niets zijn veranderd. Ik zou voor geen goud, 1 huishouden voor de andere in een zucht willen omruilen van 1 naar 4 kinderen. Alleen als blijkt dat er echt iets is. Misschien was dat dan wel haar angst of dat ik juist op het laatste moment toch voor mijn dochter zou kiezen als mijn borderline partner zich weer eens zou bedenken en wel in NL zou blijven.

En nu? Twijfel.... 1 keer contact gezocht, toen ik hoorde dat haar kind in het ziekenhuis lag. Toen leek me dat niet meer dan normaal om te vragen hoe het ging. Kort antwoord gekregen op een wedervraag, geen gehoor, maar ja, je weet niet in wat voor soort situatie ze zit.

Ik merk dat ik de laatste tijd weer veel aan haar denk. Hoe meer spanning er hier thuis is. Hoe meer ik wil vluchten, naar haar armen. En dan wil ik contact opnemen, ik heb toch niets meer te verliezen.... Geen contact? Dat is er al... wat kan er nog meer fout gaan?

Objectief over jezelf zijn, is zo lastig.