Zeven maanden is het nu geleden, dat ik de beslissing nam, waardoor ik, zonder dat ik dat verwacht had, in het diepe dal terechtkwam. Het was mijn beslissing en ik heb geprobeerd het recht te zetten, maar toen bleek dat dat niet meer mogelijk was, wist ik dat er niets anders op zat dan een lange en moeilijke reis te gaan maken. De klim vanuit het diepe dal, over de gebergten die eromheen liggen. Stap voor stap begon ik die reis...

Gedisciplineerd ben ik altijd wel geweest, met dingen waarvan ik wist dat ze moesten gebeuren. Zo ook ben ik deze reis aangegaan, maar ik kan er niks aan doen dat hij me inderdaad erg zwaar is gevallen. Af en toe lijkt het alsof ik even uit moet rusten. Soms is het ook zo dat ik een stukje geklommen ben, maar een onhandige stap maak en daardoor weer een eindje terug naar beneden glijd. Dat gebeurde in het begin vaker dan later, maar nu nog gebeurt dat wel eens.

Op dit moment heb ik het gevoel dat ik misschien halverwege de helling ben opgeklommen. Het was een lange en vermoeiende tocht en het feit dat de top net zover weg lijkt als het dal, maakt dat de moed me soms in de schoenen zinkt. Zo'n moment is dat nu. De hele tijd heb ik vooruit gekeken, naar die top van de berg, ver weg uit het dal, die ik zo graag wilde bereiken. Omdat er niets anders op zat. Maar nu lijkt het alsof ik even moet uitrusten. Ik sta halverwege die helling en werp een blik over mijn schouder, kijk naar het dal, kijk naar de weg die ik inmiddels heb afgelegd...

=====

Het ging al een half jaar niet meer goed tussen ons. We gingen meer en meer langs elkaar heen leven. We konden nog wel praten, maar meestal gingen de gesprekken over problemen, soms problemen tussen haar en mij, soms problemen van mij en vaak problemen van haar. Ik wilde er voor haar zijn, wist dat ze niet blij was, maar ik had al zo lang en zo veel gegeven - ik begon moe te worden. Ik keek dan tien jaar in de toekomst en vroeg me af of zij en ik wel gelukkig met elkaar zouden kunnen worden. Stel dat we er over tien jaar nog zo bij zouden zitten... Hoeveel ik ook van haar hield, de twijfels begonnen te knagen en het idee dat het misschien beter was als we los van elkaar verder zouden gaan, nam steeds meer vorm aan in mijn hoofd. Het zou ons allebei kunnen bevrijden van de druk. Ik zag heus wel dat er veel verandering was, dat we niet stilstonden, dat de dingen die een issue vormden tussen ons daadwerkelijk stukje bij beetje beter gingen omdat zij er zo hard aan werkte. Dat deed ze. En toen ik met mijn twijfels kwam, maakte ze me duidelijk dat ze me niet kwijt wilde. Aanvankelijk. Maar die twijfels verdwenen niet in dat halve jaar tijd. Afgezien van de dingen die er al lagen, gingen nu ook mijn twijfels een verzwarende rol spelen. Ik werd apathisch, stortte me op werk en studie, verwaarloosde mijn sociale leven en ging ook haar steeds meer verwaarlozen. Ik raakte mezelf kwijt, terwijl zij nog zo hard aan het vechten was. Maar door mijn houding, nam de vechtlust ook af en sloegen ongetwijfeld de twijfels bij haar ook toe, al heeft ze dat nooit echt openlijk gezegd.

Onzekerheid omtrent je relatie is slopend. Dat heb ik haar laten ervaren in de laatste maanden van ons samenzijn. Zij was vanwege een boel dingen niet zo gelukkig en ik was dat ook steeds minder, door de knagende twijfel. Zij voelde wel aan wat er zich in mij afspeelde - ik heb het ook met haar gedeeld. Haar zo opgezadeld met onzekerheid - gaat onze relatie zodadelijk stranden? Ze wilde het niet, dat heeft ze laten merken, maar wat ze ook absoluut niet wilde, was nog langer in die onzekerheid verkeren. Ook daar was ze duidelijk in. Het kan maar beter uit zijn, dan dat deze periode van onzekerheid maar voortduurt... Ik was me er van bewust hoe slopend het voor haar moest zijn en wist ook dat we zo vastzaten dat het niet mogelijk zou zijn om op korte termijn een positieve draai te geven, waardoor we zonder die onzekerheid nog wel bij elkaar zouden zijn.

Uiteindelijk maakte ik het uit, want ik zag geen andere uitweg meer uit dit slopende dilemma. Ik hield nog heel veel van haar, maar we zagen beiden geen manier meer om eruit te komen. We zaten vast op de bodem van een negatieve spiraal. Beiden hebben we de twee dagen dat we nog samen waren nadat het uitging veel gehuild. Elkaar ook vastgehouden, maar ik slechts voorzichtig - ik wist niet meer wat ik nog wel en niet kon maken. Ik was een klein beetje doodgegaan van binnen door de beslissing, maar kon het niet maken naar mijn idee om nu twijfel en onzekerheid te zaaien. Het zou nu even moeilijk zijn, maar uiteindelijk het beste, hield ik me voor - dus ik stelde me terughoudend op, ook al wilde ik, zelfs zo kort na de breuk, niets anders eigenlijk dan doen alsof het niet gebeurd was en haar in mijn armen nemen.

Ze had heel snel een andere woning gevonden en tot het moment dat ze verhuisde, hebben zij en ik om en om in ons appartement gezeten. We wilden ons niet teveel met elkaar confronteren - dat was moeilijk en pijnlijk. Ik vond mijzelf nog steeds de boosdoener, dus ik wilde haar alle ruimte geven en het voor haar zo min mogelijk moeilijk maken. Liet haar weten dat ze me overal voor mocht bellen of opzoeken, dat ik er nog steeds voor haar wilde zijn en gunde haar haar rust en alleen zijn toen ze aangaf dat ze dat wilde.

Ik besloot al na een week dat het misschien zo definitief niet hoefde te zijn. Had zoiets van: die beslissing was onvermijdelijk, maar wie zegt dat het hiermee nu ook echt moet aflopen? Langzaam drong tot me door dat de beslissing als ultieme consequentie had dat zij en ik definitief uit elkaar zouden zijn, ons leven niet meer met elkaar zouden delen - sterker nog, helemaal geen deel meer zouden uitmaken van elkaars leven. Dat voelde verkeerd. Ook vond ik het raar dat ik haar zo vreselijk miste ineens, na het nemen van die beslissing, waar ik er daarvoor niet zoveel last van had gehad, te midden van de apathie, als we een poosje niet bij elkaar waren. Ik besloot dat het erbij hoorde. Even de kiezen op elkaar, we zouden er vanzelf een weg mee vinden.

Ondertussen probeerde ik het contact met haar zo fijn mogelijk te houden - een paar SMS-jes af en toe met belangstellende dingen erin, als ik ons appartement verliet, liet ik briefjes achter waarin ik toch wat tederheid probeerde te laten doorklinken.

Na ongeveer een weekje, toen zij al wist dat ze binnenkort zou kunnen verhuizen, spraken we elkaar weer. Ze was heel positief gestemd en ik liet al een beetje doorschemeren dat ik het eigenlijk misschien toch niet definitief wilde laten zijn, waar zij al liet doorschemeren dat ze nu inzag dat dit misschien beter was zo. Ze voelde een zekere vorm van opluchting (ik had verwacht dat ik opgelucht zou zijn, maar helaas bleef dat bij mij uit) en had het gevoel dat haar leven wat vast had gezeten en dat het nu aan het loskomen was - ze zag ineens allemaal mogelijkheden en dingen die ze voorheen niet had gezien en was erachter gekomen dat ze zich misschien teveel naar mij had geschikt - waar ik dan wel geen reden toe gegeven had, maar wat wel redelijk hard bij mij aankwam. Wel knuffelden en kusten we nog, we droegen allebei nog elkaars ring en het was verder vertrouwd. We spraken af dat we na een maandje eens terug zouden kijken en dan kijken of we besloten het er echt bij te laten.

In de maand die daarop volgde, heb ik haar nog een keertje voor de telefoon gehad, over koetjes en kalfjes gepraat. Het was een fijn gesprek. Ik flapte er op een gegeven moment uit dat ik haar miste en zij reageerde daarop door te zeggen dat ze mij ook miste. Het gaf me een fijn gevoel.

Drie dagen na dat telefoongesprek trof ik haar op een publieke gelegenheid, meer per ongeluk eigenlijk. Ik wist dat ze daar naartoe zou gaan en zij wist dat ik niet zou gaan, maar iemand die niet wist dat wij uit elkaar waren had haar telefoon gebruikt om mij te bellen en te vragen of ik ook nog kwam. Ik was verward - ik wilde op zich wel graag bij haar zijn, maar was dit nou ook wat zij wilde? Ze had haar telefoon wel afgestaan en sputterde niet tegen toen ik haar nog even kort sprak. Ik ben daarheen gegaan en het was ongemakkelijk. We hebben wat staan praten. Het trof me dat ik zag dat ze haar best deed om vrolijk en goed over te komen, terwijl ik het verdriet in haar ogen kon lezen.

De volgende dag sprak ik daarom met haar af, want het had me veel gedaan. Toen ze bij me kwam (ze vertrok pas een half uur nadat ik haar had gebeld, volgens mij ook om zich geestelijk een beetje voor te bereiden) was er van dat verdriet niks meer te zien. Nu vond eigenlijk dat gesprek plaats dat we nog zouden hebben. Ik was er inmiddels eigenlijk al wel uit: ik wilde haar terug, ik miste haar heel erg en had allemaal al dingen verzonnen waardoor het wel goed zou gaan, gezien waar het misgegaan was, noem maar op. Maar zij wilde niet meer. Ik stelde voor om af en toe eens wat met elkaar af te spreken en te kijken hoe het dan zou gaan, maar dat zag ze niet zitten. Wat haar betreft zou dat onze laatste ontmoeting geweest zijn. Ze deed voorkomen alsof ze er ook amper moeite mee had en ik voelde het alsof ik de enige was die gigantisch in de kreukels lag. Toch had ik het gevoel dat ze zich meer een rol had aangenomen dan dat ze echt open en eerlijk naar me was. Op een gegeven moment lukte het me dan ook een beetje tot haar door te dringen. Ik vroeg of ze nog van me hield, waarop ze aarzelend 'nee' antwoordde. Daarna veranderde de sfeer van het gesprek. Ik liet haar 'ons' appartement zien, hoe ik dat veranderd had na haar vertrek, en aan het einde daarvan vloog ze me plots om de hals om me snel een knuffel te geven, maar enigszins geschrokken ook weer snel los te laten. Ik wilde haar ook knuffelen, maar ik durfde niet meer. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om met haar af te spreken dat we na een poosje elkaar weer zouden zien, zonder precies te kunnen zeggen met welk doel. Toen ik aan het einde vroeg of ze echt niet meer van me hield, nuanceerde ze wat - ik weet het niet, het is nog allemaal zo vers...

Na twee weken stuurde ik haar een open en eerlijke brief, waarin ik geschreven had wat ik allemaal bedacht had en wat ik voor haar voelde. Ik vroeg haar niet meteen te reageren, maar dat pas te doen als ze het allemaal een beetje op zich had laten inwerken en vooral haar tijd ervoor te nemen. In een MSN-chatje (in die periode was ze relatief vaak online met MSN, maar we zeiden niks tegen elkaar doorgaans) vroeg ik of ze hem ontvangen had toen ik geen reactie kreeg en ze zei van wel, maar ook al vrij snel dat het geen verschil maakte verder. Toch zou ze het nog op zich laten inwerken en contact met me opnemen. Toen dat na drie weken nog niet gebeurd was, nam ik het initiatief weer en belde haar op. We zouden nog een keertje afspreken om over de brief te praten.

Iets meer dan twee maanden was het toen uit, toen ze weer langskwam. Ik had zoveel dingen die ik wilde zeggen en vragen dat ik er een lijstje van gemaakt had. Hoe dan ook was het al vrij snel duidelijk: ze wilde echt zonder mij verder. Wel had ik nu het gevoel dat ze open en eerlijk was. Ze hoopte dat ik snel gelukkig met iemand zou worden en zei nog tegen me dat als ze weer voor de keuze zou staan met alles wat ze nu wist, ze net zo goed de relatie met mij weer was aangegaan. Dat was wel prettig om te horen. Eigenlijk had ik gehoopt om ons tijdens die ontmoeting weer bij elkaar te praten, maar ze kwam zo vastberaden over dat ik dat toen niet echt meer geprobeerd heb. Wel hebben we elkaar nog twee keer omhelsd en gezoend, op mijn initiatief, wat zij dan weliswaar toestond. Toen vertrok ze en wist ik zeker dat het finito was.

Een zeer moeilijke week volgde, waarin het allemaal tot me doordrong. Daarna kwam er echter ook een beetje opluchting - ik wist in ieder geval waar ik aan toe was. Dat zorgde er ook voor dat ik me een week of twee, drie, vrij goed gevoeld heb. In die tijd heb ik haar ook nog gebeld om haar te feliciteren met haar verjaardag en hebben we een op zich leuk, onschuldig en oppervlakkig gesprekje gehad. Maar daarna ging het weer rap bergafwaarts, vooral toen ik haar een keertje onverwacht tegenkwam en we als halve vreemden tegenover elkaar stonden en helemaal op die dag dat we op een feestje van een gezamelijke vriend waren. Toen heb ik naast haar gezeten met het eten en haar de oren van het hoofd gepraat. Ik vond het enerzijds fijn en vertrouwd, anderzijds was het als een tantaluskwelling - ze was zo dichtbij, maar ik mocht haar niet meer aanraken en liefkozen. En ze zag er zo prachtig uit... Ik had het gevoel dat ik het meisje weer voor me zag op wie ik ooit verliefd geworden was en was me er terdege van bewust dat ze dat zo weer voor elkaar zou kunnen krijgen.

Mijn moeder zou nog een keer met haar afspreken omdat zij elkaar niet meer hadden gezien sinds het uit was en mijn moeder wilde nog even afscheid van haar nemen. Ze hebben het toen ook over ons gehad en voor mijn moeder was wel duidelijk dat het inderdaad echt over was. Allerlei hersenspinselen die ik weer had verzonnen, die bij tijden nog hoop gaven, verdwenen weer als sneeuw voor de zon. Het was duidelijk - ik moest me echt op mezelf richten, want het was over en voorbij. Wel wist mijn moeder nog te vertellen dat ze er wel degelijk veel moeite mee had gehad, maar dat had ze kennelijk niet aan mij willen laten blijken.

In de tussentijd had ik mezelf weer van alles in mijn hoofd gehaald en besloot ik dat ik nog een laatste keer met haar wilde ontmoeten om alles uit de kast te trekken in een poging haar misschien terug te veroveren of anders zoveel duidelijkheid te krijgen dat ik het kon laten rusten. Die ontmoeting is er nooit gekomen, dat is uiteindelijk via de telefoon afgehandeld. Ze was nog steeds niet gaan twijfelen, vroeg zich af waarom ik me er nou nog steeds mee bezig hield want de vragen leken voor haar uit een andere wereld te komen. Maar goed, ik kreeg wel antwoorden op een paar prangende vragen en nadien besloot ik het ook te laten rusten, de zoektocht naar het waarom. Ik deed het met de antwoorden die ze me gegeven had.

Uiteindelijk zorgde dat ervoor dat ik verstandelijk alles wel was gaan begrijpen. Ik kon het overzien en plaatsen. Gevoelsmatig echter, bleef het begrip nog steeds afwezig. Zo'n intense band hadden we met elkaar, zo lang zijn we bij elkaar geweest en dan ineens 180 graden omdraaien. Allemaal dingen die ze niet kon of wilde toen we nog bij elkaar waren maar waar ik haar wel toe had geprobeerd te stimuleren, was ze ook gaan doen. Met haar leek alles voor de wind te gaan, waar ik nog steeds erg veel moeite had met mijn klimtocht uit het dal.

Ze was druk op zoek geweest al een tijd naar een baan waar ze zich prettig in zou voelen en ik had haar in ons laatste telefoongesprek nog een vacature aan de hand gedaan waarvan ik dacht dat hij geknipt voor haar was. Via een vriend van me vernam ik dat ze er inderdaad op gesolliciteerd had - maar mij had ze dat niet laten weten. Pas toen ze een maand later ofzo eindelijk een keer de overgebleven spullen kwam ophalen, zei ze me dat ze die baan had gekregen en bedankte ze me voor het doorgeven van die vacature. Het bleef raar om haar te zien toen, nou alles echt als afgesloten beschouwd moest worden. Ik had besloten met wat nonchalanter voor te doen, om wat voor reden dan ook, dus ik hield het kort en vroeg niet naar haar, zoals ik daarvoor steeds wel gedaan had. Toen ze uit zichzelf wat begon te vertellen, kwam ik toch ook weer wat losser. Een kort gesprekje, maar wel fijn - al had ik haar het liefst gewoon binnen gelaten om uitgebreid bij te praten.

Kort daarna kwam ik haar nog een keertje weer per ongeluk tegen en maakten we een kort en oppervlakkig praatje, waarna zij weer haar eigen weg vervolgde. Toen heb ik eerst wel mezelf even discreet moeten terugtrekken en een kwartier lang zitten huilen. Raar, waar dat nou dan nog vandaan kwam... Op zich ging het naar omstandigheden toch best okee met me... Na het huilen ging het echter ook al vrij snel wel weer okee.

Ik had sowieso al wel gemerkt dat ik al een flink eind de helling opgeklommen was. Ik dacht nog steeds wel iedere dag aan haar en miste haar nog heel erg, maar voor de rest ging alles wel goed met me. Ik was de afleiding gaan zoeken toen ik er na ons laatste gesprek echt een streep onder had gezet, had nieuwe vrienden gemaakt, wat flirts gehad...

=====

Nu sta ik dus, deze hele geschiedenis, die ik hier zo kort mogelijk heb geprobeerd samen te vatten maar dan nog steeds een lang verhaal vormt, te overzien. Vele blogs heb ik er al aan gewijd om stukken van het verhaal te vertellen. Ik kijk terug en ik merk dat ik nog steeds bang ben voor de dag dat zij een nieuwe vriend heeft, omdat het dan echt definitief is. Maar dat was het toch al, het zou dan toch niks meer moeten uitmaken? Gek genoeg lijkt het gevoelsmatig zo niet te werken. Op dagen als deze, dat ik sta uit te rusten en merk hoeveel ik nog aan haar denk en haar nog mis, dan merk ik ook dat er stiekem toch nog ergens een klein vlammetje van hoop in mij wakkert - hoop dat het toch allemaal nog weer goedkomt, dat zij ook zo haar best doet om te klimmen maar tot de conclusie komt dat het misschien toch niet de weg is die we moeten bewandelen.

Ik heb een romantische geest, daar zal het misschien vandaan komen. Het is het afgelopen jaar een triest liefdesverhaal geweest en ik verlang naar een happy ending.

Rationeel weet ik dat het best een kans zou kunnen hebben dat we heel erg gelukkig zouden kunnen zijn als we weer samen zouden zijn, vanwege de afstand, het tijdelijk onze eigen weg volgen, leren, groeien, afrekenen met spoken uit het verleden. Anderzijds weet ik rationeel ook dat het niet meer zal gebeuren, dat we bij elkaar komen en dat als dat wel het geval zou zijn, het allemaal toch anders zou zijn. Dat het niet eenvoudig zou zijn, omdat er toch veel gebeurd is.

Het is dus echt even een uitrustpauze. Even niet meer, zoals de afgelopen tijd, de kiezen op elkaar en doorklimmen, maar 'time to glance back 'till everything's clear in my mind'.

Die klim maak ik alleen. Als zij ook nog aan het klimmen is, is ze dat ergens anders aan het doen, ook in haar eentje. Wat ik boven het dal zie hangen is een luchtspiegeling, een bitterzoete herinnering aan een intensief samenzijn, met vele goeie herinneringen. De fijnste band die ik tot dusver met iemand ooit heb mogen hebben.

Ik slaak een diepe zucht en kijk weer voor me. Ik ben er nog lang niet, maar toch al halverwege. Ik recht mijn rug. Tijd om deze moeizame klim te vervolgen.