Even een paar dagen pas op de plaats, een beetje cocoonen. Had dat heel erg nodig.

De laatste twee maanden ben ik een beetje vervallen in neerslachtigheid. Overdag gaat het prima, ik doe mijn werk goed en loop daar vrolijk rond. Maar zodra ik in de auto richting huis zit komen de waterlanders omhoog en zit ik 's avonds met een bal van verdriet in mijn buik op de bank.
En het lukt me niet goed om eruit te geraken. Merk dat mijn sociale kring erg klein is geworden. Niet zo gek, want ik onderhoud mijn contacten niet meer. De behoefte is er gewoon niet, ik ervaar zelfs weerstand wanneer de telefoon overgaat.
Aan de andere kant is er dan ook die eenzaamheid die me aangrijpt. Het gevoel van niet verbonden zijn, van alleen zijn, van mijn verhaal van de dag niet kwijt kunnen.
Ik heb één goede vriendin die ik nog iedere week zie die me goud waard is (omdat ik bij haar ook lekker sikkeneurig mag zijn) en mijn lieve familie, maar voor de rest heb ik de energie niet meer.

Eigenlijk heb ik pas sinds een maand of twee de hoop opgegeven op een verzoening met de ex. En met het opgeven van de hoop komt de leegte pas echt goed binnen.

Ik had het echt gewild, vriendschap met de ex. Was er ook van overtuigt dat het moest kunnen. Twee volwassen intelligente mensen met genegenheid voor elkaar moeten dat toch in een baan kunnen leiden?

Helaas...het werkte niet. And believe me i tried. In de praktijk bleek het voor veel verwarring te zorgen, de genegenheid zorgde weer voor chemie en avonden in elkaars armen die bij mij hoop opflakkerden maar bij hem niet zo veel teweeg brachten. Zo heb ik een half jaar in een cirkeltje rond gerend en dat is nu over.
Hij en ik hebben geen contact meer. De ex is exit.

Ik mis hem. Diep in mijn hart, ondanks dat hij al 9 maanden mijn ex is, is hij nog steeds mijn manneke. En dat loslaten gaat met behoorlijk wat kleerscheuren.
Ik mis ook het gevoel dat ik had toen hij mijn lief was, dat er een zinderende toekomst voor ons samen lag, het was bijna tastbaar. En dat gevoel was zó welkom na 2 jaar in rouw te hebben verkeerd. Die droom in duigen te zien vallen was bijna te veel om mee te dealen. Doet me nog steeds heel veel pijn.

Maar het leven gaat door. Het is vallen en opstaan en de praktijk leert dat ik nooit blijf liggen. Ik richt me altijd weer op om het leven bij de lurven te pakken.
Duurt me soms iets langer dan me lief is, maar ik moet op mijn innerlijke kracht blijven vertrouwen.

De leegte zal moeten worden opgevuld met iets anders en dan bij voorkeur door iets positiefs!

Dus niet door sigaretten, drank, zwelgen, vet eten, etc. maar door lichaamsbeweging, muziek, gezond eten en mooie boeken.

De eerste stap vandaag maar weer eens gezet. Dag 1 van de Champix kuur - over twee weken moet ik stoppen met roken. En gisteren weer eens lekker en gezond (voor de verandering vegetarisch) voor mezelf gekookt.

Stap voor stap, beetje bij beetje.

We'll get there...