er spoken allemaal dingen en situaties door mijn hoofd waar ik achteraf toch gelijk in heb gehad..hij ging met een meisje naar een feest en ik was para en jaloers en achteraf bleek dat hij met haar had gesexd..dit soort dingen vreten nu aan me..,meer om het feit dat ik zo blind en naief op hem ben af gegaan en niet op mijn intuitie heb vertrouwd,mezelf voor gek verklaren omdat hij dit ook deed,,er is eindelijk uit gekomen dat meneertje borderline heeft,het staat er zwart op wit alleen hij ontkent alles..de stemmingswisselingen de leeugens vallen steeds meer op hun plaats..maar praat het niet goed..een vriend vanmij die ook met een borderliner is geweest,verteld me steeds dat het niet mijn schuld is,zijn gedrag..dat hij een typische borderliner is..en dat deze mensen bijna tot niet een relatie kunnen aangaan en al helemaal niet als ze ontkennen en zich niet laten helpen.hij kon mij zo uitschelden en bedreigen en een half uur later bellen alsof er niets aan de hand was..en dan echt niet meer weten wat er was gebeurt..ik herriner me nog een msn gesprek..ik ging vreemd ging met iedere vent in den haag naar bed en nog meer verwijten..in het zelfde gesprek draaide hij ineens om..met de woorden hey schatje ik hou van je..deze man is ziek in zijn hoofd,dat besef ik nu..dus eigenlijk is het nog zielig ook..maar hij heeft dit geweten of juist niet..het verklaart misschien een hoop,maar haalt de pijn niet weg..ik heb mij verdiept in het borderline idee en schyzofrenie..hij komt met beijden overeen..hij zei ook soms:ik word gek van die stemmen in mijn kop en als ik daar serieus op in ging,wuifde hij het weg onder het mom van een geintje..ik heb het contact volledig verbroken..simpelweg oomdat ik er niet mee om kan gaan,misschien zwak van mezelf,maar i,k ga er kapot aan..het is een ritueel..3 dagen gaat het leuk en dan trapt hij me weer de grond in..er zit een hele lieve man in hem,maar ook een duivel..hij kon midden in de nacht wakker worden,helemaal para worden en niet weten waar hij was..ben ik dan echt zo zwak dat ik hem niet meer wil helpen>?ik kan toch niet werkelijk zijn ellende ook op mijn nek nemen.als ik terug denk had hij standaard om de 1 a 2 weken zo een bui..dat hij niets van zich liet horen..mij midden in de nacht bellen dat hij de weg kwijt was en niet wist waar hij was,waarop ik dacht dat hij straalbezopen was...achteraf bleek dat hij echt niet meer wiast waar hij was..hij heeft antidepresiva en dat had ook al een hoop moeten verklaren bij mij..maar ik was blind van de verliefdheid..ik kan gewoon niet meer voor hem vechten,vooral omdat hij het allemaal wel best vind..hij vecht niet eens voor zichzelf,komt de afspraken met zijn eigen kids niet eens na,wie ben ik dan?ik begrijp hem steeds meer,maar nogmaals de pijn word er niet minder om..omdat ereen oplossing voor is,maar hij die straal ontwijkt..momenteel is hij heel erg in het drank en drugswereldje bezig en volgens hem is het mij schuld..24 uur per dag is hij onder de invloed..toen hij bij mij was ging het ook redelijk met hem..tot de miskraam..toen is hij gaan drinken en aan de drugs weer gegaan zijn baan kwijt geraakt en terug in het criminele circuit gegaan..dit is erger geworden toen ik het uitmaakte..en gek genoeg voel ik me daar schuldig om..ik weet het soms echt niet meer..moet ik mezelf ten onder richten om hem te helpen?neej ik ben daar schijnbaar te egioistisch voor...