Als ik thuis kom dan hangt er iets aan de deur. Het is een plastic tas met mijn spullen.

Ik herinner me dat ik je een paar keer heb verteld dat ik mijn spullen niet meer terug hoef. De derde keer toen je er weer over begon, iets meer dan een maand geleden, zei ik nog dat ik er nog verdrietig van zou worden en verzocht je om deze spullen op te bergen of gewoon weg te gooien.

En hier zijn ze dan. Opmerkelijk genoeg voel ik me er niet verdrietig bij terwijl ik eerder dacht dat het me zou breken.
Maar nee. Niets van dat. Wel wat medelijden met je. Want het verbaasd me wel dat je de moeite hebt genomen om helemaal met de trein en bus naar mijn huis te komen om dit af te leveren.
Als ik dan rustig op de bank plof om te kijken wat er in de tas zit, dan komt er weer verbazing op. Want tja, je had zo'n last van mijn spullen, het klonk alsof je het enorm vervelend vond dat die (kleine) spulletjes nog in je huis te vinden waren omdat deze je aan mij deden denken.
En nu, nu vind ik enkele souvenirs. Allerlei kaarten met liefdesteksten die ik je gestuurd heb, briefjes met lieve teksten; die kun je blijkbaar niet meer verdragen. Wat spullen van ons gezamelijke uitje. Een zwart slipje van mij, dat ik lange tijd kwijt was want "je slipje is vast in de Bermuda-driehoek verdwenen" grapte je altijd. Wel, je favoriet is zeker knalroze want dat slipje heb je dan weer niet terugggeven. Ik moet hier toch wel even om lachen. Je bent een rare.
En waar is mijn jazz-cd dan, mijn dvd, brieven die ik vanuit het buitenland naar je stuurde en nog meer spullen die ik vergeten ben? Wel nog een envelop met geldbriefjes, cadeau van mijn ouders aan jou.

Voel je je nu beter? Uit het oog uit het hart? Lukt het je de herinneringen zo uit te wissen?
Ik zal het maar niet proberen om je te willen begrijpen. Als dit je helpt om op een gezonde manier los te laten, en je er blijer van wordt, dan prima.

De spullen stop ik weg in een rugtas die ik ooit van je heb gehad, waar nu alles 'van ons' in is opgeborgen.