Het is alweer 3 maanden uit, wat gaat de tijd toch snel terwijl het naar mijn idee tergend langzaam vooruit kroop. Eén x in je vingers knippen en je bent weer een seizoen verder...
Van die drie maanden waren de eerste weken alleen pure, intense angst en verdriet. Ik sliep niet meer en nam geregeld een oxazepam om de paniek wat in te dempen. Voelde me incapabel. Hij was vrijwel direct mijn wereld geworden, mijn alles - en tja...als je je alles verliest wat houd je dan nog over? Ik schreeuwde van pijn, hapte naar lucht.
Al mijn kracht was weg. Mijn beschermingslaag was weg. De wereld was ineens een harde, lelijke en gevaarlijke plek. Het voelde werkelijk alsof mijn hart uiteen gescheurd was.
Nadat de intense paniek ging liggen voelde ik een héél klein beetje opluchting - puur en alleen om het feit dat de paniek weg was.
Ik had af en toe weer een fijne avond met vriendinnen die me maar bleven vertellen waarom ik toch écht beter af was zonder hem.
Die fase duurde hooguit een week, toen viel ik in een neerslachtig dal. Ik hield de ballen nog wel in de lucht, dat wel. Ik werkte, ik deed de boodschappen, ik verzorgde de katten. Maar...nog steeds zonder een greintje kracht of levenslust.
Niets boeide en er leek maar geen einde aan te komen.
Worst of all was het feit dat ik op een gegeven moment al 2,5 maand (sinds ex aangaf te twijfelen, paar weken voor de breuk) niet meer een nacht doorgeslapen had. Iedere nacht, zodra ik wakker was, voerde ik gesprekken met hem in mijn hoofd, kwamen scenario's en herinneringen voorbij. Gek werd ik ervan. En iedere nacht zat ik tegen 4 uur in de ochtend op de bank sigaretten te roken. Om daarna nog een uurtje te slapen voor de wekker ging.
Geloof me, zelfs een mens met geen care in the world gaat daarvan kapot.
Zo belandde ik langzaam richting het eind van mijn latijn. Mijn gevoelens van onvermogen, van niet op de benen te kunnen staan, van incompleet zijn en verscheurdheid, alle angsten, alle pijn, het werd een tsunami die me overspoelde.
In die laatste verschrikkelijke week gebeurden een aantal dingen. Ten eerste zag ik mijn ex weer, na ruim 2 maanden van geen face to face of voice contact. Die eerste ontmoeting was bizar en ik heb behoorlijk wat wartaal uitgeslagen geloof ik. Zo erg dat hij daar een paar dagen later op reageerde met een boze mail dat hij geen contact meer wilde.
Inmiddels zat ik al zo diep, liep al een paar dagen met antidepressiemiddelen in mijn tas, dat ik er niet eens meer van in paniek raakte. Ik was toch al alles kwijt...
Desondanks ben ik toen naar hem toegegaan en hebben we voor het eerst weer een gesprek van mens tot mens gehad. Ik denk dat ik in dat gesprek wat afronding heb gevonden.
Niets erger dan open eindjes, je moet elkaar bij een breuk de kans geven om alle vragen te stellen. Ondanks mijn intense reactie op de breuk, was de breuk zelf een 'ideale' breuk - tot in hoeverre je daarover kunt spreken - ik moet hem dat meegeven. Er was geen ander in het spel. Hij was duidelijk, maar nog vol genegenheid. Hij toonde zijn eigen verdriet. Hij gaf aan hoe waardevol de herinneringen voor hem waren. Hij was er voor die laatste losse eindjes. Ik vind het nu, in retrospect, dat hij er heel waardevol en oprecht mee om is gegaan, ik heb daar respect voor en hoop dat ik indien ik in de toekomst ooit zelf een relatie zou moeten beëindigen dit op eenzelfde manier zal doen.
Of er een vriendschap uit zal groeien - ik hoop het, maar weet dat niet zeker. Hij was waardevol in mijn leven als partner, maar ook als niet-partner is hij waardevol voor me, als mens heeft hij een toegevoegde waarde.
Als hij er uiteindelijk voor kiest om het contact dat er weer is te laten verwateren is dat eigenlijk vooral zijn verlies, want ik ben ook een tof mens om in je vriendenkring te hebben .

Enfin, ik dwaal af...
Na die ontmoeting vielen er bij mij een heleboel kwartjes. Inzichten over mijzelf. Inzichten in hoe ik liefheb. Hoe ik mijn geluk probeer te vinden. Inzichten in het 'waarom' van de intense verdrietbeleving. Inzichten in waar het mis was gegaan, wat mijn aandeel in het verhaal was geweest (zijn aandeel zag ik al langer).
En die inzichten zorgden voor een weg uit het doolhof. Letterlijk binnen één dag hervond ik mijn kracht en een groot deel van mijn rust. Het was alsof iemand het licht in het donker had aangedaan.

Met die nieuw hervonden kracht kwam er ineens een hele andere energie naar binnen stromen!
Een week na die dag kreeg ik een baan aangeboden en na bijna 5 jaar voor hetzelfde bedrijf te hebben gewerkt nam ik ontslag bij mijn huidige werkgever.
Wat een bevrijding!!!
Ik werkte nog steeds op die plek uit eigenlijk niets anders dan pure angst. Angst voor het leven. Angst voor de valkuilen.
Drie jaar geleden overleed mijn man en toen bleek dat ik dat vangnet heel hard nodig had. Een onbepaalde tijdscontract...de zekerheid van een inkomen. Ik moest het immers ineens volledig zelf rooien.
Een jaar geleden had ik dat vangnet weer hard nodig. Ik werd erg ziek en zat weer 2 maanden thuis.
En uit angst voor herhaling, uit angst voor de nare dingen in het leven, bleef ik zitten op een plek en binnen een functie die ik eigenlijk al 2 jaar niet meer leuk vond!!!

Ik denk dat doordat ik mijzelf met mijn angsten rondom de breuk had geconfronteerd ik deze nu ook aandurfde. En wat voelt dat goed!!!!!!

En de vernieuwing zet voort...
Gisterenavond had ik voor het eerst een date en het was een leuke date. Ik rolde pas om 5 uur vanochtend mijn nest in, de tijd was omgevlogen.
Maar tot mijn verbazing overheerst vandaag het gevoel dat ik meer van dat wil. Meer van de vrijheid genieten, meer daten, me niet binden of vastklinken aan één persoon.
Ik wil daten omdat ik wil genieten van het leven, omdat ik het fijn vind om even in een ander op te gaan, maar ik wil nu géén relatie.
En dit is volledig nieuw voor me. Ik heb altijd in elke date een potentiële huwelijkskandidaat gezien. De man die mij zou komen redden!
Kennelijk is er iets grondig veranderd of hoef ik niet meer gered te worden, want ik wil nu werkelijk niets anders dan vrij zijn als een vogel en niemand uitleg te hoeven geven! Wat een fijne ervaring!
Zo voelt daten ineens anders, licht & luchtig. Het voelt als een manier om iemand te leren kennen zonder verplichtingen, zonder angsten, zonder zwaarte.

Mis ik mijn ex nog? Nou, enorm! Ik mis zijn lijf, zijn kusjes, zijn omarming in mijn slaap. Ik hou van hem, maar het maakt het allemaal wel wat draaglijker voor me dat hij mijn liefde wel verdiend had. Hij is een mooi persoon en het feit dat we geen rust bij elkaar konden vinden maakt hem niet minder mooi!
Het was voor mij een big love en ik weet zeker dat ik ook ooit weer een big love zal vinden en die dan hopelijk een partner kan bieden die niet iemand nodig heeft om zich aan op te trekken, om tegen te leunen, om een gapend gat te vullen. Maar een blij en gelukkig mens.

Ik heb nog heel wat stappen te gaan, maar het voelt spannend. Alsof ik aan het begin van een nieuwe ontdekkingsreis sta die naast alle narigheden van de afgelopen jaren ook heel erg leuk kan zijn!
Ik sta weer op 2 benen, ik heb mijn kracht terug. Ik ben ik en ik ben ook mooi. Een intens, emotioneel, oprecht en eerlijk mens - vol liefde.

Ergens heb ik met deze relatie de afronding gevonden van 3 jaar rouwen om de dood van mijn grote liefde. Het verliefd worden op mijn ex voelde als 'de grote nieuwe kans' en mijn weg uit mijn ongeluk, maar feitelijk is nu pas echt 'de grote nieuwe start' aangebroken. En dat is een start die niets te maken heeft met iemand anders, een start die niets probeert op te vullen of op te lossen.
Het is een nieuwe start voor mij en mij alleen.

Ik geloof daadwerkelijk dat ik weer opnieuw verliefd ben.

Op mijzelf!

En weet je, volgens mij gaan me, myself and I heel erg van elkaar genieten!!!