Daarnet, toen ik op msn zat, kwam opeens je naam op mijn scherm.. Na zolang begon je te praten met me, niet lang. Woensdag kom je een boek oppikke bij mij thuis... ik zie je dan terug..hoe zal ik me voelen, pffff ik kijk er al tegenop om je terug in de ogen te kijken en weten dat ik niet van jou ben, kan zijn. Hoe erg we elkaar ook zagen, we konden gewoon niet met elkaar leven, mijn hartje was zo gebroken, nu nog zelfs, na al die maanden.

Maar toen kwam de klap, ik wist via vrienden dat je een nieuw meisje hebt ontmoet maar... nu hoorde ik het van jou zelf!! al wat ik zei was proficiat, redelijk droog werd ik, wist nie echt hoe te reageren. is wel mooi van je om het mij te zeggen dat je iemand anders hebt, maar doet me pijn. Toen jij vroeg "en jij, heb jij iemand?" brak ik helemaal.Wat moest ik zeggen: ja hoor, ben heel gelukkig, ben blij dat we uiteen gingen..... . Neen, ik zie enkel dat ik niemand had en niemand nodig had... Ik zei je wel de woorden: "als je maar gelukkig bent...", dat meen ik ook echt, ik wil dat je gelukkig wordt, maar doet mij toch zo'n pijn te weten dat jou geluk zonder mij is... .