Was vandaag in de buurt van het werk van mijn ex-schoonmoeder. Ben even binnengesprongen om goeiendag te zeggen. Zo emotioneel moment, amai, ik zat te wachten en toen ze me zag, zag ik in haar ogen daze zo blij was maar tevens knapte er iets in haar, van mij was dit net hetzelfde... . We vertelden over vanalles tot opeens over de relatie van ik en mijn ex. Ze vroeg me of ik wist van het nieuwe meisje, dat ze me zo miste, heel de familie mist me zo. Ze vertelde me dat ze voelde dat het dat nie was tussen Nele en X. Maar ik zei: kan groeien, zal zien met tijd, zolang hij gelukkig is.

Lange tijd praatten we over hoe ik nu was en dat mijn ex thuis soms zei van, waarom deed ze dit nie toen we nog samen waren, waarom...?

Daarnet, toen ik op msn zat, kwam opeens je naam op mijn scherm.. Na zolang begon je te praten met me, niet lang. Woensdag kom je een boek oppikke bij mij thuis... ik zie je dan terug..hoe zal ik me voelen, pffff ik kijk er al tegenop om je terug in de ogen te kijken en weten dat ik niet van jou ben, kan zijn. Hoe erg we elkaar ook zagen, we konden gewoon niet met elkaar leven, mijn hartje was zo gebroken, nu nog zelfs, na al die maanden.

Maar toen kwam de klap, ik wist via vrienden dat je een nieuw meisje hebt ontmoet maar... nu hoorde ik het van jou zelf!! al wat ik zei was proficiat, redelijk droog werd ik, wist nie echt hoe te reageren. is wel mooi van je om het mij te zeggen dat je iemand anders hebt, maar doet me pijn. Toen jij vroeg "en jij, heb jij iemand?" brak ik helemaal.Wat moest ik zeggen: ja hoor, ben heel gelukkig, ben blij dat we uiteen gingen..... . Neen, ik zie enkel dat ik niemand had en niemand nodig had... Ik zei je wel de woorden: "als je maar gelukkig bent...", dat meen ik ook echt, ik wil dat je gelukkig wordt, maar doet mij toch zo'n pijn te weten dat jou geluk zonder mij is... .

Vandaag, precies 2jaar en half zouden we bij elkaar geweest zijn. Maar ip daarvan zijn we ondertussen al bijna 7 maand uit elkaar. Ik hoor nauwelijks nog wat van je...jij hebt wel nieuwe vriendin. Waarom kan ikzelf niet die stap zetten, waarom blijf ik gekluisterd aan het verleden, die zalige tijd met jou? Mijn vrienden, familie, ouders,... vragen me hoe het gaat. Ik zeg hen dat ik zo veel gelukkiger ben zonder jou, maar in mijzelf hou ik jou nog steeds dicht bij me, jij houdt nog steeds mijn hartje warm, waarom kan ik je niet loslaten, ik wil het zo graag maar... ik kan niet...