Hallo allemaal, heb eigenlijk niet veel ldvd te melden, het gaat momenteel nog goed, heb net een opdracht binnen en moest vanaf dinsdag aan de slag. De opdracht 1,5 uur treinreis verwijderd, aan de ene kant beetje ver, aan de andere kant is reizen met de trein rustgevend, alle tijd om over onze relatie na te denken. Ondertussen zit je dan ook onder de mensen, veel mensen. Heb altijd met een auto naar mijn opdrachten gereden (leasebak, nee, geen lease Mini), maar sinds ik freelancer ben geworden heb ik bewust voor de trein gekozen, is toch veel relaxter en goedkoper. En ook niet meer bang dat ik oververmoeid achter het stuur in slaap val middenin slaapverwekkende files.
Dus met de trein reizen heeft zijn voordelen, je ziet veel mensen, in allerlei soorten en maten, soms een praatje in de trein maken, je moet wat toch? Want elkaars blik vermijden of ongemakkelijk naar buiten kijken, of doen alsof je slaapt, lezen, bellen, dat komt op een gegeven moment ook je neus uit. Dus af en toe een gesprekje aanknopen, man of vrouw, jong of oud, maakt niet uit. Vandaag een oude gepensioneerde man gesproken, veel over zijn leven verteld, toch interessant. Knoop ook veel gemakkelijker een gesprekje aan met zomaar iemand, ben erg veranderd, durf ook veel meer, sta meer open voor anderen dan voorheen.
Ja, het gaat nog steeds goed, steeds beter zelfs, mijn werk bevalt me goed, mijn bijna ex zie ik steeds minder (is beter zo), thuis heb ik mijn lieve (soms niet zo lieve) kinderen, heb nu minder tijd om te piekeren. Heb een blad Happinez in een kiosk gehaald, toevallig met de onderwerpen over Liefde, liefdevolle leven leiden etc., dat als je een liefdevoller, intenser leven wilt leiden, je alleen maar angst, twijfel en haat moet loslaten, dan komt de liefde uit je binnenste, de oerstroom vanzelf naar bovendrijven, omdat alle mensen in wezen liefdevolle wezens zijn, al vanaf hun geboorte.
Het verbaast me nog steeds, is pas 2 maanden geleden dat ik erachter kwam dat ze een ander heeft, maar een half jaar hiervoor heeft ze me al belazerd, met een ander dan deze. Misschien was mijn verwerking toen al begonnen, ik weet het eerlijk niet.
Ik voel me nog steeds goed, gelukkig, anders gelukkig, wel eenzamer dan vroeger, niemand die thuis op me wacht met een zoen, een knuffel, die naar me verlangt. Heb gelukkig wel nog mijn kinderen, dus voel me nog steeds gezegend. En opstaan zonder haar naast me, ach, ben het inmiddels al gewend, moet misschien een knuffelbeertje op haar plek lege plek leggen, voel me dan minder alleen, met 4 kinderen genoeg knuffeldieren die op zolder staan te verstoffen!
So far so good.

Degene die denken dat de pijn nooit over zal gaan, je zou mijn eerste blogs moeten lezen, en moet nu zeggen dat die pijn echt veel minder is geworden, het is meer de angst, angst om verlaten te worden, eenzaam te voelen, angst voor de pijn, angst om te leven, angst om ouder te worden, angst om dood te gaan. Zodra je die angst stapje voor stapje los kunt laten, door veel aan jezelf te werken, dan kom je stapje voor stapje steeds verder in je verwerking. Dan voel je een vlammetje in je branden, zoveel licht, zoveel liefde en zoveel levensvreugde. Ook zonder haar voel ik me gelukkig.

Gr.

Mr Bean