Pfff... ik ben zo boos op mezelf. Ik wil niet meer verdrietig zijn om hem, maar ben het stiekem nog steeds. En waarom? Hij verdient het echt niet. De laffe wijze waarop die mij verlaten heeft, de laffe manier waarop die nu met me omgaat als we elkaar zien. Weglopen dat is het enige wat hij kan. Kwam hem tegen op nieuwjaarsnacht en wilde hem gelukkig nieuwjaar wensen, rent hij weg. Dat is toch niet normaal? Een week daarvoor vertelde hij me nog dat hij zielsveel van me houdt en nog heel vaak aan me denkt, maar dat hij geen relatie wil maar dat ik hem nooit mag laten gaan. Niet leuk om te horen maar het was tenminste iets na vier maanden zonder opgave van reden - dus zonder closure- door het leven gestruikeld te zijn. En ja zelf heb ik het drama daarna nog groter gemaakt door achter hem aan te hollen. Stupid me. Vervolgens mijn tas te vergeten met mijn hele hebben en houden er in. Dus en dat had ik uiteraard nooit moeten doen ben ik maar naar hem toe gegaan omdat ik geen sleutls, geld of telefoon meer had. Maar ja hij woont ook maar 500 meter van me vandaan dus die keuze was snel gemaakt. Mag ik niet naar binnen, moest zelfs tot in mijn laarzen gefouillerd worden of ik echt mijn sleutels kwijt ben. Net alsof ik een stalker ben, maar toen ik vroeg of ik met zijn telefoon mocht bellen naar een vriendin zodat ik niet bij hoefde te slapen werd hij ook weer boos. Lekker verwarrend. Daar ging mijn laatste restje zelfrespect. En dat is het vreemde na elke ruzie vraagt hij steeds weer of ik nog van hem houd en dan gaat hij ook opeens los dat hij nog zoveel van me houd enz. En dit gaat al maanden zo. Een keer in de drie vier weken slapen we nog bijelkaar, maar dan gaat meestal eerst een drama aan vooraf. Inmiddels weet ik niet wie er gek is. Hij, ik? Of zou het weglopen zijn manier zijn om met zijn verdriet om te gaan. Zoveel vragen die onbeantwoord blijven.

Daarom van de week maar een bezoekje aan de huisarts gebracht, want dit kon niet langer zo. Uiteraard heeft het een en ander ook invloed op mijn dagelijks leven en ik wil mijn eigen leven terug. Tot mijn grote verbazing bestaat er een naam in de psychologie voor het niet willen 'loslaten' - vergeef me ik haat het woord - aanpassingsstoornis. Volgende week heb ik mijn eerste afspraak bij de zieleknijper. Nu maar hopen dat ik mijn zelfrespect weer een beetje terug krijg en daadwerkelijk alle banden met deze jongen kan verbreken, want ik word er doodmoe van. En hij....hij gaat gewoon door met zijn leven, ook al zegt het tegen mij van niet.

Zo dat moest ik even kwijt.