Voel me niet goed door mijn laatste blog..
Al hetgeen ik neerschrijf is maar een fractie van wat ik denk of voel. Elk woord lijkt een schreeuw om hulp terwijl ik niet weet of het nog te lijmen valt. Ik hoor vaak of lees vaak dat wanneer een relatie tot een einde komt het, het ideale manier is om jezelf aan te pakken. Te leren..maar in hoeverre verandert een mens nog? Het is niet de eerste keer dat ik totaal diep zit. Het is niet de eerste keer dat ik hulp zoek buitenaf en toch steeds weer absurde antwoorden krijg. Ik ben zo moe van het denken...Ik ben moe van de steunpilaar te zijn. Ik ben het zo moe om rekening te houden met. Ik ben zo moe van mezelf.
Ben zo moe met het aan mezelf te twijfelen. Ik wou dat alles anders was. En daar komen we terug op "ik".
Ik ben moe van mezelf.

Everyday I fight a war against the mirror
I can't take the person starin' back at me
I'm a hazard to myself

Don't let me get me
I'm my own worst enemy
Its bad when you annoy yourself
So irritating
Don't wanna be my friend no more
I wanna be somebody else

Don't wanna be my friend no more
I wanna be somebody else

Men zegt dat soms je hele wereld moet instorten en je het pas weer kan opbouwen zoals je zelf wil. Men zegt dat je je leven zelf in de hand hebt. Hoe? Vraag me af hoe ik alles weer op die weg moet krijgen..
Ben het zo beu..
Ik kan niet diegene zijn die iedereen wil. Moet er zijn voor mijn pa..Mijn moeder verliet hem. Na de dood van broer ging het erger en erger met hem. Hij heeft Parkinson. Weet zelfs niet of ik het juist neerschrijf. Maar waar haal ik die energie? Mijn ma heeft maagkanker overwonnen en neemt het kwalijk dat haar kinderen er niet waren toen ze in het ziekenhuis lag. Maar hoe kan ik negeren dat ze mijn pa verliet en de dingen deed die ze nodig vond? Vond hopen brieven van haar toen we het appartement van mijn broer opruimde. Heb één brief bijgehouden. Waarschijnlijk de laatste die ze naar hem schreef. Daarin stond hoe erg ze het vond dat niemand van ons haar was komen bezoeken. Ze nam zichzelf dingen kwalijk die er ooit waren gebeurt maar net als mijn broer is het soms moeilijk nog dingen te vergeven. Het is moeilijk om dingen te vergeven als je merkt dat er niets verandert. Ik hou van mijn ma maar weet niet of ik het ooit kan zeggen. Ik weet dat ik niet veel beter ben dan haar. Ik weet dat ik het ideaalbeeld naar mijn dochter niet kan waarmaken. En ook al breekt het me, al mijn energie gaat naar rechtstaan. Ben niet veel beter dan mijn ma. Ik probeer het goed te maken maar vecht zelf tegen al die demonen. Dus ergens begrijp ik haar..
Ik ben alleen nog maar diegene die iedereen verwacht.Ik weet dat mijn ma en pa me zien als diegene die het juist doet. Diegene die het op de juiste manier doet. Want uiteindelijk stierf mijn oudste broer. Hij was zo op zichzelf. Ik weet dat hij hetzelfde voelde als ik naar mijn moeder en vader toe. Mijn zus deed een poging tot zelfmoord een twee jaar geleden. Ze vraagt heel wat aandacht..alles wat ze doet is de schuld van mijn ma. Kan er ergens wel inkomen..Mijn ouders zette haar buiten toen ze zwanger was. Ze heeft dagen op een bank geslapen ergens buiten. Was zelf met school toen in Parijs..Maar spreek haar niet helemaal goed..Ze keurt de fouten die ze maakt goed enkel en alleen omdat zij niet die aandacht kreeg die ze zelf ooit wou.
Het is allemaal zo warrig wat ik schrijf en misschien is dit niet de juiste site..
Ik mis mijn ex...niet omdat ie me zo begreep..kan dat van niemand verwachten. Maar ik verwachtte het wel. Hij had zijn eigen pakketje en had daar de energie niet meer voor. Denk dat ik eerder op hem neerkeek. Want hoe kan iemand anders misère zo erg zijn als de mijne..
Fout..
Het breekt me dat hij voor iemand anders koos en nu gelukkig is..het geeft me het gevoel dat ik echt wel fout ben. Ben ik zo fout dan?