Waar zal ik eens beginnen? Er is zo'n 1,5 jaar relatie overheen gegaan. Ik werd smoorverliefd op een stoere kerel van 12 jaar ouder. Ik dacht..(jaja daar komt tie) 'Dit is hem!' Stoer, creatief, muzikaal, tof met kinderen en ga zo maar door. Ik zette hem op een gigantisch hoog voetstuk. Ik was in die tijd ontzettend druk met mijn stage en studie. Hij kwam elke dag langs en volgde zijn gevoel. Plots na drie maanden werd ik ziek (ernstig). Waar was hij? Nergens te bekennen. Hij was er niet voor mij...Nu begreep ik in die tijd heel goed hoe moeilijk het is om met een ernstig zieke vriendin om te gaan. We hadden drie maanden een relatie. Er lag nog geen basis. Toch miste ik zijn steun enorm. Mijn ouders vingen mij op. Ik woonde weer voor twee maanden bij mijn ouders, dit vond ik vreselijk, maar ik kon niet anders. Net op de eerste dag bij mijn ouders, belde hij mij op. Hij vertelde dat hij tijd voor zichzelf nodig had. Hij was niet aan zijn muziek en werk toegekomen de laatste tijd. 'Hallo?? Ik ben ernstig ziek...' Ik durfde dit niet te uiten. Ik voelde me toen schuldig naar iedereen om me heen. In dit half jaar luisterde hij niet naar mij en kwam niet langs. Ik mocht wel bij hem langs komen. Dit deed ik want ik wilde hem niet kwijt. Ik was verzwakt en liep alsmaar op mijn tenen voor hem. Hij had niets in de gaten. Eenmaal weer genezen te zijn heb ik hem geconfronteerd met alles wat hij dit halfjaar mij niet had gegeven. Hij schaamde zich. We gingen verder. Het ging niet zo goed met hem. Ik deed er alles aan om hem te helpen met wat dan ook. Ik kookte elke dag voor hem. Ik hielp hem mee met zijn werk. Ik gaf een heleboel. Toen kreeg ik een griepje. En weer dezelfde reactie. Hij belde op met de mededeling dat hij tijd voor zichzelf nodig had. Toen brak er iets bij mij. Ik vroeg me af of het angst was en hij daarom vluchtte of dat het onvermogen is en hij er gewoon niet voor mij kon zijn? Ach hoe dan ook...we hebben gepraat en gepraat. Veel verder kwamen we niet. Ik ging steeds meer balen van zijn manieren. Hoe hij niet sociaal was. Hij vroeg nooit hoe het met mij ging, hij nam overal een boek mee naartoe waarin hij dan ging lezen tegenover mij, in gezelschap vertelde hij alleen stoer over zichzelf. Hoe hij niet empathisch was. Hij kon geen gevoelsreactie geven, hij had zijn mening gelijk klaar, hij keek niet naar wie ik was maar richtte zich vooral op zichzelf, hij was er gewoon niet voor mij en wilde zich niet emotioneel aan mij binden. Ik heb hier zoveel energie in gestoken, zoveel geprobeerd, zoveel rekening gehouden en nu zegt hij hard en pijnlijk 'Ik heb iemand anders nodig, ik kan namelijk niet veranderen.' Ik heb nooit geprobeerd hem te veranderen. Ik wilde alleen maar dat we samen groeiden, dat we samen bleven praten en samen iets opbouwden. Maar dit lukt niet met die man. Ik heb teveel gegeven en ben mezelf nu nogal kwijt. Hij gaat door en geniet van zijn werk en muziek. Hij steekt zijn kop in het zand, kijkt niet terug en slaat om zich heen. Ik vind het vreselijk oneerlijk. Het is echt beter zo. Ik heb iemand anders nodig. Maar it hurts so much! Mijn hart scheurt...