Hey, ptm, nogmaals bedankt voor je heldere reactie. Idd, snelheid doordat ik een jaar geleden al begon met verwerken. Toen ik ontdekte dat zij is vreemdgegaan had ik een zeer traumatische gesprek met haar, had het enorm koud! Mijn hele lichaam rilde en beefde, zo erg was het, had dat nog nooit ervaren! Probeerde me toen al groot te houden, maar lukte gewoonweg niet. Ging toen al door een hel, onze relatie verslechterde toen al, we leefden steeds meer langs elkaar, ze deed steeds afstandelijker. Ik had nog wel hoop toen, maar begon me al eenzaam te voelen, de intimiteit was weg, en natuurlijk het vertrouwen. Ik nam dat voor lief, zolang zij maar in mijn buurt was, en nog naast me sliep, liever dat dan dat ze helemaal weg zou gaan. Maar het ging steeds meer pijn doen, om in zo'n leugen te leven, dat rijmde niet met mijn hart, mijn ziel. Door de angst liet ik dat over me heen gaan, totdat ze echt een scheiding wilde, en echt voor een ander heeft gekozen. Het voelde alsof ik die hoop, dat wachten voor niets had gedaan, dat knokken voor haar. Maar hoe raar het ook klinkt, het voelde toch als een bevrijding, voor mijn hart en ziel uiteindelijk, niet meer te hoeven leven in die leugen, weer mezelf kan zijn, dan maar zonder haar. Tja, in het begin kwam ze vaak als een verliefde puber hoteldebotel thuis, geloofde niet dat ze pijn had, dat was ook niet zo. Totdat ik haar van alles beschuldigde, door haar flink de waarheid te vertellen, hoe ik over haar dacht. Ze zei dat ze nog nooit zoveel gekwetst is als toen, terwijl ik in mijn ogen nog netjes bleef, je kent me, ik scheld niet eens. Maar dat was toen, haar verliefdheid, roze wolk al iets minder begint ze zich wel meer schuldig te voelen, ze komt zichzelf meer tegen, en nu begin ik te geloven dat ze ook pijn voelt, hoeveel we dat ook willen ontkennen idd.

Maar zelfs dat is voor mij niet meer interessant, wat ze voelt, eet, denkt, drinkt etc. Weet je, in het begin vond ik dat belangrijk, dat ze begrip en spijt zou tonen, maar nu ik haar kan loslaten interesseert het me niet zo meer, ik heb het haar al vergeven zeg maar, juist dan toont ze af en toe begrip en spijt.

Het voelt nu inmiddels echt zo, geen haat, wrok, geen bezorgdheid, liefde, alleen vriendschappelijk, we hebben tenslotte toch hele mooie jaren samen gehad. Ik heb me kunnen verzoenen met het lot, omdat ik nu inzie dat wij mensen het leven toch niet kunnen controleren, dingen lopen zoals ze lopen, dat is nu eenmaal zo. We moeten leren inzien dat we niet moeten denken: als ik dit had gedaan, dan zou het wel goed aflopen? Nee, zo zit het leven niet in elkaar, er komen zowel positieve maar ook uitdagingen op mijn pad, beide zijn mooi en leerzaam, zoals dat gedicht van Anita over de herberg. Heb geleerd daardoor niet in angst te leven, daarom ziet mijn leven nu opeens veel mooier en lichter uit, is echt een eyeopener voor me geweest, door dit hele ldvd gebeuren.

Dus idd, ptm, jouw conclusie klopt helemaal, bedankt voor je scherpe analyse, dat ik dit eigenlijk zie als een bevrijding, en daardoor gemakkelijker en sneller kan loslaten.

En daarnaast ook een beetje mijn genen, niet te vergeten, moet mijn moeder en opa daarvoor bedanken, ze hebben namelijk dezelfde survival mentaliteit

Mr Bean