Het is lang geleden dat ik hier wat geschreven heb... Het lijkt erop dat ik de inspiratie in de loop der jaren kwijtgeraakt ben. Ook niet zo gek. De meesten die hier komen en gaan schrijven, zijn na een aantal maanden weer vertrokken. Vaak met zo'n mooi afscheidsberichtje erbij, meestal luidende dat het weer goed gaat. Soms ook dat het nog niet goed gaat, maar dat ze het gevoel hebben dat deze site ze 'erin houdt', in het verdriet houdt... Dat moet wat zijn voor de admin trouwens, die uit hoofde van zijn adminschap een zekere lotsverbondenheid heeft met deze site...

Het is ook te lang geleden om dingen goed in te leiden... Al denk ik dat je het wel kunt volgen, als je de moeite zou nemen om alle blogs te lezen die ik hier heb geschreven... Genoeg daarover.

Ik vraag me soms serieus af of het écht ooit nog voorbijgaat, of het ooit écht nog een keer zo is dat het geen pijn meer doet, of ik mijn M. ooit écht achter me kan laten. Met vlagen, weliswaar, maar toch komt het steeds terug. Dat gevoel, dat verlangen naar M., de tijd met M., de tijd dat duurzaam geluk nog bestond en de wereld vol met uitdagingen zat. De tijd dat ik nog in bloei was.

Heus heb ik mezelf inmiddels flink onder handen gehad. Dat mag ook wel, zo 6,5 jaar nadat het uitging. Zo heb ik mijzelf weten te vertellen dat als ik weer in zo'n periode zit dat M. de scepter zwaait in mijn geest, dat heus niet echt M. is, maar het beeld dat ik in de loop der jaren van haar heb geschapen, gevoed door wat waarschijnlijk een soort ideaalbeeld van mij van de liefde is. Dat zorgt voor tegenstrijdigheid, want het maakt het zo plastisch. Ik voel me dan enorm kut in het heden, om uiteenlopende redenen, en mijn geest zoekt dan vaak M. weer op. M. lijkt dan een reden te zijn om me over te geven aan alles. Fatalistisch, in de zin dat het dan vaak voelt alsof m'n mooie tijd geweest is, 'never to return', dus dat er nu niets rest dan het uitzitten. Het klooit immers al 6,5 jaar aan. Maar daartegenover staat iets romantisch; de pure romantische liefde, die zo sterk kan zijn dat de eenzame strijder met al zijn goeie intenties en die sowieso een fantastische kerel is, bij gebrek aan 'echte liefde' (van zijn tweelingziel uiteraard) nu eenmaal is verwelkt, maar wel terug kan grijpen op hoe mooi die liefde was, hoe mooi (in alle zinnen van het woord) het meisje was met wie het beleefd werd... Daar kan ik dan een zekere troost uit putten, maar de plastische (en meer realistische) visie gaat dat tegen. Het zit immers in mijn kop, en nergens anders. De troost van de zinnebeelden is op niets gefundeerd. Het fatalisme is iets wat mijzelf alleen maar blokkeert.

Niet zo heel lang geleden is vrij plotseling mijn vader overleden. Nu, nog geen twee maanden later, lijkt dat nog steeds niet echt door te dringen. Dat is nogal anders dan ik verwacht had. Ik ben door vrienden (tevens lotgenoten) er wel op gewezen dat dat zomaar ineens out of the blue kan toeslaan, op een moment dat je dat niet verwacht. Het schijnt dus niet echt iets heel geks te zijn.

Door de breuk met M. heb ik ervaren hoe een rouwproces werkt. Volgens mij heb ik zo'n beetje alle (zwarte) facetten daarvan wel ervaren en dat begon vrijwel meteen nadat het uitging. Dan overlijdt mijn vader, en het voelt 'rouwtechnisch anders'. Cru gezegd minder heftig, minder intens, minder zwaar. En ergens snap ik dat niet. Ik leg dat dan aan mezelf uit dat het zou kunnen dat ik een zodanige vuurdoop in rouwen heb gehad, dat alles alleen nog maar kan meevallen. Of dat ik door alles van de afgelopen 6,5 jaar daadwerkelijk in een robotje ben veranderd dat z'n ding doet maar eigenlijk niet meer echt geraakt kan worden. Of dat het inderdaad nog gewoon niet doordringt en dat zo plotseling wel kan gebeuren en ik alsnog in puin lig.

Wat me wel opvalt, is dat sindsdien gek genoeg M. ineens weer hoogtij viert in mijn geest. Met enige psychologie van de koude grond vraag ik me dan af of dat ook iets is wat het overlijden van mijn vader zou hebben kunnen triggeren; een soort herbeleving van de hel van weleer. Maar waarom is het dan M. die de laatste tijd weer zo vaak aanwezig is (en probeer ik daar nog mijn troost bij te zoeken ook) terwijl ik het gevoel had dat dat nu zo onderhand wel voorbij was? Je hoort wel eens, dat bepaalde gebeurtenissen juist ook weer een emmer ellende uit het verleden kunnen opentrekken... Is dit dan zoiets?

Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat ik de afgelopen tijd half apathisch heb rondgelopen. Ik voel mij niet gelukkig, maar eerlijk is eerlijk, dat voel ik mij al lange tijd niet meer. Ik voel mij verstoken van amoureuze liefde, al veel te lang. Ik heb het gevoel alsof ik daardoor langzaam maar zeker verwelkt ben. Rationeel denk ik dat dat komt omdat ik geen student meer ben, maar al een poos fulltime werk en gewoon niemand meer tegenkom. Gevoelsmatig kom ik niet verder dan dat mijn tijd in dat opzicht erop zit en dat het er wel niet meer van zal komen. De afgelopen jaren stemmen gewoon niet zo hoopvol.

De eerste paar jaar na de breuk met M. ging het nog wel. Ik had relaties, een breed sociaal leven, veel vrijheid. Met mijn werkende bestaan is dat allemaal ingeboet. Er zijn wel meisjes die helemaal gek van mij zijn, maar daar heb ik die gevoelens dan weer niet voor. Wat de ironie lijkt te verstevigen.

Nouja, na lange tijd weer een blog, en het is meteen een chaotische en nogal depressieve. Ik had al een poosje het gevoel dat ik weer eens wat wilde schrijven, maar zoals ik al zei: eigenlijk ontbreekt de inspiratie me. Ik noemde M. vaak mijn muse; door haar aanwezigheid werd ik gestimuleerd tot van alles en dat boekte ook altijd resultaten. In de suffe, met sleur en vooral negatieve shit doordrenkte afgelopen jaren, lijkt dat creatieve, levenslustige, initiatiefrijke, geïnteresseerde gedeelte van mij langzaam maar zeker te zijn weggegleden. Kennelijk functioneer ik niet zonder muse. En die muse vinden als de ongeïnspireerde geest die ik nu ben (al geef ik toe dat ik mij vrij goed kan vermannen als dat nodig is) is niet eenvoudig. En als het aankomt op iemand tegenkomen: er is bijna niets dat mij meer frustreert dan datingsites. Oppervlakkigheid galore.

Die frustratie geldt trouwens sowieso een beetje voor de liefde. Iemand anders schreef het hier onlangs ook al in een blog (was het 'Beschadigd'?). De liefde is niet rechtvaardig. Liefde werkt niet met goed of fout of wat dan ook. Het is inderdaad soms frustrerend om te zien hoe oppervlakkige kerels die het geen probleem vinden om vrouwen te kwetsen (fysiek en/of geestelijk) er raar in omhakken en kennelijk die vrouwen probleemloos aan zich weten te binden. Het nodigt soms zelfs uit om dan zelf ook maar zo'n klootzak van de eerste orde te worden. En ja, mijn puurheid ben ik inmiddels wel kwijtgeraakt, maar echt zo'n klootzak zal ik gewoonweg niet kunnen worden...

Laatst op mijn werk in een depri bui maar eens wat zitten googlen. Saudade. Is dat dan waar ik nu aan lijd?

Ik hoop dat er een moment komt dat deze kloteduisternis eens ten einde komt. Ik zeik er liever ook niet meer over bij mijn vrienden, al ben ik niet iemand die normaliter niet praat over wat hem bezighoudt. Ik weet gewoon zelf inmiddels dat erover praten niets anders doet dan de negativiteit benadrukken.

Maar iets in mij hoopt dat ik vannacht weer, net als afgelopen nacht, een lange, consequente droom heb over M. en mij. Een droom die plaatsvindt in het heden en met een bekend thema - dingen zijn zo gelopen als ze zijn gelopen, maar we zijn weer bij elkaar terug, we zijn bezig de shit een plek te geven maar we hebben onderkend dat we bij elkaar horen. Misschien met alle voorzichtigheid en strubbelingen die erbij hoort, maar toch. Die dromen zijn tenslotte ook de enige aangelegenheden waarin ik weer even écht kan voelen hoe dat was. Van iemand houden die ook van mij houdt. Verbondenheid. Eén zijn. De wereld betekenis laten hebben.