Ik snap haar en mezelf soms effe niet meer. Tijdens het koken kwam ik erachter dat een fijne keukenmesje verdwenen is, heb ik haar opgebeld, en ja hoor, heeft zij effe meegenomen. Ik gaf aan dat ik dat niet leuk vond, eerst een parkeerschijf meenemen, daarna mesje, naar hem, snap ze niet dat het voelt alsof ze stukje bij beetje alles daarnaartoe aan het verhuizen is? Het gaat natuurlijk niet om zo'n stom mesje, maar het feit dat ze gewoon alles maar meeneemt wat ze nodig heeft zonder te overleggen, alleen aan zichzelf denkt, en dat ze mij verwijt haar schuldgevoelens aanpraat, dat snap ik niet. Ze heeft totaal niet in de gaten, wuift het gewoon weg in de zin van, stom mesje, vond zij ook fijn. Maar ze gebruikt het niet voor thuis, snap je, maar voor haar en natuurlijk die ander. Ze denkt totaal niet meer aan de belangen van ons gezin meer, dat ik maar een ander mesje moet gebruiken. Het gaat erom dat ze totaal niet meer beseft dat ze niet meer aan ons denkt, ons aan ons lot overlaat. Ze moest enorm huilen, voelde gekwetst, mij verwijten dat ze me toch niet begrijpt, dat ik hiervoor niet gekozen heb. Is toch zo, zij heeft de keuze gemaakt. Maar dat wilde ze niet horen, verplaatste zich gelijk in slachtofferrol, zei enorm gekwetst te zijn, waarom ik zo ben geworden, waarom ik zo doe? Tja, soms klinkt de waarheid nu eenmaal hard, misschien is het goed voor haar dat ik haar flink de waarheid heb verteld, ipv continue alleen maar haar gevoelens sparen. Daarna was het weer ok, heb ik excuses aangeboden (stom he), kon ik weer niet over mijn hart krijgen, uitgelegd waarom ik zo emo heb gereageerd. Dus konden we weer over koetjes en kalfjes praten. Maar ik snap haar niet meer, ze verwacht dat ik haar alle schuldgevoelens en verwijten bespaar, zodat ze smoothless naar een ander kan? Dat heb ik altijd gedaan, alles slikken en zelf van binnen kapot gaan, nu ik een keer voor mezelf kies is zij opeens het slachtoffer? Ik heb ontdekt dat ik nog moet wennen aan de gedachte dat ze er niet meer is, door lullige dingen als een mesje, dat zij meeneemt naar hem toe, zonder overleg, alleen maar aan zichzelf denkend. Toch uitleggen dat zij wel gevoelens heeft, zich wel rot voelt, dat IK nu haar een rotgevoel heb bezorgd. Ben teleurgesteld dat zij alleen maar aan haar gevoelens denkt, wat dacht je van mij, ik heb hiervoor niet gekozen! Ik ben door een hel gegaan, maar zij praat alleen over haar rotgevoel dat ik nu bij haar heb gedumpt. Hoe egoïstisch, zij beweert zelfs dat mijn verwijt haar heeft gekwetst dat IK beweer dat zij wel hiervoor heeft gekozen! Hoezo, ze gaat elke dag met plezier naar hem toe, maar ze kan helemaal niets aan doen, ze heeft het niet gewild? Ze kan er niets aan doen? Misschien is het op de een of ander manier zo, maar ze heeft zelf ooit gezegd dat zij die keuze zelf heeft gemaakt, en nu is ze opeens het slachtoffer? Ach, ze kan uithuilen bij die ander, dan is haar dag weer goed, was vorige keer ook.
Blijkbaar wil ze een pijnloze overgang naar een ander partner, op de een of andere manier verwacht ze dat van mij, zo ben ik namelijk altijd geweest. Ik heb veel voor haar over, maar een pijnloze overgang, zonder emoties, dan heeft onze huwelijk toch niets betekend? Waarom wil ze pijn ontwijken, vluchten, en telkens mij verwijten dat ik de shit bij haar dump? Ze ziet of wil nog steeds niet zien dat zij de veroorzaker is, de schuldige, face it, dan pas kunnen we verder, ongeacht de afloop van het huwelijk. Want ze moet wel beseffen dat ik steeds meer minder haar terug wil, maar het pijnlijke is dat ze ook nog niet meer aan het gezin, de kinderen meer denk. Dat stukje moet ik nog verwerken, en dat ze het niet ziet, althans, ze beweert wel dat ze zich schuldig voelt, maar volgens mij zijn die gevoelens blijkbaar niet belangrijk genoeg om haar te doen terugkeren. En ik wil en kan haar soms niet meer ontzien, om dit samen verder te verwerken moet zij haar deel ook verantwoorden, straks krijg ik nog de schuld van de eventuele scheiding! Gaat ze voor slachtoffer spelen, dan hang ik echt, denkt de hele familie dat ik de boosdoener ben.
Vaak moeten mensen de harde waarheid horen, om daarna wakker te worden, te voelen, en dan pas verwerken. Haar verwijt dat ik altijd haar bewust pijn wil doen is niet waar, ik ben niet op wraak ofzo uit, maar ik wil onze relatieproblemen, iets wat van ons beiden is, niet alleen oplossen, dat kan ook niet, relatieproblemen moeten we samen oplossen, ze is wel heel gemakkelijk zo. Wel de lusten maar niet de lasten.
Ach, dit uitgesproken te hebben kunnen we weer door een deur, tijdelijk, maar ik denk dat dit zo snel mogelijk opgelost moet worden, is niet gezond voor me, ook niet voor haar, moet ze de harde waarheid horen.
Kijk, het feit dat zij nu al moeite heeft met de harde waarheid, hoe kan ze straks haar familie onder ogen zien, ze heeft namelijk beweerd dat het haar niet uitmaakt. Ik vrees dat ze misschien uit angst met leugens gaat gooien, normaal is ze niet zo, maar normaal zou ze ook nooit vreemdgaan. Zo ken ik haar en begrijp ik haar niet meer, ze is steeds meer vervreemd, alleen heeft ze dat niet in de gaten. Frustrerend, maar wie heeft gezegd dat het leven eerlijk is?
Ik heb niet veel meer te hopen, alleen hopen dat ze in de toekomst wel wat meer gaat betekenen voor onze kinderen, meer niet, het gaat niet eens meer om onze huwelijk, maar om het levensprincipe, dat het niet hoort je dierbaren zo te kwetsen en eigenlijk te verlaten in je hart, puur voor een roze wolk. Het gaat om bepaalde levensnormen en waarden, die ze gewoon voor een groot gedeelte overboord heeft gegooid. Nee, ze is geen slecht mens heeft ze ooit gezegd, daar geloof ik ook in. Maar ze maakt slechte keuzes en voelt zich daardoor ook slecht, maar ik denk dat weinigen puur slecht zijn, je hebt alleen verdwaalde zielen die puur door bepaalde keuzes hun leven en die van anderen overhoop hebben gehaald, en zich daarbij slecht voelen, of door anderen als slecht worden betiteld. Dus je wordt ook gevormd door je keuzes die je maakt, maar het is nooit te laat. Je hebt namelijk altijd een keus, ieder moment, elke dag.
En tot slot heb ik er vrede mee als we samen dit een keer kunnen afsluiten, ongeacht de afloop van ons huwelijk, maar ze wil dit gewoon niet, is te confrontrerend, maar zo kan ik het nooit een plekje geven.
Toch apart, door dit akkefietje heeft ze ook haar gevoelens uitgesproken, gehuild, en gezegd dat ook zij er moeite mee heeft. Dat heeft mij wel het gevoel gegeven dat ik wel belangrijk voor haar ben geweest, dat onze huwelijk wel degelijk iets heeft betekend.
Ik denk dat ik mijn antwoorden al heb, al heb ik daarbij een stom keukenmesje hiervoor nodig gehad, hoe ironisch. Hierdoor heb ik steeds meer een plekje kunnen geven, haar meer kunnen loslaten, en niet meer bang voor de afloop van ons huwelijk, daar heb ik namelijk weinig hoop meer op, gezien haar doen en laten. Aan mij ligt het niet, ik wil altijd de deur op een kier houden, maar niet teveel, elke keer die valse hoop is veel te pijnlijk.
Tja, we waren zo met elkaar verbonden, in alle opzichten, nu moeten heel wat draadjes doorknippen, en elk draadje doet weer pijn. Wist niet dat er zoveel draadjes zijn, hoeveel draadjes nog verder? Ik weet het nog niet, straks als de scheiding echt komt, als we echt apart wonen, dan gaat het denk ik harder. Maar nu is het langzaam, draadje voor draadje. Misschien veel pijnlijker, langduriger in ieder geval.

Sorry voor zo'n lange blog, kon mezelf niet tegenhouden, kon er niets aan doen, dus niet mijn schuld

En degene die wel mijn verhaal hebben gelezen, thanks hiervoor.

Veel liefde en groetjes,

Mr Bean