Na een paar goede dagen gisteren weer de backdraft.
Eergisteren voelde ik me echt even top. Had een zeer succesvol verkoopgesprek met een potentiële nieuwe klant en straalde weer even kracht uit. Ik was weer even benaderbaar.
Elke ochtend verloopt echter bijna hetzelfde. Zodra ik wakker ben is hij in mijn gedachten. En tot de wekker gaat lig ik te draaien in bed, hele discussies te voeren in mijn hoofd, gesprekken en flarden van uit mijn herinneringen, dingen die ik nog tegen hem zou willen zeggen, volledig gefantaseerde situaties...soms echt ook de meest nare dingen, dingen die ik bijna niet durf uit te spreken. Dat er bijv. iemand in mijn nabije omgeving ernstig ziek wordt en ik naar hem toe ren en hij me dan zal troosten en bijstaan. Echt te walgelijk voor woorden die gedachten! Op zo'n moment schud ik nog wel eens mijn hoofd, om het er letterlijk uit te schudden en kan ik erg boos op mezelf worden!!! Bah!
Die nachtelijke uren zijn misschien nog wel het ergste. Ik sta volledig gesloopt op en moet dan de dag nog in.
Gisteren was het er weer. Ik zat op mijn werk achter mijn bureau en toen ineens de wetenschap dat hij en ik elkaar nu al maand niet meer gezien of gesproken hebben. En daaropvolgend de gedachte dat 'hij dat kennelijk wel ok vindt', zich wellicht niet meer met mijn bezig houdt, geen interesse heeft in mijn wel en wee. En ik werd gewoon ter plekke kotsmisselijk. Liefde...het blijft onbegrijpelijk. Hoe je op donderdag kan zeggen dat je van me houdt om het op zondag uit te maken. My mind is hardly catching up...
De rest van de dag gierde de paniek weer door mijn lijf. Ik ben nog wel naar een eetafspraak gegaan - wat uiteindelijk best gezellig was gezien de omstandigheden - maar hij zit zo ontzettend diep in mijn systeem.
Ik vind het ook zo bizar dat ik geen idee heb hoe hij zich voelt. Zit regelmatig met de telefoon in mijn handen om 'm te bellen om dat te vragen. Uiteindelijk stel ik het iedere keer uit omdat ik de volgende dag iets belangrijks voor mijn werk heb, of een leuke afspraak met een kennis - en ik het me dan niet kan veroorloven om daar als een wrak te zitten.

Rationeel weet ik het inmiddels allemaal wel. Ik begrijp heel goed waarom hij het heeft uitgemaakt, ik begrijp waar het spaak liep tussen ons. Maar dat oneindige missen... Het gaat gewoon maar niet weg!