Hallo,

Ik ben een jonge man van 21 jaar en kom uit België. Ik had, tot 2 dagen geleden, een relatie met een jonge vrouw van 20 jaar, eveneens uit België. We waren bijna 3 jaar samen, 2 jaar en 9 maanden om precies te zijn. We zaten bij elkaar op school en deden allebei dezelfde studierichting, al zat zij wel een jaar lager. Sommige vakken hadden we wel samen, zogenaamde graad klassen. In mei van dat schooljaar (2008) ging er een reis door voor de richting waarin we beiden studeerden. Ik was er toen al enkele dagen verliefd op haar. Op deze reis (Spanje) leerden we elkaar beter kennen en op de laatste dag hebben we gekust. Er was, toen we terug waren, enkele dagen onzekerheid, langs beid kanten. Uiteindelijk bleken we beiden van elkaar te houden. Ik zag haar nog elke schooldag. Ik zat echter in mijn laatste jaar, dus zouden we elkaar op een andere manier moeten zien. Jammer genoeg moest zij ook haar jaar opnieuw doen.

Ik had destijds nog geen rijbewijs en ik ben dan ook vaak met het openbaar vervoer naar haar toe gegaan, een rit van 3 uur. Ik mocht dus ook al snel blijven slapen, omdat het anders niet doenbaar was. Ik ben vervolgens verder gaan studeren en onze relatie was er een waarin we elkaar enkel in het weekend zagen. Maar we hadden daar beiden niet echt een probleem mee, het ging tenslotte niet anders. Toen we ongeveer een jaar samen waren, behaalde ik uiteindelijk mijn rijbewijs. Ook zij behaalde kort daarna haar rijbewijs. We hadden beiden de luxe dat we een auto van onze ouders mochten gebruiken. Desondanks zagen we elkaar nog steeds alleen in het weekend. Voor mijn studies en ook vaar de hare, was dat beter. Ik ben dat jaar ook mee op vakantie mogen gaan met haar ouders en zussen. Ik was echter niet geslaagd in het eerste jaar en besloot om iets anders te doen. Ik vond een studie, in het volwassenonderwijs, waarbij ik ook kon gaan werken in verband met die studie. Ik ging orthopedagogiek studeren en mijn vader wilde me tewerkstellen in zijn jong bedrijfje dat begeleiding aan huis biedt. Ik kon dus studeren en werken. Zij deed haar laatste jaar in het secundair onderwijs (zo heet dat in België). We zagen elkaar nog steeds alleen in het weekend, en natuurlijk op eventuele verjaardagsfeesten en dergelijke. In de vakanties zagen we elkaar natuurlijk ook door de week. Zij had een zeer moeilijk schooljaar achter de rug, ze moest zelfs antidepressivum nemen.

Tijdens de zomervakantie van 2010, ben ik weer mee geweest op vakantie. Ze voelde haar psychisch al veel beter. Ik had echter persoonlijke problemen, ik had namelijk (weeral) herexamen en wist niet goed of ik wel verder wilde doen met de studies. Ik ben toen zeer vervelend geweest tegen haar en haar familie. Het was voor hun niet meteen de meest fijne vakantie. Maar ik kon mijn gedrag moeilijk onder controle houden.

Na de zomervakantie zou mijn ex verder gaan studeren. We hadden ervoor al besloten samen iets te huren, een kleien studio. Voor mij kwam dat ook beter uit voor het werk, alles was dan dichterbij. We zagen elkaar nu wel alle dagen, en ook in sommige weekends. Kortom, we zagen elkaar nu plots heel veel. Zij was veel bezig met haar studies, ik iets minder. Ze werkte er hard voor, nog altijd trouwens. Ik deed dan meestal wat huishoudelijke taken. Toen de examenperiode er aan kwam, en de daarbij horende studieperiode vooraf, had ze weinig tijd voor mij, heel begrijpelijk. Ze studeerde hoofdzakelijk thuis en ik zag haar zeer weinig gedurende de maand. Maar als we elkaar zagen leek ze wel wat meer afstandelijk. Ik dacht dat dit te maken had met haar studies en de examen. Ik had ondertussen, in overleg met mijn vader/baas, besloten om mijn studie stop te zetten wegens te weinig motivatie. Toen vorige week haar examens erop zaten nam ze geen initiatief om me te zienj. Ik vond dit vreemd en samen met de afgelopen weken werd mijn vermoeden een beetje bevestigd. Ik voelde onze relatie op een drempel komen. Ik wilde zo snel mogelijk een gesprek met haar, over wat eigenlijk het probleem was. We hadden immers nog al dipjes gekend, maar die werden altijd uitgepraat.

Deze keer was het echter anders. Ze nam me even alleen en vertelde dat ze me niet langer kon steunen in mijn keuzes. Ze wilde met niet meer steunen, dat kon ze niet gewoon niet meer. Ik probeerde haar uit te leggen dat mijn leven snel weer stabiel zou zijn en dat ik van haar hou. Ze vertelde dat ze ook van mij houdt... maar dat ze niet meer verder kon met mij. We hadden het op dat moment allebei zeer moeilijk. We besloten uiteindelijk elkaar een tijdje niet meer te zien, maar ze zei wel dat het voorbij was.

Ik weet, het is een lang verhaal, maar ik wil voor iedereen duidelijk schetsen hoe mijn relatie was. Ik word heen en weer gesleurd door mijn emoties. Het ene moment besef ik dat dit het beste is en het andere moment begin ik te huilen en zie ik het niet meer zitten. Bij mij lijken de goede en mindere goeie dagen zeer kort op elkaar te volgen, en vallen ze op een dag.

Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt. En het doet me goed dat hier te kunnen doen, bij mensen die ik niet ken. En dat ik het niet moet vertellen met oogcontact met anderen, want dan heb ik het nog moeilijker.

Ik kan me maar niet van de indruk ontdoen dat het mijn schuld is. Ik ben met het idee samen iets te huren, terwijl ik wist dat ze nog niet meteen klaar was om het huis te verlaten, in tegenstelling met mij. Het was tenslotte ook niet echt samenwonen, vermits we in de weekenden elk naar onze eigen ouders gingen. Ik blijf me maar de vraag stellen of onze breuk niet te maken heeft met mijn beslissingen.