Ik kom net terug van een bezoek aan mijn ex schoonvader. Daar was ook mijn ex. Ik wist dat hij er was, want hij had mij gebeld vanavond.
Ik heb hem gezegd dat ik moeite had met al die verhalen die ik aan moet horen over hem en haar. De leuke dingen maar ook de ruzies. Ik stelde voor om geen contact meer te hebben (o wat was daar moed voor nodig)! Tot mijn verdriet, vond ie dat okee. Ik had gehoopt dat hij het niet leuk zou vinden.
Ik was dus redelijk weer van slag daarna.

Heb de auto gepakt en naar hem en zijn vader gereden. Onderweg wel drie keer gedacht om te gaan keren. Wat wilde ik horen of ging ik weer dingen horen waarvan ik weer overstuur zou raken?
Ze ontvangden mij vriendelijk, kreeg kus op de wang van mijn ex (vreemd, want we zijn in de afgelopen maanden intiem met elkaar geweest). En toen begon het gesprek. Alles kwam weer naar boven, waarom hij twijfelde aan onze relatie, hoe lang hij dat voelde etc. Hij bleef heel kalm en wijs. En ik? Ik vocht tegen mijn tranen.

Na 2 uur ben ik weer weggegaan. Rij voorzichtig zei hij. Komende maandag zullen we elkaar voor het laatst zien. Ik had gehoopt dat deze beslissing mij rust zou geven, dat ik weer verder kon, maar ik ben redelijk overstuur. Voel me totaal verloren, alsof je als kind door je ouders in het bos bent achtergelaten, ontreddering. Uitzichtloosheid.

Jarenlang geknokt voor deze relatie en nu heb ik niets meer om voor te vechten. Voelt heel erg klote .Ik betekende ooit zoveel voor hem en hij heel veel voor mij. Ontzettend onnatuurlijk gevoel overkomt me. Op dit moment zie ik het echt even niet meer zitten. En begrijp ik dat sommige mensen er een eind aan maken. De pijn is verdomme ook zo erg!