Het was gisteren 7 weken uit en ik heb meer als 2 weken geen contact meer met hem.
Het lukt me aardig om dat vol te houden. Misschien ook wel omdat ik heel vaak boos op hem ben en me zo ontzettend in de grond getrapt voel door hem.
Iemand die een half jaar lang beweert zich nog nooit zo lekker te hebben gevoeld bij een meisje, om vervolgens vreemd te gaan en nooit meer wat van je te laten horen.

Ik kan het niet bgrijpen, hoe graag ik het ook zou willen. Het is verspilde energie die ik eraan schenk, maar het blijft maar in m'n hoofd spoken.
Aan de ene kant boos, aan de andere kant mis ik hem ook weer. Zoals ik al zei, een rare fase waar ik nu inzit.

Het lukt me wel beter om bepaalde dingen weer op te pakken, maar het wakker worden en het naar bed gaan zijn het moeilijkst. Ik denk dan eigenlijk alleen maar aan hem. Nu zit ik op dit moment in de nachtdienst en ben ik gelukkig elke keer zo moe dat ik niet meer zo heel erg er aan denk als ik ga slapen, ik ben dan blij dat ik in m'n bed lig. maar toen ik vanmiddag uitgeslapen was, was hij weer de eerste aan wie ik moest denken.

Ik kijk uit naar de dag dat ik alles weer op een rijtje heb en ik eens kan zeggen; ik ben gelukkig.