Ik ben nu ongeveer al anderhalve maand weg bij mijn vrouw, ik heb bakken gehuild als een klein kind, een hoop woede en zelfs wraakgevoelens gehad, ik miste haar iedere dag dat ze niet bij me was. Maar nu, nu is het precies allemaal wat minder, nog niet over want ik mis haar nog steeds iedere dag, maar toch een pak minder.
Ik heb er mij precies bij neergelegd dat ik haar nu toch niet terug kan winnen van die andere, nu zij daar op dat roze wolkje leeft en haar sprookje beleeft. Ik had haar zo graag terug gehad, maar zelfs daar begin ik mijn twijfels over te krijgen. Is dat wel zo? Wil ik haar echt terug? Ik weet het allemaal niet meer maar het voelt wel beter als toen ik nog alle energie erin stak en ik kapot was van het verdriet.
Het lijkt alsof mijn tranen zijn opgeraakt, hoe kan je nog van iemand houden die jou liefde helemaal niet meer kan beantwoorden? Toch hou ik nog van haar, ergens heel diep van binnen, en missen doe ik haar echt nog wel. Ze is tien jaar mijn vrouw geweest, de mama van mijn zoontje en de liefde van mijn leven.
Zij laat nu ook af en toe blijken dat ze het er niet gemakkelijk mee heeft, dat ze nu en dan ook nog aan vroeger moet denken. Misschien maakt ze mij dat allemaal wijs om haar zelf wat gemoedsrust te geven. Ze weet dat ze een grote fout heeft gemaakt, maar wil er niet aan toegeven. Ze geeft zelfs zelf aan dat het misschien niets word met haar nieuwe vriendje en dat ze nog lang niet het leventje vast heeft zoals ik beweerde. Zo’n relatie is toch al van het begin gedoemd te mislukken, als je zelf al twijfelt!? Ik heb altijd van haar gehouden, heb dezelfde fouten gemaakt als iedere man en het haar niet genoeg laten zien door de jaren heen, maar bij mij was ze wel zeker geweest dat ik haar nooit zou verlaten. Zij was echt altijd de enige voor mij, in goede en kwade tijden.
Wat als haar sprookje ooit eindigt en haar prins een draak blijkt te zijn, komt ze dan weer bij mij aankloppen? Ik denk het niet, maar moest die dag ooit komen zou ik niet meer weten wat ik moet doen, zo hard twijfel ik nu aan haar. Ik hou nog steeds van haar en zal dat waarschijnlijk ook altijd een beetje blijven doen, maar ze heeft wel mijn vertrouwen beschadigd en haar daden zullen ook altijd ergens blijven hangen.
Misschien dat ik volgende week weer een voorraad tranen heb aangemaakt en weer een terugval krijg, maar op dit moment (al een paar dagen) gaat het beter en beter. Mijn toekomst ziet er nog altijd niet goed uit door van alle omstandigheden en tegenslagen, maar de pijn en verdriet zijn toch al draaglijker geworden. Ik laat op dit moment alles komen zoals het komt omdat ik er toch niets meer aan kan doen. De tijd zal zijn eigen wel uitwijzen zeker?