Het is nu bijna 3 maand uit, en ik voel me er steeds ongelukkiger bij worden.

Misschien is het voor veel wel moeilijk te volgen. Ik zal bij het begin beginnen. Ik heb zelf de relatie verbroken na 4 jaar... Ik kon niet meer, kwas niet meer mezelf. Altijd deed ik wat hij wou om maar leuk, lief een aardig gevonden te worden. Ik zat niet lekker in mijn vel, ik ergerde me aan hem. Terwijl hij er niks aan kon doen. Nooit deed hij wat goed (vond ik) Ik had gewoon even tijd voor mezelf nodig. Ik heb dat gevraagd, maar hij wou mij die tijd niet geven. hij vond het onzin. Ook ging het steeds minder lekker met hem en mijn familie. Na een familieweekend waar hij ook mee was, was ik echt kapot. Hij sloot niet aan bij de familie en hij deed zijn best niet meer conclusie: ze negeerden elkaar. Ik als brug steeds overal tussen, maar het hielp niet. Toen hij mij de tijd niet wou geven voor mezelf, was dat voor mij zeg maar de druppel. Ik heb de verkering uitgemaakt.

Wat was ik opgelucht en blij! de eerste 2 maanden heb ik me prima vermaakt! Ik zag zoveel om me heen ineens. ook ben ik veel over dingen na gaan denken.
Ik kwam erachter dat geluk in mezelf moet liggen en niet in de relatie. Want in die tijd zat ik weer lekker in mijn vel. nu zag ik alles veel positiever in. Ook denk je terug over dingen en nu zie je ze pas in het juiste perspectief. Ik heb me ook verschrikkelijk gedragen. Daar heb ik spijt van.

Dat heb ik hem ook verteld, wat ondertussen zocht hij nog wel contact met mij. we hebben zelfs nog een keer afgesproken om alles uit te praten. hij was toen zo lief voor mij! hij zag nu ook dat het veel beter ging.
ondertussen belden we elkaar af en toe maar altijd was het nog wel lekker en vertrouwd om even bij te praten met iemand die je door en door kent. Dat gaf stiekem hoop! Ik betekende nog zoveel voor hem! hij zou van mij blijven houden! misschien over 2 jaar? Hij was er kapot van. hij voelde zich alleen, vooral omdat een goede vriend van ons ook verkering kreeg.

En toen kwam het nieuws: Hij heeft weer verkering! in een keer was al mijn geluk en blijheid over. Een goede vriend van ons allebei kwam het mij vertellen. En het toeval was met het zusje van zijn vriendin! de vriend vond het maar niks. hij dacht dat mijn ex het alleen maar deed om ook verkering te hebben en tegen de eenzaamheid.
Vorige week bij het uitgaan zag ik em voor het eerst met zijn vriendin. en hij zag er inderdaad niet gelukkig uit. het zag er zo nep uit. Hier haalde ik een veel hoop uit. ook deed hij erg aardig naar mij toe. weer even was het als vanouds. ik kreeg na afloop een smsje dat ik er goed uitzag en dat hij het leuk vond om me te spreken, met een kus eronder! Nu was ik helemaal verward. hij heeft toch verkering?

Ik heb hem toen opgebeld was mss niet het slimste. maar veel uit wijs geworden. Hij vond het inderdaad erg fijn om me te spreken. en hij was me nog niet vergeten, maar het kon niet meer het was over. hij houd nog wel van me, maar dat mag niet meer. hij is gevallen voor zijn nieuwe vriendin. al zie ik er leuker uit, zij had een grotere bek en liet zich niet zo op de kop zitten als mij. jammer is dat ze in dezelfde straat woont als mij, nu worden we steeds er allbei aan herinnerd en dat is voor ons allebei niet fijn.

Maar de conclusie is nu dat ik me erg rot voel omdat hij alweer verkering heeft. ik weet niet wat ik met al mijn gevoelens aan moet. ik houd nog van em, maar het kan niet meer. Ik weet dat ik hem ontzettend pijn heb gedaan en heb gekwetst maar ik heb er spijt van... ik kan het jammer genoeg niet terugdraaien. Maar wat moet ik nu? MOet ik hem loslaten? of gewoon afwachten? (dat is zooo moeilijk) of hoop blijven houden?