We leven inmiddels in de 13e week na onze breuk.
Er hebben zich bij mij veel veranderingen plaatsgevonden. Vooral geestelijk. De foute dingen die ik tijdens mijn relatie deed, doe ik niet meer (Zie mijn eerdere blogs voor meer info). Ik ga verstandiger om met mijn gevoel en mijn behoeftes. Ik besef dat het fout was en ben hard bezig mijn zelfwaardering omhoog te halen. Dit heeft een positief effect op mijn leven. Ik deed de slechte dingen uit gewoonte, maar als ik er nu in terugval voel ik me slecht en krijg ik schuldgevoel. Ik wil dat niet meer.

Ik heb hier een 12-tal therapiegesprekken voor gehad. Deze sessies lopen inmiddels op zijn einde.

Qua liefdesverdriet ben ik minder ver. Ik ben bang dat ik deze relatie niet meer te boven kom. Zodra er even de tijd voor is denk ik aan mijn ex.
Laatst was er een dag waarvan ik zeker wist dat ze bij me in de buurt was met haar hele familie. Dit maakte mij enorm zenuwachtig. Wat als ik haar zou zien? Wat als ze mij zou zien? Hoe moet ik reageren? Hele dag misselijk geweest en afleiding moeten zoeken. Bewust niet teveel buiten geweest, om haar te ontlopen.

Gisteren was er weer zo'n moment. Ik heb het vermoeden dat ik vriendinnen van mijn ex tegenkwam in de auto. Helaas heb ik het niet duidelijk kunnen zien of ze het werkelijk waren. Ze toeterden naar me en leken heel gelukkig. Dit was toen het tegenovergestelde van hoe ik mij voelde. Ook toen had ik de vraag, hoe denken zij over mij? Ik weet dat ik hierbij overdrijf, want misschien deden ze het gewoon uit goedaardigheid.

We zijn op een vervelende manier uit elkaar gegaan is mijn mening. We hielden nog veel van elkaar maar het vertrouwen was weg.
Ik merk dat, nu ik aan mezelf gewerkt heb, er een aantal mensen zich afvragen of het misschien een goed idee is om nog eens contact probeer te leggen. Hierdoor komt er weer hoop terug in mijn gedachtes. Moet ik misschien eens vragen hoe het met haar gaat? Na de breuk heb ik totaal niks meer van haar gehoord, laat staan van iemand van haar naasten.

Het is wel zo dat ik haar 10 weken terug beloofd heb 'het contact stop te zetten, omdat dit beter is voor ons allebei'. Ze gaf aan dit niet meer te willen. Ik heb veel moeite moeten doen dit vol te houden, en ik ben ook trots dat dit gelukt is. Ik wil namelijk nu 100% eerlijk zijn tegen haar. Maar er is wel angst dat ik hierdoor zelf niet meer herstel. Ik ben bang voor verdriet, en bang om verdriet te doen

. Ik denk niet dat onze relatie te herstellen is, ook al wil ik hiervoor alles in het werk stellen. Diep van binnen hoop ik nog steeds dat mijn ex de mooie tijd die wij hadden gaat missen.

Op dit moment weet ik dus even niet wat ik moet doen. Moet ik haar een bericht sturen om te vragen hoe het met haar gaat? Moet ik misschien proberen haar ergens bij toeval te ontmoeten? (Wij hebben geen gemeenschappelijke kennissen en ze woont niet in mijn woonplaats). Of moet ik doorgaan met de radiostilte en nieuwe vrienden maken?