Wakker ben ik. Wat een knoop weer in mijn buik. En oh wat voel ik me weer boos en verdrietig.
Het ging de afgelopen weken eigenlijk wel goed met me. Veel afleiding. Lekker weg geweest. Veel gewandeld. De grote paniek en pijn van het begin, werden minder. Ik kreeg moed door vrienden en ook door jullie.Tot eergisteren een vriendin vertelde dat mijn ex en zijn teruggevonden ex erg klef doen. Oh, wat raakt me dat.

Hij die al die jaren heeft gezegd niks voor haar te voelen. Hoe vaak ik het hem ook heb gevraagd. Hoe heb ik dat al die tijd kunnen geloven? Mijn verstand weet het wel: hij had natuurlijk niet kunnen zeggen dat hij wat voor haar voelde, want dan was ik direct bij hem weggegaan. En waarschijnlijk voelde hij voor ons allebei wat. Maar oh wat voel ik me belazerd. Ik had stiekem ergens gehoopt dat het niet goed zou gaan tussen hen. Niet zozeer dat ik dan weer met hem verder zou kunnen, maar meer dat mijn plaatje dan zou kloppen. Het plaatje dat ik me al die jaren heb laten wijsmaken. Dat hij niks voor haar voelde. Dat hij vrij wilde zijn. Dan hoefde ik nu niet zo te malen en de puzzel opnieuw kloppend te maken..dan hoefde ik nu niet te twijfelen aan alles wat hij ooit tegen me zei. Dan hoefde ik nu niet zo gruwelijk boos te zijn op hem. Dan hoefde ik me nu niet zo belazerd te voelen. Dan hoefde ik niet zo boos op mezelf te zijn dat verliefdheid me al die jaren zo naief heeft gemaakt (al zei mijn onderbuikgevoel altijd wel dat het niet klopte..).Dan hoefde ik nu niet de pijn te voelen dat hij aan haar en met haar bah..

Mijn verstand roept me wel wat tot de orde. Heel diep in mijn hart weet ik dat het beter zo is. En dit maakt het allemaal weer duidelijker. Zo'n kerel verdien ik niet.

maar toch wat grijpt me dit weer naar de keel...pfff..hij stroomt nog in mijn botten, als koudvuur (zoals Van Dik Hout het zo treffend zingt. http://www.songteksten.nl/songteksten/31455/van-dik-hout/koud-vuur.htm