Lieve Zaza..
Ik wou dat ik iets kon zeggen of doen om je beter te laten voelen maar helaas is dat niet zo makkelijk.
Ik begrijp absoluut hoe je je voelt. Het is bij mij nog niet zo lang geleden, net een maand maar ik herken je gevoel echt helemaal, ik had zelf gister nog zo´n moment, iets heel onschuldigs wat me aan hem deed denken en meteen was ik weer helemaal ondersteboven, in de put.
Als ik dat zware, nare, lege gevoel op voel komen probeer ik altijd om even heel diep adem te halen en te bedenken dat het nu een maand (of vier, in jouw geval) geleden is en dat ik echt nog leef. Daar wordt ik in ieder geval een beetje rustiger van.
Het is moeilijk en loodzwaar, maar je bent niet de enige die dit meemaakt, heeft mee gemaakt of gaat meemaken. Ik denk dat iedereen vroeg of laat tegen een gebroken hart aan loopt, het is een ervaring en een les waar we mee moeten zien te dealen zo goed en zo kwaad als het kan.
Gelukkig bestaat deze site en kunnen we hier ons ei kwijt, en zijn er veel lieve mensen hier die allemaal met dezelfde pijn te doen hebben of hadden. Dus ik wil je hier vandaan een virtuele hug sturen en geef vooral de moed niet op...

Heel veel sterkte lieverd en ja het blijft gewoon kut!!! (sorry voor het grove woord).
Eens kom je er uit en ik denk wij allemaal wel maar alles heeft tijd nodig en vaak heel veel tijd. Het is bij de 1 langer als bij de ander. Een rouwproces staat geen tijd voor, dat is bij iedereen verschillend. Schaam je niet dat je je zo voelt. Ik heb er ook nog dagelijks last van, al is het in een andere mate dan jij hebt. Ik ben meer verdrietig om het fijn dat hij me in een klote situatie heeft gebracht. Hij wilde met alle geweld gaan samenwonen toen, terwijl ik er nog niet klaar voor was. Maar toch mijn oren laten hangen en het gedaan. Dus mijn baan hier opgegeven en naar Gelderland gegaan (gelukkig mijn huis nog wel aangehouden). Een jaar later moest ik weer terug van hem omdat hij weer wilde latten (alleen de weekenden elkaar zien). Toen ik weer terug was dumpte hij me evengoed een paar maanden later. Maar het allerergste is dat ik nu nog steeds geen baan heb dus ook bijna geen inkomen meer en meneer vrolijk doorgaat met zijn leven en met een ander op de bank en ik zit gewoon aan de grond. Zit dagenlang achter mijn pc te solliciteren maar krijg elke keer afwijzingen en wordt ik nog meer depri van en kan echt soms janken van ellende. Hij weet er van maar het interesseert hem helemaal niks. Daarom spookt hij nog elke dag door mijn kop heen. En niet meer omdat ik hem mis, maar ben gewoon boos, en zo teleurgesteld in deze man en dat laat me niet los. Verder mag ie voor mij lekker opzouten.
Pfff nu zit ik jou weer op te zadelen met mijn gedoe, sorry maar ook ik wilde dit even van me afschrijven.

Ik denk aan je

Liefs en

ik heb je verhaal gelezen en herken je gevoel. het is tijd voor je om een nieuwe fase in te gaan. ldvd kent meerdere fases en je bljft nu hangen in het verlies en verdriet. waarschijnlijk door je tijd in het buitenland.
je moet nu je relatie onder de loep gaan nemen om te kijken wat je ervan kan leren. je zegt er alles aan gedaan het leuk te hebben, met hem... ging dat niet automatisch dan? en deed hij er ook alles voor? dit zijn de vragen die je voor jezelf moet gaan beantwoorden, er zijn er zeker nog meer!
dan wordt je sterker van het verlies wat je geleden hebt, en voelt het niet meer als verlies... sterkte en succes!