Hoi, ik ben Roel.
Na 4 jaar een relatie waarvan het laatste jaar te hebben samengewoond is mijn vriendin weggegaan.
We hebben vorig jaar januari samen een huis gekocht omdat we graag bij elkaar wilden leven, maar het probleem was dat het tussen haar zoon en mij niet goed liep.
Toch dacht ik dat dat mettertijd wel goed zou komen en hebben we de stap gewaagd.
Nadat ik de eerste maanden druk aan het verbouwen ben geweest begon er bij mij toch steeds meer aversie tegenover haar zoon te groeien, hij was 14 jaar, dus ook nog eens in de pubertijd, maar ik vond dat hij veel te weinig in het huis meehielp (eigenlijk helemaal niet) en ook dat zijn moeder daar veel te weinig van zei.
Wel werden er door haar allerlei dingen voor hem gekocht om hem tevreden te houden, waar ik me dan weer aan ergerde.
Affijn, eigenlijk heeft het tussen haar zoon en mij nooit goed gezeten, hij is een erg in zichzelf gekeerde jongen die weinig praat en moet zeggen dat ik zelf ook niet zo'n ontzettende prater ben.
Wat echter helemaal niet goed was is dat ik en mijn vriendin 2 jaar geleden op oudejaarsavond een fikse ruzie hebben gehad, waarna ik weg wou naar mijn eigen huis.
Zij wou me niet laten gaan (onder andere omdat we ook gedronken hadden) en wou mij de autosleutels niet geven, hierdoor ontstond er een soort worsteling in de kamer waarvan haar zoon wakker werd, die kwam toen huilend naar beneden en smeekte of we wilden stoppen.
Ik ben toen naar huis gegaan en na een paar dagen hebben we toch een afspraak gemaakt waarbij ze wel vertelde dat haar zoon erg overstuur was hiervan, toch besloten we dat we niet wilden stoppen met onze relatie en zijn we samen naar het maatschappelijk werk gegaan.
Daar zijn we geloof ik 2 keer geweest maar dat liep niet zo goed met die medewerker, dus zij we er mee gestopt.
We hebben toen een gesprek gehad met haar zoon en beloofd dat het niet meer zou voorkomen. (achteraf natuurlijk onzin , want zulke dingen kun je niet beloven).
Daarna is onze relatie verder gegaan tot we eigenlijk allebei zoiets hadden dat we gewoon altijd samen wilden zijn.
Ik was ook ontzettend moe van het heen en weer rijden 2, 3 keer per week.
Wel was het zo dat het tussen haar zoon en mij nog steeds stroef liep, ik denk ook dat hij een soort angst voor mij had en bang was.
Moet ook nog zeggen dat hij vroeger ook al zoiets had meegemaakt met ruzies tussen mijn vriendin en haar ex, waarbij wel echt geslagen is.
Ik had dus wel mijn scepsis om te gaan samenwonen en daar hebben we het ook wel over gehad, maar ik wou het gewoon zo graag, altijd bij haar zijn dat ik het toch gedaan heb.
Zoals ik zei gingen de eerste maanden wel goed omdat het allemaal nieuw was en erg druk, daarna begonnen er af en toe toch problemen te ontstaan.
Haar zoon wilde sowieso natuurlijk al niet mee, maar mijn vriendin had gezegd dat dat gewoon moest.
Hij is toen ook hier in de buurt naar school gegaan, maar dat ging ook niet goed, hij werd er gepest en had ook geen vriendjes, na een half jaar heeft hij gesmeekt om weer terug naar zijn oude school te mogen, dat was wel anderhalf uur reizen, maar dat wou hij liever dan hier blijven.
Ik was het daar eigenlijk niet mee eens en vond dat hij hier moest doorzetten, dat er dan vanzelf wel vriendjes zouden komen.
Maar van mijn vriendin mocht hij toch terug naar zijn oude school, met gevolg dat hij nog steeds niemand hier had en na schooltijd alleen maar op zijn kamer hing of voor de tv.
Daar kwamen ook nog een de frustraties bij van dat ik vond dat hij veel te weinig hielp enzo.
Toen eind januari j.l ging het dus fout, Ik kreeg weer een ruzie met mijn vriendin die eigenlijk nergens over ging.
Ik zat al een paar weken thuis met mijn rug omdat ik bijna een hernia had, hierdoor ik ging ik 's nachts pas laat naar bed, daar werd m'n vriendin wakker van en toen ik even later lag te slapen maakte ze mij wakker om te zeggen dat ze door mij niet meer kon slapen en er zo weer uit moest voor haar werk.
Daar werd ik boos over en liep kwaad naar beneden, ik sloeg de deur achter me dicht.
Zij kwam toen ook naar beneden en stond voor me te schelden, maar ik wou even rust en zei dat ze weg moest gaan of dat ik anders de asbak naar haar hoofd zou gooien, liep toen zelf weg en duwde haar opzij.
Ik denk dat op dat moment alle frustraties bij mij eruit kwamen,ik was helemaal mijzelf niet meer.
Ondertussen was haar zoon natuurlijk ook weer wakker geworden en lag in zijn kamer te huilen, zij is toen bij hem gaan slapen.
De volgend dag hebben we gepraat en ze zei dat ze op zo'n moment bang voor mij was en haar zoon helemaal natuurlijk.
Ik heb gezegd dat ik dat helemaal niet wil, dat er mensen bang voor me zijn en zei ook dat ik daar in het verleden wel eens vaker last van heb gehad, misschien 4-5 keer in mijn leven.
Ook dat het misschien iets erfelijks is omdat mijn moeder soms ook van die driftbuien had vroeger,ik gaf ook aan dat ik er iets aan wilde doen, via het RIAGG bijvoorbeeld om er mee te leren omgaan.
maar ze had toen denk ik al besloten om weg te gaan.
Vanaf toen heeft ze ook niet meer bij mij geslapen en is een ander huis gaan zoeken, dat kreeg ze half april.
Die tijd was al erg want we zaten nog wel samen in dit huis maar hadden geen sex meer ofzo.
Wel hebben we elkaar nog een paar keer vastgehouden en merkte ik dat ze ook ontzettend pijn had.
In de laatste week voor ze wegging ben ik naar mijn ouders gegaan omdat ik het niet meer trok, zij was al in haar nieuwe huis bezig.
Toen ik terug kwam in ons huis deed het ontzettend pijn dat ze er niet meer was en de helft van de spullen weg waren,we hadden daar wel over gesproken.
Toch had ze nog voor ze wegging gezegd dat we eerst een poosje rust nodig hadden en daarna samen naar het maatschappelijk werk wilde om erover te praten, dat ze nog steeds verliefd op me was en van me hield.
Maar in de telefoongesprekken die daarna volgden was ze heel afstandelijk en koel tegen me, ze vroeg geen een keer hoe het ging of hoe het met me was en ik voelde dat het gewoon niet goed zat.
Ze stemde nog wel in met een gesprek bij het maatschappelijk werk.
Daar zei ze dus wat ik de hele tijd al voelde, dat ze geen relatie meer wilde.omdat ze bang was dat ik weer boos zou worden maar voornamelijk om haar zoon te beschermen.
Ik had tot die tijd toch nog een beetje hoop gehad dat het nog goed zou komen omdat ze had gezegd dat ze wilde praten maar mijn gevoel had me dus niet bedrogen.
Vanaf toen, nu ongeveer 1,5 maand geleden ben ik echt kapot.
Ondanks alle problemen hierboven hield ik ontzettend van haar, voor mij voelde het,na een paar andere relaties, als de ware liefde.
Ik weet op dit moment soms niet waar ik het moet zoeken van de pijn.
Ik mis haar,zie haar constant voor me en vraag me af wat ze aan het doen is.
Ik weet dat het ooit wel over zal gaan, maar het duurt zo lang allemaal.
Als ik soms realistisch met mijn hoofd denk weet ik wel dat het zo beter is misschien, dat het echt niet allemaal ideaal was, zeker niet.
Maar mijn hart verlangt nog steeds ontzettend naar haar.
Ik ben bij het RIAGG geweest maar daar hebben ze zoiets van dat ik niet echt een probleem heb, dat iedereen wel eens flink kwaad word en het lijkt ze niet echt nodig om een behandeling te starten.
Ook loop ik om de twee weken bij het maatschappelijk werk, dat is wel fijn om erover te praten, zij was ook bij het gesprek tussen ons dus weet hoe de situatie zit.
Maar al met al voel ik me alsof ik in een hele diepe put zit waar ik niet meer uitkom en ik heb het in het verleden ook al eens meegemaakt en dacht dat dat nooit meer hoefde.
Maar je weet "wat je het meest vreest gebeurd dus juist".
Roel.